สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 469

ห๊ะ?

หนานซ่งจ้องตุ๊กตาการ์ตูนเวอร์ชั่น Q อยู่นาน “ฉันเนี่ยนะ?”

เธอดูไม่ออกเลยจริงๆ

แต่เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ ดวงตาโตคู่นี้ทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูราวกับเธอตอนเป็นเด็กมีไฝใต้ตา

เรียกได้ว่าคุมรายละเอียดได้ดี

เดี๋ยวนะ!

จู่ๆก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจเธอ ทำให้เธอสะดุ้ง และทันใดนั้นก็หันหน้าไปที่ยวี่จิ้นเหวิน "ตอนกลางคืน คุณคงไม่กอดมันจนหลับใช่ไหม?"

"เปล่า!"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของเธอและรีบอธิบาย "คือผมคิดอยู่ว่า ตุ๊กตาตัวนี้เพิ่งถูกสร้างขึ้น ซักแล้วตากจนแห้งไม่นานมานี่เอง.......ยังไม่ มาทัน"

เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ?

ยวี่จิ้นเหวินเงียบโดยไม่รู้ตัวปิดปากของเขา

หนานซ่งได้ยินประโยคหลังไม่ชัดเจน ประโยค "คือผมคิดอยู่ว่า" เธอได้ยินชัดเจน

"ฉันว่า" เธอหรี่ตาเล็กน้อย "คุณมีนิสัยแปลกๆไหม ไม่เป็นไร กล้าพูดออกมาหน่อย ฉันไม่หัวเราะเยาะคุณหรอก"

ยวี่จิ้นเหวินตกตะลึง เขาเข้าใจความหมายในคำพูดของหนานซ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะจับหน้าผากและขดปาก "ไม่มีอะไรจริงๆ ผมไม่ได้ทำตุ๊กตาตัวนี้"

หนานซ่งหันหน้ามา "ฉันไม่เชื่อ"

"จริงๆ ไม่ได้มีแค่ของคุณ แต่มีของผมด้วย"

ยวี่จิ้นเหวินเปิดตู้และยัดเข้าไปข้างใน เขายังหยิบตุ๊กตาที่ไม่เห็นดวงอาทิตย์ออกมา มันเป็นตัวละครเวอร์ชั่น Q และเขาสวมสูทและเขาก็จริงจัง

"ว้าว" หนานซ่งทนไม่ไหว "นี่คุณเหรอ?"

เธอจำเขาได้ในพริบตา

"ใช่"

ยวี่จิ้นเหวินตอบอย่างขุ่นเคืองและไม่ต้องการที่จะยอมรับมันได้อย่างรวดเร็ว

หนานซ่งไม่สนใจตุ๊กตาของเธอ แต่สนใจตุ๊กตาของยวี่จิ้นเหวินมาก "ใครทำสิ่งนี้ขึ้นมาน่ะ?"

"ยวี่เจ๋ออวี่"

ยวี่จิ้นเหวินดูหมดหนทาง "เขาพูดถึงแฟน เปิดร้านค้าออนไลน์ เชี่ยวชาญในการทำตุ๊กตาการ์ตูนคนดัง ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย เพื่อสนับสนุนธุรกิจของแฟนสาวของเขา มันทำขึ้นเพื่อทุกคนในครอบครัว และหนึ่งในนั้นก็มีคุณด้วย ดีไซเนอร์เป็นคนธรรมดา แต่คุณปู่กับย่าชอบพวกมันไม่น้อย ผมเลยเอาออกมาให้คุณ"

"เด็กเหลือขออยู่บนถนน เลือกจีบแฟนได้ดีนะ"

หนานซ่งยิ้มและพูดว่า "น่าเล่นมาก ฉันขอช่องทางการสั่งทำหน่อย จะทำให้ครอบครัวของฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเบาๆ "คุณชอบไหม?"

"ชอบสิ"

หนานซ่งบีบตุ๊กตาของยวี่จิ้นเหวินและตอบ

คิ้วของยวี่จิ้นเหวินสั่นและเขาถามด้วยเสียงต่ำ "ชอบตุ๊กตาของผม หรือชอบผม?"

"ชอบ......."

หนานซ่งต้องการตอบโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเธอพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอก็หยุดกะทันหันและตัวแข็ง

เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาของยวี่จิ้นเหวิน

ใต้ตะเกียงมีดวงดาวอยู่ในรูม่านตา

หนานซ่งมีหัวใจที่ควบคุมไม่ได้และกระโดดขึ้นลง

รอยยิ้มยังคงติดอยู่ที่มุมปากของยวี่จิ้นเหวินในวินาทีต่อมา ลมกระโชกแรง หนานซ่งหยิบหมอนในมือของเขาแล้วปัดไปทางเขาและพูดอย่างโกรธเคือง "ชอบบ้าอะไร!"

แหย่ใคร!

ยวี่จิ้นเหวินถูกทุบตีแต่ไม่รำคาญเลยและยังคงยิ้ม "โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นแค่คนบ้า"

"......."

หนานซ่งแพ้ทางเขา

ยอมแล้ว

ชายผู้นั้นกลายเป็นคนไร้ยางอายและถึงกับด่าตัวเอง

เธอโยนหมอนรูปคนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา "ถ้าอย่างนั้นฉันจะปล่อยคุณไปและคุณจะไปไหนก็ไป"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่ "ตัวเอง" ในมือด้วยความรังเกียจ "ผมไม่ต้องการสิ่งนี้ นี่มันน่าเกลียดเกินไป"

หนานซ่งพูดกับเขาสองคำ "ฝันไปเถอะ!"