สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 473

คนในตระกูลยวี่มีจำนวนไม่น้อย บวกกับคนจากตระกูลหนานเพิ่มเข้าไป คนก็ยิ่งเยอะกว่าเดิม

เป็นครอบครัวที่ใหญ่ขึ้นอีก

งานเลี้ยงในวันนี้ เรียกได้ว่ารื่นเริงยิ่งกว่างานตรุษจีนเสียอีก

สนามหญ้าหน้าบ้าน มีโต๊ะแปดเซียนวางเรียงกันไว้อยู่หลายตัว ก่อกองไฟ จากนั้นก็เอาแกะขึ้นไปย่าง กลิ่นเนื้อแกะหอม ๆ ลอยไปทั่วสนามหญ้า

ในครัวเองก็วุ่นวายกันมาก ๆ เหล่าคนรับใช้ยกอาหารมาเสิร์ฟไม่ได้พัก แต่ใบหน้าของพวกเขานั้นดูมีความสุข

นายหญิงยวี่หมักเหล้าดอกหอมหมื่นลี้กับเหล้าองุ่นเอาไว้ ดังนั้นวันนี้เธอก็เลยเปิดโหลดองเหล้าเพื่อเอามาดื่ม เอาให้หนำใจไปเลย

คนเราพอแก่ตัวลงก็ชอบงานสังสรรค์ ในที่สุดลูกสาวคนโตที่พวกเขารักและเป็นห่วงมากที่สุดที่ต้องเผชิญกับเรื่องร้าย ๆ มานานก็ได้กลับมามีชีวิตที่สดใสเหมือนเดิม พวกเขาดีใจเป็นอย่างมาก มีความสุขยิ่งกว่าตอนที่พวกเขาทั้งสองคนแต่งงานกันอีก

"ลั่วอิน กินอะไรดื่มอะไรเอาเองเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะ" นายหญิงยวี่บอกออกมาด้วยรอยยิ้ม

ลั่วอินที่กำลังจิบเหล้าองุ่นอยู่ หัวเราะ: "ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ หนูไม่เคยทำตัวเกรงใจอยู่แล้ว"

"......"

หนานซ่งที่อยู่ข้าง ๆ เอามือก่ายหน้าผาก แม่คนนี้ของเธอ มักจะพูดเรื่องน่าอายได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

ลั่วอินมีนิสัยสุดโต่ง สำหรับเธอแล้ว บนโลกใบนี้มีคนแค่สองประเภท ศัตรู กับ คนของตัวเอง

เธอมีศัตรูจำนวนไม่น้อย ในคนกลุ่มหนึ่งต้องมีสักคนที่ใช่

แต่มีคนของตัวเองเยอะกว่า

ตระกูลยวี่ ก็เคยอยู่ในหมวดศัตรูทางการค้าที่แข็งแกร่ง

แต่ตอนนี้ ตระกูลหนานและยวี่นั้นเป็นเหมือนผู้ร่วมงานกัน เป็นเหมือนครอบครัวที่ทำธุรกิจด้วยกัน ตอนนี้ติงเหมากับยวี่เฟิ่งเจียวเองก็แต่งงานกันแล้ว สำหรับเธอนั้นตอนนี้พวกเขาก็คือคนกันเองไปแล้ว

ไม่นานนักเธอก็สามารถเข้ากับตระกูลยวี่ได้ หนานหนิงซงเองก็พูดคุยและหัวเราะกับศัตรูทางการค้าในอดีตอย่างคุณชายยวี่คนที่สองและสาม

ภาพตรงหน้ามองแล้วให้ความรู้สึกรักใครอบอุ่นและสามัคคีกัน

มันดูสวยงามจนดูเหมือนไม่ใช่ความจริง ราวกับกำลังฝันไป

มีบางครั้งที่เธอแอบคิด ถ้าเกิดตอนนั้นพ่อกับแม่เธอไม่ประสบอุบัติเหตุ สามารถมาถึงเมืองเป่ยได้โดยสวัสดิภาพ ถ้าตอนนั้นได้มาพูดเรื่องขอหมั้นอย่างเป็นทางการ เธอกับยวี่จิ้นเหวินนั้นจะได้คบกันหรือเปล่านะ?

