สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 421

รับปากแล้วแต่พูดอะไรก็ไม่ฟัง

หนานซ่งเบะปาก เห็นแก่ที่คุณนายลั่วเพิ่งกลับมาจึงไม่อยากโต้เถียงกับเธอ แล้วตะโกนเสียงดัง “คุณแม่!”

พวกพี่ชาย “...”

พวกเขาส่งสายตาหมั่นไส้ไป

คุณแม่ คุณแม่ นึกว่าตัวเองเป็นลูกอ๊อดเหรอ?

ลั่วอิน “ตะโกนอะไร ยุ่งอยู่ไม่เห็นเหรอ ไปหาพ่อลูกไป!”

“...”

หนานซ่งหันหน้ามองไปทางหนานหนิงซง แล้วฟ้อง “คุณพ่อ คุณแม่รังแกหนูอีกแล้ว”

“เป็นไรลูกรัก เราไม่เอาพิมเสนแลกกับเหลือ”

หนานหนิงซงเหลือบมองลั่วยิน แล้วแอบพูดกับหนานซ่งเสียงเบา

หนานซ่งพยักหน้าเบา ๆ ดวงตายังแดงก่ำ เธอก้มหน้า แล้วดันเข่าของหนานหนิงซง “คุณพ่อ หนูคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มาก”

ฝ่ามืออันอบอุ่นของหนานหนิงซงยกขึ้นลูบหัวของเธอเบา ๆ “พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนู คิดถึงทุกวัน”

ในช่วงเวลาที่อบอุ่นแบบนี้ ก็ถูกเสียงกรีดร้องอันน่าอนาถของเฉวียนเยี่ยเชียนขัดจังหวะ

“อย่าร้อง!”

ลั่วอินพูดอย่างหงุดหงิด “แม่ตกใจจนขวัญหาย เจาะท้องลูกทะลุแม่ไม่รับผิดชอบนะ”

เฉวียนเยี่ยเชียนเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว แล้วพูดอ้อน “เจ็บ...”

ลั่วอิน “ใจแข็งหน่อย ดูพี่ใหญ่ของลูก เขาไม่ร้องสักนิด”

ขณะที่พูด มือก็เย็บแผลด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฉากนี้ช่างตรงกับกลอนบทนั้นจริง ๆ “สายใยรักแม่ก็เหมือนเข็มในมือ ที่เย็บเสื้อผ้าให้ลูก” เพียงแต่เสื้อผ้านี้เย็บเข้าไปในเนื้อ

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่มีความรู้สึกต่อยาชา เขาเจ็บจนหน้าซีดขาว

“แม่ครับเบามือหน่อย ผมเป็นลูกแท้ ๆ ของแม่นะ ผมเพิ่งหาภรรยาสวย ๆ ได้ ยังไม่ทันเบื่อ แม่จะฆ่าผมให้ตายแล้วเหรอ”

ถึงจะอยู่กับลั่วโยวนานแล้ว พี่สองพูดด้วยสำเนียงปักกิ่ง

“รู้แล้ว โยวโยวใช่ไหม เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ตอนเด็ก ๆ อยู่ที่วัดเส้าหลินตีลูกจนร้องไห้”

ลั่วอินพูด “น้องห้า อัดคลิปวิดีโอให้พี่สอง ถ่ายท่าทางน่าเกลียดของเขาให้โยวโยวดู ตอนที่ฉันเกิดลูกยังร้องไม่น่าอนาถเท่าเขา”

ไป๋ลู่ยวี๋ที่ฟังคำพูดของคุณแม่มาโดยตลอด ตอบรับ “รับทราบครับ” แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

เฉวียนเยี่ยเชียนถลึงตาโต “นายเก็บโทรศัพท์ลงเดี๋ยวนี้ ห้ามถ่าย!”

ในเสียงเอะอะโวยวาย ในที่สุดก็เย็บแผลเสร็จแล้ว เฉวียนเยี่ยเชียนเหมือนกับคนที่เพิ่งคลอดลูกยังไงยังงั้น ร้องจนหมดแรงแล้ว

เขาหมดสภาพอยู่ตรงนั้น ชายแข็งแกร่งอ่อนแอเหมือนกับตุ๊กตาเซรามิก ดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก

หนานซ่งดูแล้วสงสารเป็นอย่างมาก จึงอดหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเขาไว้ไม่ได้

“เธออย่า...ส่งให้โยวโยวนะ”

เฉวียนเยี่ยเชียนขยับปากที่ซีดขาว พูดกับหนานซ่งอย่างอ่อนแอ “ฉันกลัวเธอเป็นกังวล”

“วางใจได้ ฉันรู้อยู่”

หนานซ่งพูดในใจ ต้องใช้อุบายหน่อย ไม่งั้นเพียงแค่อาศัยการไปโดยไม่ล่ำลาของพี่สอง เป็นไปไม่ได้ที่ลั่วโยวจะไม่จัดการเขาจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“พี่ใหญ่ เป็นยังไงบ้าง?”

ถึงแม้ในใจจะยังโมโหพี่ใหญ่ แต่เห็นเขาบาดแผลเต็มตัวที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด หนานซ่งก็อดสงสารไม่ได้

ลั่วจวินหังถึงแม้จะไม่ร้องเรียกหนักขนาดนั้นเหมือนกับเฉวียนเยี่ยเชียน แต่ใบหน้าที่ขาวยังกับเทียน เผยให้เห็นความอ่อนแอจากการบาดเจ็บ