สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 42

บนใบหน้าหนานหยาไม่ใช่มีแค่รอยฝ่ามือ แต่ที่มุมปากก็เขียวช้ำด้วย

โดนหนานซ่งจับแบบนี้ จึงโดนบาดแผล เธอเจ็บจนขมวดคิ้วแน่น แล้วสะบัดมือหนานซ่งออก กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ก็พ่นออกมาจากปาก "อย่ามายุ่ง!"

หนานซ่งไม่ใช่เจ้าแม่ใจบุญ จึงขี้เกียจจะยุ่ง เลยยืนมองเธออาละวาดอยู่หน้าประตู

หนานหยาจ้องหนานซ่งด้วยดวงตาบวมแดง

"เพราะแก ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้แกหักหน้าพี่หยวนต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น เขาคงไม่อารมณ์เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอารมณ์เสีย เขาก็คงไม่ลงมือกับฉัน"

เธอจับแก้มข้างซ้ายตัวเอง ความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบยังไม่หายไป

คืนนี้ฉินเจียงหยวนเกือบจะทุ่มเงินก้อนโตให้หนานซ่ง หนานหยาจึงอิจฉามาก พอจบงานประมูลแล้ว เธอจึงหึงแล้วโวยวาย สุดท้ายเขาไม่ได้ง้อเธอเหมือนปกติ แต่กลับตบหน้าเธอแทน

ตอนที่ฉินเจียงหยวนลงมือตบเธอ เธออึ้งมาก แล้วตั้งสติไม่ได้สักที

สีหน้าเขาโมโหมาก "เธอพอหรือยัง? วันๆเอาแต่พูดฉอดๆไม่หยุด! เธอยังมีหน้ามาหึงหนานซ่งอีก ไม่ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้าง ว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นตรงไหน?"

หนานหยาทั้งเจ็บ ทั้งน้อยใจ

แต่ยิ่งไปกว่านั้น คือกลัว

ตั้งแต่เด็กจนโต ฉินเจียงหยวนก็เอาแต่เดินตามหลังหนานซ่ง เธอเสียแรงไปมากแค่ไหนกว่าจะทำให้เขาเลิกตามหนานซ่งได้ แล้วมาคบกับเธอ

ถ้าเขาเสียใจทีหลัง แล้วไม่ยอมแต่งงานกับเธอจะทำยังไง?

พอคิดได้แบบนี้ ใจเธอจึงร้อนรนมาก

หนานซ่งไม่เข้าใจเหตุผลของเธอ จึงกอดอกแล้วขมวดคิ้วเอ่ยว่า "อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องที่คืนนี้ฉันทำให้ฉินเจียงหยวนขายหน้า เขาอารมณ์เสียแล้วมาตบเธอ ทำไมเธอไม่ตบคืน แต่กลับมาอาละวาดกับฉัน?"

"ก็ฉันจะมาหาแกไง!"

หนานหยาชี้หน้าหนานซ่ง แววตาก็มีแต่ความอิจฉา "แกสะใจมากสินะ มีผู้ชายมาแย่งแกเยอะขนาดนั้น แกนี่เก่งจริงๆ อะไรคุณชายยวี่เมืองเป่ย แล้วก็คุณชายฟู่เมืองหรง เป็นคุณชายตระกูลร่ำรวย เป็นคนมีหน้ามีตาทั้งนั้น ถึงว่าล่ะแกเลยไม่สนใจฉินเจียงหยวน เพราะโดนผู้ชายข้างนอกป้อนจนอิ่มแล้วสินะ ที่แกหายตัวไปสามปี เพราะเอาแต่ไปมั่วกับผู้ชายใช่ไหม?"

หนานซ่งมองหนานหยาที่เป็นบ้านิ่งๆ จากนั้นจึงนึกถึงพวกผู้หญิงปากพล่อยในงานที่นินทาเธอ หนึ่งในนั้นก็พูดถึงหนานหยาด้วย

ข่าวลือต่างๆนานา ที่แท้หนานหยาเป็นคนปล่อยข่าวเองสินะ

"ดูเหมือนว่าคำเตือนที่ฉันเตือนเธอไปวันนี้ จะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วไม่ฟังเลยสินะ"

หนานซ่งนวดขมับ ขี้เกียจจะยืดเยื้อกับเธอแล้ว จึงเรียกพ่อบ้านจ้าวขึ้นมา "วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่ว่างที่จะสั่งสอนเธอ เธอไปสงบสติอารมณ์ แล้วสร่างเมาก่อน"

