สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 500

ดวงตาของหนานซ่งกระตุกสองครั้ง มีความประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นดวงตาของยวี่จิ้นเหวินหัวใจของเธอก็อ่อนลงในขณะนั้น เธอเหลือบมองเขา "ไม่เลวจริงๆ ยังรู้ถึงเรื่องปากไม่ตรงกับใจด้วย"

"อืม" ยวี่จิ้นเหวินภูมิใจ "อยู่เพื่อเรียนรู้ไปจนแก่"

หนานซ่งทนไม่ได้ที่โดนเขาแกล้ง เลยเผลอยิ้มออกไป

รอยยิ้มของเธอทำให้ยวี่จิ้นเหวินมีความกล้าหาญมากและยังทำให้เขาลังเลใจมากขึ้นอีก เขาอดไม่ได้และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

"......." หนานซ่งถูกจับได้และกอดแน่น แขนทั้งสองขดอยู่ในอ้อมแขนของเขา

รู้สึกถึงการหายใจออกที่มีสมาธิของผู้ชาย

เธอไม่ได้ผลักเขาออกไป แต่เธอก็ประหม่าเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล และเสียงของเธอก็ตะกุกตะกัก "ยวี่จิ้นเหวิน คุณอย่า กอดแน่นไป"

"ผมกอดแค่ไม่นาน อีกเดี๋ยวนะ"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินต่ำและแหบ หอบเบาๆในหูของเธอ ลมหายใจอุ่นกระทบหูของเธอ และหนานซ่งรู้สึกเหมือนหูของเธอกำลังไหม้ทั้งใบ

ผ่านไปสักพัก เขาก็กระซิบอีกครั้งว่า "รอผมจัดการเรื่องนี้เสร็จ ผมจะไปหาคุณ"

บางทีเสียงของเขาอาจจะดีมากด้วยรสชาติที่หลอกลวง ทำให้หนานซ่งตอบโดยไม่รู้ตัวว่า "อืม"

"เสี่ยวซ่ง" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ

หนานซ่ง "ว่าไง?"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินตื้นขึ้นด้วยการสัมผัสที่เอ้อระเหย "อย่าลืมคิดถึงผมนะ"

หนานซ่งย่นจมูก "ค่อยว่ากันตอนคิดถึงแล้วกัน"

"ผมส่งข้อความไปก็ตอบกลับด้วยนะ"

หนานซ่ง "ดูก่อน"

"ผมโทรหาคุณก็ต้องรับสายนะ"

หนานซ่ง "ถ้าเกิดยุ่งล่ะ......."

"งั้นคุณก็โทรหาผม"

ยวี่จิ้นเหวินปล่อยเธอไปและมองไปที่เธออย่างแน่วแน่ "ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร ผมจะหยิบมันขึ้นมาโดยเร็วที่สุด!"

"......."

หนานซ่งตะลึงกับความแน่วแน่และความดื้อรั้นในดวงตาของเขา ราวกับว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปหากเธอไม่เห็นด้วยกับเขาในวันนี้

"สวัสดีแม่สามี" เธอรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและพูดอย่างไม่เต็มใจ "ไปกันเถอะ"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะอย่างมีความสุข

"งั้นคุณไปเถอะ"

ในที่สุดเขาก็ "ปล่อย" เธออย่างเห็นอกเห็นใจ และทันทีที่หนานซ่งหันกลับมา เขาเห็นลั่วอินและหนานหนิงซ่งยืนอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางของพวกเขา มองดูพวกเขาราวกับว่าพวกเขามีชีวิตชีวา

ไม่รู้ดูมานานแค่ไหนแล้ว

ใบหน้าของหนานซ่งราวกับเมฆที่กำลังลุกไหม้และเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วเธอก้มหน้าและเดินไปหาพวกเขาด้วยความละอายและโบกมือกลับโดยไม่หันกลับมามอง

ยวี่จิ้นเหวินดูครอบครัวสามคนเข้ามา เขารู้สึกว่าวันหนึ่งเขาจะเข้าร่วมและกลายเป็นคนที่สี่ในครอบครัวนี้

เมื่อเข้าสู่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย หนานซ่งเอียงคอและเหลือบมองไปยังทิศทางที่เขามา และพบว่าร่างเพรียวบางยังคงรออยู่ที่จุดนั้น

เมื่อเห็นว่าเธอมองมา ยังโบกมือให้เธอ

"......."

ร่างกายของหนานซ่งถูกยกกำลังสอง นี่คือสิ่งที่ยวี่จิ้นเหวินทำหรือไม่?

รู้สึกเหมือนถูกฟู่ยวี่งี่เง่าตัวใหญ่เข้าครอบงำ

ตราบใดที่คุณไม่ละอาย คนอื่นต่างหากที่ละอาย

"ไอ้คนบ้า" เธอหยิบบอร์ดดิ้งพาสมาปิดหน้า คว้าบัตรประชาชนแล้วเข้าไปในช่องรักษาความปลอดภัย หน้าแดงระเรื่อ และมุมริมฝีปากของเธออดไม่ได้ที่จะขดตัว

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินอาจเป็นพิษมากจนหนานซ่งยังคงทำให้ภาพหัวใจของเขาตาพร่าเมื่อเขาขึ้นเครื่องบิน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง

"คุณบ้าเหรอ?"

ลั่วอินเหล่มองเธอ "ก็แค่กอดแกนิดหน่อย ทำให้แกมีความสุข มีความคืบหน้าหน่อยได้ไหม?"

หนานซ่งยิ้ม "แม่ไม่เข้าใจ"

ยวี่จิ้นเหวินก็มอบหัวใจให้เธอเช่นกัน