สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 467

ค่ำคืนอันมืดมิด

โจ๋เยว่ถือถาดเข้าไปในห้องนอนซึ่งวางอาหารที่ปรุงสดใหม่และเครื่องเคียงสองจาน

"ที่รัก กินมื้อดึกหน่อยเถอะนะ"

เสิ่นหลิวซูกำลังนั่งอยู่บนหน้าต่างที่ยื่นออกไปของห้องนอนโดยขาข้างหนึ่งขดตัว บุหรี่ยังอยู่ระหว่างปลายนิ้วมือ ใบหน้าของเขาซีดเผือด และร่างกายทั้งหมดของเขาดูแก่มาก

เมื่อได้ยินเสียงของโจ๋เยว่ เขาก็ค่อยๆหันหน้ามองดูเธอแล้วพูดเบาๆว่า "ไม่อยากกิน คุณวางไว้เถอะ"

โจ๋เยว่ต้องการเกลี้ยกล่อมเขาอีกสองสามคำ แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเขา เธอเลือกที่จะหุบปากแล้ววางอาหารลงบนโต๊ะกาแฟ

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย "อยู่ให้ห่างผมหน่อย อย่าให้เด็กในท้องได้กลิ่นบุหรี่"

มือที่ยกขึ้นของโจ๋เยว่ต้องถูกวางลงอย่างโกรธเคือง

"อาซู" เธอพูดเสียงเบาๆ "คุณบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ผู้กำกับที่ดี ทำไมพูดว่าไม่ทำแล้วไม่ทำจริงๆล่ะ?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้เสิ่นหลิวซูก็ยกมุมปากขึ้น ยิ้มเยาะเย้ย และบีบก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่

"ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทำ แต่มีใครบางคนไม่ต้องการให้ผมทำ"

ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้น คิ้วของเขาเต็มไปด้วยสีเทาและเย็นชา "สถานีฮวนย่าปัจจุบันไม่ใช่ของผมแล้ว"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดโจ๋เยว่ก็รู้สึกตกใจ

ความหวังครึ่งหนึ่งที่ยังคงหวงแหนหายไปแล้ว

"มีคนจงใจแกล้งคุณหรือเปล่า? ไม่งั้น เรายังเชื่อมั่นในความสัมพันธ์และหาใครสักคน คุณก็ไม่ได้ทำอะไรผิดรุนแรง พวกเขาแค่ปล่อยคุณไปโดยไม่มีเหตุผล"

ในที่สุดโจ๋เยว่ก็กังวลเล็กน้อย

สีหน้าของเสิ่นหลิวซูนั้นเยือกเย็น "ความสัมพันธ์? ความสัมพันธ์อะไร? ตระกูลโจ๋ของคุณเกี่ยวอะไรกัน?"

ใบหน้าของโจ๋เยว่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ตระกูลโจ๋ของพวกเขาเป็นนักวิชาการอย่างแท้จริง และพวกเขาก็เคยมีการติดต่อกันมาก่อน แต่เนื่องจากหนี้สิน เพื่อนเหล่านั้นในอดีตจึงหลีกเลี่ยงพวกเขาเพราะกลัวว่าจะไม่สายเกินไป ไม่มีการติดต่อใดๆเลย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์ของมนุษย์ที่อบอุ่นและเย็นและโลกที่หนาวเย็น ด้วยเหตุนี้เธอจึงต้องการเป็นเจ้านายด้วยสุดใจ

ไม่ยอมให้ใครดูถูก

เธอต้องการพิสูจน์ให้ผู้คนทั่วโลกเห็นว่าเมื่อเธอโจ๋เยว่เป็นเป็นคุณหญิงโจ๋เยว่แห่งตระกูลโจ๋ที่มีเสน่ห์!

"ฉัน สถานการณ์ของตระกูลของเราคุณก็รู้ ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆในพื้นที่นี้เลย......."

เธอพูดอย่างโง่เขลาว่า "คุณไม่มีเพื่อนคนหนึ่งชื่อหวังซึ่งเป็นประชาชนทั่วไป~หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คุณไม่รู้หรือว่าเขาสามารถช่วยได้ไหม?"

เสิ่นหลิวซูมองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "คุณคิดว่าอำนาจใหญ่ หรือXXXXXใหญ่?"

เมื่อโจ๋เยว่ได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

".......คือคนของตระกูลยวี่?"

เสิ่นหลิวซูส่ายหัว "ไม่แน่ใจ ผมรู้แต่เพียงว่ามี ตระกูลยวี่ไม่ค่อยพูดถึงเขา ผมได้ยินอาเจียวบอกว่ามันเป็นเด็กที่พ่อของเขารับเลี้ยงไว้ในช่วงปีแรกๆ"

เธอตกใจมากจนเมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่า "อาเจียว" โจ๋เยว่ไม่ได้กลับไปสู่ความรู้สึกของเธอ

มีอากาศชื้นและเย็นอยู่ข้างหลังเธอ แล้วเธอก็รู้ว่าทำไมตระกูลโจ๋ถึงต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนั้นและไม่มีทางหนีรอดไปได้ ปรากฏว่า มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นเบื้องหลังตระกูลยวี่

นี่มันเป็นการจัดการแบบเงียบๆ!

ตระกูลโจ๋และตระกูลยวี่เป็นเพื่อนบ้านกัน เธอไม่เคยรู้มาก่อน

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของโจ๋เยว่ เสิ่นหลิวซูก็ยิ้ม "งั้นตอนนี้กลัวขึ้นมาแล้วสิ?"

โจ๋เยว่ยกริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เต็มใจ "ฉันเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมายและฉันไม่ได้ทำอะไรเลย จะกลัวอะไร ฉันแค่เป็นห่วงคุณ"

"คุณไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ตระกูลโจ๋ของคุณไม่เคยหยุด บอกพ่อแม่ของคุณและบอกพวกเขาตามความจริง ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่สามารถช่วยพวกเขาได้"

ใบหน้าของเสิ่นหลิวซูเย็นลง การแสดงออกของเขามืดมนทันที