จากนั้นก็หันไปพูดกับพ่อบ้านจ้าว "ให้เธอคุกเข่าอยู่ข้างชักโครก แล้วให้คนเฝ้าเธอไว้ อ้วกให้เสร็จ แล้วล้างหน้าล้วนปากให้สะอาด ห้ามให้เธอลุกขึ้น"

พ่อบ้านจ้าวได้รับคำสั่ง จึงเรียกบอดี้การ์ดสองคนขึ้นมา แล้วพาหนานหยาไปคุกเข่าที่ข้างชักโครก

"พวกแกปล่อยฉันนะ!"

หนานหยาพยายามดิ้นหนี แต่เธอก็ดิ้นหลุดจากผู้ชายร่างกำยำสองคนไม่ได้ คุกเข่าโวยวายอยู่ที่ข้างชักโครกได้สักพัก ก็รู้สึกกระเพาะปั่นป่วน แล้วอ้วกออกมา

หนานซ่งไม่ไปสนใจหนานหยาอีก ใส่ที่อุดหูกันเสียง แล้วนอนหลับไป

หนานหยาอ้วกแล้วอ้วกอีก

บอดี้การ์ดสองคนคอยดูแลเธอเต็มความสามารถทั้งคืน ลูบหลังให้ เทน้ำให้ แต่ก็ทำตามคำสั่งหนานซ่งอย่างเข้มงวด แล้วไม่ให้เธอลุกขึ้นมา

หนานหยาจึงคุกเข่าอยู่ข้างชักโครกทั้งคืน พอคุกเข่านานไป เธอจึงหลับไปอย่างมหัศจรรย์

……

ห้องสูทเลขหกหกบาร์ซุ่ยอวิน

ตอนที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังเช็ดผมแล้วเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ฟู่ยวี่มาโดยไม่ได้รับเชิญ นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วกำลังมองสำรวจชามเล็กสี่ใบ

"ฉันว่า นี่เป็นชามเคลือบยุคคังซีจริงเหรอวะ?"

ยวี่จิ้นเหวินตอบ"อื้อ"เสียงเบา แล้วเดินไปเทน้ำสองแก้วที่ห้องครัว

ฟู่ยวี่ดีดมือ "ยินดีด้วย แกตอบถูก!"

ยวี่จิ้นเหวิน : "……"

เขาแอบเหลือบมองไปที่ชามเคลือบเล็กสี่ใบนั้น นึกถึงประโยคสุดท้ายที่หนานซ่งพูด"หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอคุณชายยวี่" จึงรู้สึกว่าชามเคลือบเริ่มไม่น่าสนใจแล้ว

……

เช้าวันต่อมา พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หนานซ่งก็เดินออกมาจากห้อง แล้วไปที่ห้องหนานหยา

หนานหยาฟุบอยู่ข้างชักโครก นอนหลับสบายมาก จนน้ำลายไหลย้อย

พอหนานซ่งเห็น จึงอดส่ายหน้าไม่ได้

แบบนี้ก็นอนหลับ ไม่ไหวจริงๆ

ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกว่าหนานหยากับชักโครกดูเข้ากันมาก อาจจะเพราะเหม็นเหมือนกันมั้ง

"คุณหนูใหญ่" บอดี้การ์ดโค้งทักทายหนานซ่ง

หนานซ่งพยักหน้าให้ "เหนื่อยมาทั้งคืน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ให้พวกนายหยุด เมื่อคืนถือว่าทำงานล่วงเวลา เดี๋ยวไปรีบอั่งเปาที่พ่อบ้านได้เลย"

บอดี้การ์ดแสดงสีหน้าดีใจ "ขอบคุณครับคุณหนูใหญ่!

เสียงดีใจของพวกเขา ทำให้หนานหยาตื่น

พอหนานหยาลืมตาขึ้นมา จึงโอดครวญอย่างเจ็บปวด รู้สึกแสบหน้า ปวดหัว ปวดคอ ปวดเข่า……ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีที่ไหนไม่ปวดเลย

นี่เธอผ่านอะไรมาเนี่ย?

หนานหยาจับคอ แล้วมองสำรวจไปรอบๆ ยังคงตั้งสติไม่ได้ "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"ดื่มจนจำอะไรไม่ได้ ให้ฉันช่วยเธอรื้อฟื้นความจำไหม?"