สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 468

ดึกเกินไปแล้ว

หนานซ่งกำลังกลับไปที่เขตลู่หมิงดังนั้นยวี่เฟิ่งเจียวจะไม่ปล่อยเธอไป

"ดึกขนาดนี้แล้ว กำลังโยนเกี่ยวกับอะไร มันสว่างขึ้นทุกทีแล้ว ให้อยู่ที่นี่เถอะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่มาก่อน"

หนานซ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีเสแสร้ง พยักหน้า "โอเค งั้นฉันจะบอกพี่สาม"

เธอโทรหาเฮ่อเซินและรู้ว่าซูอิงสงบลงและผล็อยหลับไปจากนั้นเธอก็โล่งใจและบอกว่าตัวเองจะไม่กลับไป

"นี้จะค้างคืนที่บ้านตระกูลยวี่เหรอ?"

เสียงหางของเฮ่อเซินดังขึ้นด้วยความประหลาดใจที่คาดไม่ถึง "ก็ได้ ฉันเข้าใจ อย่างไรก็ตาม เพื่อเห็นแก่ชีวิตของยวี่จิ้นเหวินฉันแนะนำให้คุณอยู่ต่ออีกหน่อย"

"........"

หนานซ่งหน้าแดงและเอียงศีรษะโดยไม่รู้ตัวเพื่อมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน ปิดโทรศัพท์แล้วลดเสียงลง "พี่สาม คิดอะไรอยู่!"

"ฉันไม่ได้คิดอะไร ที่สำคัญไม่ต้องทำอะไร"

เฮ่อเซินแซวเธอเมื่อเห็นพี่สาวของเธอรำคาญ แล้วพูดว่า "พอแล้วพอแล้ว ไม่แกล้งเธอแล้ว ฉันรู้ว่าคุณรู้ แต่ถ้าช่วยไม่ได้ คุณต้องใช้มาตรการด้านความปลอดภัยนะ"

"........"

หนานซ่งแทบจะลืมตาขึ้นบนท้องฟ้าและพูดว่า "ลาก่อน!" แล้ววางสายโทรศัพท์

ยวี่จิ้นเหวินก้าวเข้ามาหาเธอ "คุยกับพี่สามแล้วเหรอ?"

หนานซ่งยังคงจมอยู่ในความอับอายที่ถูกล้อเลียนโดยเฮ่อเซิน ความร้อนบนใบหน้าไม่จางหาย เธอได้ยินคำพูดของยวี่จิ้นเหวิน "หือ? อ๋อ อืม"

แค่คำไม่กี่พยางค์ก็ทำให้ยวี่จิ้นเหวินตกใจแล้วก็ยิ้ม

"เป็นอะไรไป? พี่สามพูดอะไรกับคุณเหรอ?"

เมื่อหนานซ่งเงยหน้าขึ้นเขาเห็นมุมปากที่เปิดกว้างของยวี่จิ้นเหวิน เมื่อเขาหัวเราะ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง กลางคืนอากาศเย็นสบาย แต่รอยยิ้มของเขาเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ

มันดูสว่างเป็นพิเศษภายใต้แสงกลางคืน

หนานซ่งจ้องที่ปากของเขา และจำคำพูดที่ไม่สมเหตุผลของพี่สามได้ทางโทรศัพท์ หน้าแดงอย่างอธิบายไม่ถูกและหันหน้า "ไม่มีอะไร"

ทันใดนั้นเธอก็เดินไปจับมือยวี่เฟิ่งเจียวและพูดอย่างสนิทสนม "คุณป้า คืนนี้หนูนอนกับคุณป้าดีไหม?"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินเบิกกว้างขึ้น

เมื่อยวี่เฟิ่งเจียวกำลังจะพูดว่า "ตกลง" ติงเหมาคว้าแขนอีกข้างหนึ่งไว้ "ไม่ได้! เธอนอนกับอาเจียวของฉัน แล้วฉันล่ะจะทำยังไง?"

หนานซ่ง "คุณก็นอนกับยวี่จิ้นเหวินสิ"

"ไม่เอา!" ติงเหมาโน้มตัวเข้าใกล้ยวี่เฟิ่งเจียวมากขึ้น "ฉันต้องการนอนกับภรรยาของฉัน!"

"......." หนานซ่งต่อต้านด้วยการกลอกตา "คุณยังไม่ได้รับใบรับรอง ป้ายวี่ไม่ใช่ภรรยาของคุณ!"

"จะช้าหรือจะเร็วก็เป็น!" ติงเหมาสาบานตนเป็นอธิปไตย "ทำไมเธอถึงขโมยภรรยาของฉัน? หาผู้ชายของเธอคุณเองสิ!"

หนานซ่ง "ฉันไม่มีผู้ชาย"

"ก็อยู่นี่ไง เธอตาบอดเหรอ!"

ติงเหมายกมือขึ้นอย่างโกรธและชี้ไปทางยวี่จิ้นเหวิน

เดิมทียวี่จิ้นเหวินมองไปที่คนสองคนที่กำลังปล้นแม่ของพวกเขาเหมือนนักเรียนประถมกำลังหยิบขนมและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาไม่ได้คิดว่าปากกระบอกปืนจะเข้ามาหาเขาในทันใด

หนานซ่ง "เขาไม่ใช่ผู้ชายของฉัน"

"จะช้าจะเร็วก็เป็น"

ติงเหมาพูดอีกครั้ง ขณะที่หนานซ่งตกตะลึงเขากอดยวี่เฟิ่งเจียวไว้บนไหล่ เขารีบเข้าไปในห้อง เขาปิดประตูและแลบลิ้นไปที่หนานซ่ง "แบร่ๆๆ"

"........"

หนานซ่งโกรธมากจนรีบไปเตะประตูเพื่อจับเขาไว้ แต่ถูกยวี่จิ้นเหวินกอดจากด้านหลัง "พอแล้วๆ เราไม่มีความรู้เท่าคนแก่หรอก"

ทันใดนั้นประตูก็เปิดจากด้านในอีกครั้ง ติงเหมาพูดว่า "แกสิคนแก่" แล้วก็ "ปัง" มีเสียงปิดประตูอีกครั้ง

ยวี่จิ้นเหวิน "......."

ดูเหมือนจะทำให้พ่อเลี้ยงขุ่นเคือง

ช่างมัน ไม่สำคัญอะไร

เขามองดูหนานซ่งที่กำลังโกรธ "หรือจะไปนอนลานบ้านผมดีไหม"

ลมหายใจเบาๆกระทบหูของหนานซ่ง ทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อ และอารมณ์หงุดหงิดของเธอก็สงบลง