สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 442

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก บนริมฝีปากของเธอนั้นมีรสสัมผัสของยวี่จิ้นเหวิน

สิ่งนี้กระจายความร้อนบนใบหน้าของเธอไปที่คออย่างรวดเร็ว

ร่างกายของเธอแดงก่ำไปทั่วตัวราวกับกุ้งตัวน้อย

ยวี่จิ้นเหวินเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของหนานซ่ง เขารีบเดินเข้าไปหาเธอ "ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ เป็นไข้เหรอ?"

เขาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอ

หนานซ่งเม้มริมฝีปากและไม่พูดจา

ฟู่ยวี่ทนไม่ไหว เขาถอนหายใจ "เมื่อกี้ก็คิดว่าจะยกย่องสรรเสริญความฉลาดของแก แต่แกก็เริ่มโง่อีกครั้ง จูบน่ะมันทำให้เกิดอาการไข้ได้ แกก็คิดซะว่าตัวเองเป็นเตาเลยเนอะ"

เขาเอ่ยว่า "เห็นๆกันอยู่ว่าเสี่ยวซ่งกำลังเขิน"

"นายหุบปาก!"

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินต่างก็จ้องมองไปทางฟู่ยวี่

"......."

ฟูี่ยวี่ใช้หมอนปกปิดใบหน้าตัวเองไว้ สองคนนี้อารมณ์มักจะเล่นใหญ่กว่าคนอื่นๆ

ยั่วยุไม่ได้เลย ไม่ได้

*

ฟู่ยวี่มาหาหนานซ่งก็เพื่อจะคุยเรื่องธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะหยิ่งผยอง

เขานำม้าจำนวนหนึ่งมาจากเมืองหรงและยังส่งมันให้กับพ่อหนานและแม่หนานสองตัว มารยาทในการพบปะผู้คนของเขานั้น เขาทำได้ดี

หนานซ่งเหลือบมองเขา "นายทำดีกับพ่อแม่ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก พวกเขากับซูยินน่ะห่างกันตั้งสองชั่วอายุคน ไม่ได้เข้าไปยุ่งกับชีวิตของเธอ เรื่องตั้งแต่เล็กจนโตของซูอินน่ะขึ้นอยู่กับพี่รุ่ยของฉัน"

"ฉัน...ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"

ฟู่ยวี่ต้องการที่จะปกปิด เขาพูดติดๆขัดๆ "ฉันบริสุทธิ์ใจ ฉันแค่อยากจะไปเยี่ยมพวกเขาก็เท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง"

"อ้อ นายนี่ช่างคนดี" หนานซ่งไม่เชื่อแม้แต่น้อย

ฟู่ยวี่คิดว่าเธอกลัวและบอกให้พวกเขาเลี้ยง บอกว่าต้องการไปกินร้านอาหารสือเว่ยสักมื้อและบอกว่าอะไรคือค่าปิดปาก

"เฮอะ"

หนานซ่งเอ่ยอย่างเย็นชา "ฉันรู้สึกว่าการปิดปากกันตรงๆนั้นจะดีกว่านะ"

เธอม้วนแขนเสื้อขึ้น หยิบหมอนขึ้นมา คว้าผมของฟู่ยวี่ไว้พร้อมกับล็อคคอ เธอทั้งตบทั้งตี ทำให้ขนและฝ้ายในหมอนปลิวไปทั่วพื้น

ฟู่ยวี่ร้องคร่ำครวญ "ไอ้ยวี่ ช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย...."

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ด้านข้างและมอง ตั้งแต่การเพ่งมองดูเหตุร้ายไปจนถึงรู้สึกเศร้า เขายกมือขึ้นสัมผัสศีรษะตัวเองโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกถึงวิกฤตที่อาจเกิดจากความรุนแรงในครอบครัว

ดูท่าแล้วหลังจากนี้เขาควรจะเป็นเด็กดีกว่านี้อีกหน่อยก็คงจะดี

—

ฟู่ยวี่ได้รับบาดเจ็บและใบหน้าบวมจากการถูกทุบตี แต่เขาก็ยังดื้อดึงกับหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินถึงเรื่องร้านอาหารสือเว่ย

สำหรับนักชิมแล้ว ต่อให้เรื่องใหญ่แค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับรสชาติอาหารที่ดี

ทุกครั้งที่มาถึงร้านอาหารสือเว่ยคนก็แน่นตลอดทุกครั้ง เพราะที่นี่ไม่รับจองโต๊ะล่วงหน้าและรับลูกค้าจำนวนจำกัด การที่ได้ทานอาหารที่นี่นั้นขึ้นอยู่กับโชคชะตา มีของที่ระลึกสำหรับผู้ที่ไม่ได้ทาน ไว้ครั้งหน้ามาลองเสี่ยงโชคดูอีกครั้ง

วันนี้คนต่อแถวยาวเหยียด ฟู่ยวี่เอ่ยพลางถอนหายใจ "ธุรกิจนี้ฮอตขนาดนี้ เธอคิดจะขยายสาขาบ้างไหม เปิดขายแฟรนไชส์นั้นดีมากเลยนะ"

"ไม่คิด"

หนานซ่งเอ่ยว่า "ธุรกิจอาหารนั้นเหนื่อยมาก กำไรก็น้อย ฉันก็แค่เปิดเล่นๆน่ะ"

"ดูฟังเข้า" ฟู่ยวี่เหล่สายตามอง "เริ่มขี้อวดอีกแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเบาๆ เขามองหนานซ่ง "เธอก็ชอบดีแล้ว ธุรกิจอาหารนั้นเหนื่อยจริงๆ ฉันจะช่วยเธอแบ่งเบามันเอง"

หนานซ่งย่นจมูกของเธอเล็กน้อย คำพูดนี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว

“……”