ทั้งสองครอบครัวนั้น จะเข้ากันได้ดีและมีความสุขขนาดนี้ไหม?

แต่ไม่นานนัก เธอก็รีบส่ายหน้าในทันที ไล่ความคิดพวกนี้ออกไปจากสมองให้หมด

มีทุกวันนี้ได้ไม่ได้ง่ายเลยสักนิด ใครจะกล้าคิดย้อนกลับไปอีก ?

ตอนนี้เธอคิดว่าเธอนั้นโชคดีมาก ๆ แล้ว!

แต่ว่าคนเรายิ่งอยู่ในช่วงเวลาที่โชคดีมีความสุขมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเป็นกังวลมากเท่านั้น กลัวว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเป็นแค่ฝัน กลัวว่าช่วงเวลาแห่งความสุขความโชคดีนั้นจะแสนสั้น แค่พริบตาเดียวทุกอย่างก็หายไป

"กำลังคิดอะไรอยู่?" มีเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นข้างใบหูของเธอ

หนานซ่งที่ถูกเรียกก็ดึงตัวเองกลับมาจากภวังค์ความคิด เธอส่ายหน้า จากนั้นก็จิบเหล้าองุ่นเข้าไป เหล้าองุ่นตอนจิบเข้าไปนั้นรสชาตินุ่มลิ้น อมเปรี้ยวอมหวาน อร่อยมาก

ความสามารถในการหมักเหล้าของนายหญิงยวี่ได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ เหล้าผลไม้นั้นจะมีปริมาณแอลกอฮอล์ที่ค่อนข้างสูง แม้ตอนที่ดื่มเข้าไปจะไม่รู้สึก แต่ว่าฤทธิ์หลังจากนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก

หนานซ่งเป็นคนที่คอแข็งพอสมควร แต่ทุกครั้งที่ดื่มเธอก็มักจะเมาจนหลับทุกครั้งไป จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เธอเมาหนักจนสลบไปในอ้อมอกของยวี่จิ้นเหวิน

ตอนนั้นเขารังเกียจเธอมาก......จนเขานั้นผลักเธอออก

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นขยับไม่ได้ เธอถูกผ้าห่มพันตัวไว้เหมือนกับดักแด้ที่ถูกห่ออยู่ในรังไหม บริเวณเอวและขาของเธอถูกมัดด้วยผ้าปูที่นอนและเข็มขัดจนแน่น

เธอนอนสงสัยอยู่บนเตียง: บนโลกใบนี้มีผู้ชายคนไหนที่ไม่เข้าใจเรื่องความต้องการของผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ?!

เหมือนกับสิ่งมีชีวิตนอกโลกอย่างนั้นแหละ

นึกถึงความยากลำบากในตอนนั้น หนานซ่งก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมาในทันที เธอเหยียบเท้าของยวี่จิ้นเหวินที่อยู่ใต้โต๊ะ

"โอ๊ยซี๊ด" ยวี่จิ้นเหวินเจ็บจนต้องร้องออกมา

วันนี้หนานซ่งสวมรองเท้าส้นสูง เป็นส้นเข็มด้วย

เธอไม่ได้เหยียบให้นิ้วเท้าเขาหักก็ถือว่าเธอนั้นทำบุญแล้วด้วยซ้ำไป

ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะหันมามองทางพวกเธอ "เป็นอะไร?"

"อ๋อ ไม่มีอะไรครับ อยู่ ๆ เท้าผมก็เป็นตะคริว"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม จากนั้นก็หันไปมองหนานซ่ง "ขอโทษนะคะ ฉันบังเอิญเหยียบเท้าคุณเข้าแล้ว"

หนานซ่งมองเขานิ่ง "ไม่เป็นไรครับ ครั้งหน้าระวังหน่อยแล้วกัน"

"......ค่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินแอบขยับเท้าเข้าหาตัวเอง เธอพูดแบบนี้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอนั้นตั้งใจเหยียบเท้าเขา เขาเริ่มคิดในทันทีว่าคืนนี้เขาไปทำอะไรผิดไป ทำอะไรให้เธอไม่พอใจบ้าง?