สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 42

บนใบหน้าหนานหยาไม่ใช่มีแค่รอยฝ่ามือ แต่ที่มุมปากก็เขียวช้ำด้วย

โดนหนานซ่งจับแบบนี้ จึงโดนบาดแผล เธอเจ็บจนขมวดคิ้วแน่น แล้วสะบัดมือหนานซ่งออก กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ก็พ่นออกมาจากปาก "อย่ามายุ่ง!"

หนานซ่งไม่ใช่เจ้าแม่ใจบุญ จึงขี้เกียจจะยุ่ง เลยยืนมองเธออาละวาดอยู่หน้าประตู

หนานหยาจ้องหนานซ่งด้วยดวงตาบวมแดง

"เพราะแก ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้แกหักหน้าพี่หยวนต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น เขาคงไม่อารมณ์เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอารมณ์เสีย เขาก็คงไม่ลงมือกับฉัน"

เธอจับแก้มข้างซ้ายตัวเอง ความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบยังไม่หายไป

คืนนี้ฉินเจียงหยวนเกือบจะทุ่มเงินก้อนโตให้หนานซ่ง หนานหยาจึงอิจฉามาก พอจบงานประมูลแล้ว เธอจึงหึงแล้วโวยวาย สุดท้ายเขาไม่ได้ง้อเธอเหมือนปกติ แต่กลับตบหน้าเธอแทน

ตอนที่ฉินเจียงหยวนลงมือตบเธอ เธออึ้งมาก แล้วตั้งสติไม่ได้สักที

สีหน้าเขาโมโหมาก "เธอพอหรือยัง? วันๆเอาแต่พูดฉอดๆไม่หยุด! เธอยังมีหน้ามาหึงหนานซ่งอีก ไม่ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้าง ว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นตรงไหน?"

หนานหยาทั้งเจ็บ ทั้งน้อยใจ

แต่ยิ่งไปกว่านั้น คือกลัว

ตั้งแต่เด็กจนโต ฉินเจียงหยวนก็เอาแต่เดินตามหลังหนานซ่ง เธอเสียแรงไปมากแค่ไหนกว่าจะทำให้เขาเลิกตามหนานซ่งได้ แล้วมาคบกับเธอ

ถ้าเขาเสียใจทีหลัง แล้วไม่ยอมแต่งงานกับเธอจะทำยังไง?

พอคิดได้แบบนี้ ใจเธอจึงร้อนรนมาก

หนานซ่งไม่เข้าใจเหตุผลของเธอ จึงกอดอกแล้วขมวดคิ้วเอ่ยว่า "อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องที่คืนนี้ฉันทำให้ฉินเจียงหยวนขายหน้า เขาอารมณ์เสียแล้วมาตบเธอ ทำไมเธอไม่ตบคืน แต่กลับมาอาละวาดกับฉัน?"

"ก็ฉันจะมาหาแกไง!"

หนานหยาชี้หน้าหนานซ่ง แววตาก็มีแต่ความอิจฉา "แกสะใจมากสินะ มีผู้ชายมาแย่งแกเยอะขนาดนั้น แกนี่เก่งจริงๆ อะไรคุณชายยวี่เมืองเป่ย แล้วก็คุณชายฟู่เมืองหรง เป็นคุณชายตระกูลร่ำรวย เป็นคนมีหน้ามีตาทั้งนั้น ถึงว่าล่ะแกเลยไม่สนใจฉินเจียงหยวน เพราะโดนผู้ชายข้างนอกป้อนจนอิ่มแล้วสินะ ที่แกหายตัวไปสามปี เพราะเอาแต่ไปมั่วกับผู้ชายใช่ไหม?"

หนานซ่งมองหนานหยาที่เป็นบ้านิ่งๆ จากนั้นจึงนึกถึงพวกผู้หญิงปากพล่อยในงานที่นินทาเธอ หนึ่งในนั้นก็พูดถึงหนานหยาด้วย

ข่าวลือต่างๆนานา ที่แท้หนานหยาเป็นคนปล่อยข่าวเองสินะ

"ดูเหมือนว่าคำเตือนที่ฉันเตือนเธอไปวันนี้ จะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วไม่ฟังเลยสินะ"

หนานซ่งนวดขมับ ขี้เกียจจะยืดเยื้อกับเธอแล้ว จึงเรียกพ่อบ้านจ้าวขึ้นมา "วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่ว่างที่จะสั่งสอนเธอ เธอไปสงบสติอารมณ์ แล้วสร่างเมาก่อน"

จากนั้นก็หันไปพูดกับพ่อบ้านจ้าว "ให้เธอคุกเข่าอยู่ข้างชักโครก แล้วให้คนเฝ้าเธอไว้ อ้วกให้เสร็จ แล้วล้างหน้าล้วนปากให้สะอาด ห้ามให้เธอลุกขึ้น"

พ่อบ้านจ้าวได้รับคำสั่ง จึงเรียกบอดี้การ์ดสองคนขึ้นมา แล้วพาหนานหยาไปคุกเข่าที่ข้างชักโครก

"พวกแกปล่อยฉันนะ!"

หนานหยาพยายามดิ้นหนี แต่เธอก็ดิ้นหลุดจากผู้ชายร่างกำยำสองคนไม่ได้ คุกเข่าโวยวายอยู่ที่ข้างชักโครกได้สักพัก ก็รู้สึกกระเพาะปั่นป่วน แล้วอ้วกออกมา

หนานซ่งไม่ไปสนใจหนานหยาอีก ใส่ที่อุดหูกันเสียง แล้วนอนหลับไป

หนานหยาอ้วกแล้วอ้วกอีก

บอดี้การ์ดสองคนคอยดูแลเธอเต็มความสามารถทั้งคืน ลูบหลังให้ เทน้ำให้ แต่ก็ทำตามคำสั่งหนานซ่งอย่างเข้มงวด แล้วไม่ให้เธอลุกขึ้นมา

หนานหยาจึงคุกเข่าอยู่ข้างชักโครกทั้งคืน พอคุกเข่านานไป เธอจึงหลับไปอย่างมหัศจรรย์

……

ห้องสูทเลขหกหกบาร์ซุ่ยอวิน

ตอนที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังเช็ดผมแล้วเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ฟู่ยวี่มาโดยไม่ได้รับเชิญ นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วกำลังมองสำรวจชามเล็กสี่ใบ

"ฉันว่า นี่เป็นชามเคลือบยุคคังซีจริงเหรอวะ?"

ยวี่จิ้นเหวินตอบ"อื้อ"เสียงเบา แล้วเดินไปเทน้ำสองแก้วที่ห้องครัว