สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 43

หนานซ่งยืนพิงอยู่ข้างผนังนอกห้องน้ำ พยายามออกห่างหนานหยาที่ตัวเหม็น กลัวว่าจะเหม็นจนอ้วก

หนานหยารู้ตัวว่าตัวเองฟุบอยู่บนชักโครก จึงขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ จากนั้นจึงจะลุกขึ้น แต่พอขยับ ก็รู้สึกขาชามาก รู้สึกเหมือนไม่ใช่ขาของตัวเองอย่างนั้น

"โอ๊ย……" เธอโอดครวญเสียงเบา พอมองลงไป จึงเห็นว่าเข่าตัวเองบวกเหมือนหมั่นโถวทั้งสองข้าง ทั้งแดงทั้งช้ำ

ความเจ็บปวดทำให้คนได้สติ

ภาพเหตุการณ์บางอย่างไหลเข้ามาในหัว……

เหตุการณ์ที่เธอชี้หน้าด่าหนานซ่ง

เหตุการณ์ที่หนานซ่งยืนพิงอยู่ข้างประตูมองเธอ

เหตุการณ์ที่พ่อบ้านจ้าวเรียกบอดี้การ์ดมาพาตัวเธอกลับไปที่ห้อง

เหตุการณ์ที่เธอโดนกดคุกเข่าอยู่ข้างชักโครก

แล้วก็ เหตุการณ์ที่เธอทั้งอ้วกทั้งท้องเสีย แล้วผู้ชายร่างใหญ่สองคนก็คอยดูแลเธอ ไม่ว่าเธอจะร้องไห้ขอร้องแค่ไหนก็ไม่ยอมให้เธอลุกขึ้นมา……

พระเจ้าช่วย!

หนานหยารู้สึกเหมือนโลกแตก เพราะฉะนั้น……เธอคุกเข่าอยู่ข้างชักโครกทั้งคืนแบบนั้นเหรอ?

เธอจึงอดหันมองไปทางหนานซ่งไม่ได้ สายตาไม่พอใจ แล้วแฝงไปด้วยความกลัว

ต้องเป็นผู้หญิงที่จิตใจอำมหิตแค่ไหน ถึงเรื่องบ้าๆแบบนั้นได้?

เมื่อคืนหนานซ่งหลับสบายมาก อารมณ์ก็ค่อนข้างดี จึงเริ่มมีอารมณ์มาจัดการหนานหยา ยืนนิ่งอยู่ข้างผนังแล้วดูเธอค่อยๆคลานลุกขึ้น

"ดูเหมือนว่า ความจำเธอกลับมาแล้วสินะ"

หนานซ่งจึงถลกแขนเสื้อ น้ำเสียงก็เยือกเย็นมาก "งั้นก็น่าจะจำได้แล้วว่า เมื่อคืนเธอล่วงเกินฉันยังไง"

ล่วงเกิน?

เธอยังกล้าพูดว่าล่วงเกินอีก?

หนานหยาลูบเข่าที่บวมแดงของตัวเอง แล้วนวดคอที่ปวดเมื่อย เห็นกระโปรงที่ยับยู่ยี่ของตัวเอง จึงรู้สึกว่าตอนนี้สภาพตัวเองทุลักทุเลมาก

จากนั้นก็มองหนานซ่งที่ดูดีสง่า เมื่อเทียบกันแล้วช่างน่าสงสารจริงๆ

เหมือนหนานซ่งจงใจเหยียบหยามเธอ วันนี้เลยใส่ชุดสีฟ้า ใส่เสื้อสีฟ้าแล้วก็กางเกงสีขาว ผิวผ่องสว่างมาก เฉดสีฟ้าที่คนไม่ค่อยกล้าใส่แต่ทำไมถึงดูดีมากเมื่ออยู่บนตัวเธอ!

หนานหยาอยากจะถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วตบกับหนานซ่ง แต่เธอสู้เธอไม่ได้เลย

เธอยิ่งอยากถุยน้ำลายใส่หน้าเธอ แต่เธอไม่กล้า

เมื่อก่อนตอนที่หนานซ่งยังเอ็นดูเธอ หนานหยาไม่รู้สึกเลยว่าเธอเก่งแค่ไหน แต่ตอนนี้ทั้งสองแตกหักกัน เธอถึงรู้ว่าเธอใจดำแค่ไหน จิตใจอำมหิตแค่ไหน!

"แกจะเอายังไง ให้ฉันขอโทษแกเหรอ?"

แววตาหนานหยาแดงมาก แล้วทำท่าทาง"แกฝันไปเถอะ"

หนานซ่งถลกแขนเสื้อขึ้น จึงเห็นท่อนแขนขาวๆของเธอ จากนั้นเธอก็ส่ายหน้า"ไม่ต้อง เมื่อเทียบกับคำขอโทษจอมปลอมของเธอ ฉันรู้สึกว่าการลงโทษทางร่างกายจะดีมากกว่า"

เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วเอามือล้วงกระเป๋า ท่าทางดูชิลล์มาก

"คนเขาว่ากันว่า โทษระดับแรกใช้สายตาเตือน ระดับกลางใช้วาจาเตือน ระดับสูงก็ใช้ไม้เตือน เมื่อก่อนฉันไม่เห็นด้วยกับการใช้ไม้สอน แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ กับเด็กที่ไม่รู้จักจำอย่างเธอ ใช้สายตา วาจาสอนคงไม่ได้ผล เลยต้องใช้ไม้"

หนานซ่งพูดอย่างจริงจัง "ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เธอก็แยกกันไป อยู่กับพ่อก็ไม่เรียนรู้เรื่องดีๆ พี่สาวคนโตก็เหมือนแม่ อีกหน่อยฉันจะสั่งสอนเธอเอง"

หนานหยาหัวเราะเหอะ "แกอยากสั่งสอนฉัน? แกมีสิทธิ์อะไร?"

"คุณหนูใหญ่ นี่เป็นของที่คุณต้องการครับ"

พ่อบ้านจ้าวขึ้นมาได้ตรงจังหวะมาก หนานหยาเหลือบมองของในมือเขา จึงเบิกตาโตทันที

"มาพอดีเลย ขอบคุณพ่อบ้านจ้าวมากนะคะ"

หนานซ่งรับมา แล้วชูของในมือไปหาหนานหยา "นี่ไง เพราะนี่ไง"

หนานหยามองเธออย่างไม่อยากเชื่อ ด้วยสีหน้าตกใจที่ว่า "แกเป็นปีศาจเหรอ?"