สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 491

เมืองเป่ยมีโซนเมืองโบราณที่ขายวัตถุโบราณ ในปีที่ผ่านมาโครงการฟื้นฟูวัตถุโบราณที่จัดตั้งโดยบริษัทยวี่กรุ๊ป ทำให้มีผู้คนหันมาสนใจวัตถุโบราณมากขึ้น

คนเฒ่าคนแก่มักจะส่งของสะสมวัตถุโบราณมาที่บริษัทยวี่กรุ๊ป เพื่อแลกเป็นเงิน ก่อนหน้านี้มีคุณลุงท่านหนึ่ง ใช้เงินห้าสิบหยวนซื้อหยกที่มีรอยแตก ส่งไปที่โรงรับซื้อ และถูกบริษัทยวี่กรุ๊ปรับซื้อไว้ในราคาห้าแสนหยวน

ยิ่งกว่าถูกหวยเสียอีก!

ทันทีที่มีข่าวแพร่ออกไป บวกกับการสนับสนุนของคนเฒ่าคนแก่ ทำให้มีผู้คนหลั่งไหลเข้าสู่ตลาดวัตถุโบราณเพิ่มขึ้น เมื่อมีผู้ซื้อมากขึ้น ผู้ขายเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

กิจกรรมยามว่างของป้าวัยกลาง นอกจากการเต้นรำสแควร์แล้ว ยังมีการรวมตัวเพื่อประเมินวัตถุโบราณ

คนหนุ่มสาวจำนวนมากก็ไม่ได้อยู่บ้านเล่นเกมอีกต่อไป พวกเขามักจะใช้เวลาว่างอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ เยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ ดูสารคดี ฯลฯ

มรดกทางวัฒนธรรมเก่าแก่ก่อให้เกิดกระแสความนิยมทางวัฒนธรรมใหม่ และยังนำไปสู่การพัฒนาการท่องเที่ยวในเมืองเป่ย

นักท่องเที่ยวจากเมืองอื่นและประเทศอื่นๆก็มักจะมาร่วมสนุกด้วย

ตลาดวัตถุโบราณเป็นเหมือนตลาดซื้อขายทั่วไป มีทั้งของปลอมและของจริง บางร้านพูดของปลอมให้เหมือนเป็นของจริง ลูกค้าหลายคนเมื่อซื้อกลับไปแล้วต้องหลั่งน้ำตาเพราะถูกหลอก ได้วัตถุโบราณปลอมกลับไป

พ่อของหนานซ่งสอนเธอดูวัตถุโบราณตั้งแต่เธอยังเด็ก ตอนนี้ก็เกือบยี่สิบปีแล้ว บวกกับเธอมีประสบการณ์สัมผัสทองและหยกมานาน สายตาและความรู้สึกเมื่อสัมผัสจึงมีมากกว่าคนอื่น เธอสามารถมองออกได้ทันทีว่าชิ้นไหนเป็นของปลอม

ต่อให้วัตถุชิ้นนั้นที่ชอบจะเป็นของปลอม ก็ยอมจ่ายตังเพื่อแลกมันมา

ประเด็นคือ พี่มีตัง

แต่ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ไม่ใช่แบบนั้น หลังจากเดินตั้งแต่เช้าจนเย็น เงินของพวกเขากำลังจะหมดกระเป๋าเพราะหนานซ่ง

หนานซ่งกล่าว “นานๆมาที พวกนายไม่ซื้ออะไรกลับไปหน่อยเหรอ? ทางนุ้นมีสร้อยข้อมือลูกปัดหยกแดงเต็มเลย ไปเลือกดูสิ ซื้อกลับไปเป็นของฝาก ให้คนอื่นดีใจด้วยไง”

ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่กำลังจะร้องไห้ พวกเขาไม่ได้มีสายตาที่เฉียบคมเหมือนหนานซ่ง รู้สึกว่ามันก็เหมือนกันหมด

ขณะที่กำลังดูสร้อยข้อมือลูกปัดหยก หางตาคอยเหลือบมองหาพี่ใหญ่ ทำไมเขายังไม่มาอีก?

ทันทีที่นึกถึง ก็มาถึงพอดี

"พี่ใหญ่!"

เมื่อเห็นร่างของยวี่จิ้นเหวินจากไกลๆ ยวี่เจ๋ออวี่ก็วิ่งไปอย่างตื่นเต้นและเกือบจะกระโดดกอดเขา

ยวี่จิ้นเหวินทำอะไรไม่ถูก: "แกอายุเท่าไหรแล้ว ยังจะกระโดดเหมือนกระต่ายอีก”

หนานซ่งยังคงนั่งยองอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้นมอง “ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะเบาๆ “ได้ข่าวว่าเธอกำลังรังแกเด็ก ก็เลยแวะมาดู”

หนานซ่งขดปากโดยไม่พูดอะไร หันไปมองยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ที่กำลังเล่นกับลูกหมา และอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

สอนไม่จำจริงๆ

เธอไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง โบกมือให้พวกเขาทันที “ไปหาของกินไป อย่ามาเกะกะตาฉัน”

ยวี่เจ๋ออวี่ได้รับการอภัยโทษ ก่อนจากไปก็พูดบางอย่างทิ้งท้าย "ไหนๆพี่ก็มาแล้ว พี่ช่วยจับตาดูแทนพวกเราหน่อยนะ”

หนานซ่งหันไปมอง ยวี่เจียหางรีบวิ่งไปหายวี่เจ๋ออวี่ "พี่ใหญ่ พี่หนาน พวกเราไปหาอะไรกินก่อนนะ...”

เมื่อเห็นพวกเขาวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หนานซ่งส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และลุกขึ้นยืน