สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 509

อร้าย~~~

หนานซ่งมองที่ลายเซ็นท้ายสุดของการ์ด ขนลุกจนตัวสั่น ผู้ชายคนนี้ทำไมน้ำเน่าขนาดนี้

มีคำเขียนหมายเหตุที่มีประโยชน์มากอยู่ด้านล่าง: (รองเท้าฉันให้คนทำความสะอาดแล้ว สวมใส่ได้เลย)

หนานซ่งเลือกรองเท้าแตะหูกระต่ายขนปุยสีชมพูคู่หนึ่งสวมใส่ เหมือนกับเหยียบนุ่น นุ่ม ๆ สบายมาก

“เป็นยังไง สวยไหม?” เธอถามหลู่เหิง

หลู่เหิงมองดู รู้สึกว่ารองเท้าแตะคู่นี้คล้าย ๆ กับรองเท้าแตะของหลานสาวอายุหกขวบของเขา นี่ประธานยวี่เลี้ยงดูประธานหนานเป็นลูกสาวเหรอ?

“สวยครับ แต่ดูไร้เดียงสาไปหน่อย “หลู่เหิงพูดความจริง

หนานซ่งเงยหนามองเขา

หลู่เหิงรู้สึกได้ถึงความหนาวที่มาถึง จึงรีบแก้คำโดยไว “แต่รองเท้าไร้เดียงสาขนาดไหนเมืองสวมใส่บนเท้าของประธานหนาน ก็มีมูลค่าขึ้นมาทันที”

การประจบสอพลอนี้เต็มไปด้วยจุดบกพร่อง แถมดูขัดกันนิดหน่อย แต่หนานซ่งกลับพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เธอเอียงคอมองอยู่สักพัก “อืม ฉันก็รู้สึกแบบนั้น”

หลู่เหิง: “...”

คุณดีใจก็พอ

หนานซ่งอยากจะลองรองเท้าแตะคู่อื่น เห็นหลู่เหิงยังยื่นบื้ออยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกเกะกะนิดหน่อย

“มีเรื่องอะไรอีก?”

หลู่เหิงรู้สึกได้ถึงความรำคาญและความรังเกียจ จีบรีบพูดขึ้น “อ่อยังมีอีกเรื่องครับ มีข่าวมาจากเมืองเป่ย ว่าโจ๋เจิ้งเหยาถูกคนตีขาหัก”

หนานซ่งตกอยู่ในภวังค์การลองสวมรองเท้าแตะ เธอถามแบบลวก ๆ “โจ๋เจิ้งเหยาคือใคร?”

“...พ่อของโจ๋เซวียน พี่ชายของโจ๋เยว่”

“อ่อ”

หนานซ่งถึงได้เงยหน้า ขมวดคิ้ว “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ? เขาขาหัก?”

“ใช่ครับ โจ๋เจิ้งเหยาลงทุนล้มเหลว ติดหนี้ด้านนอกเยอะมาก พวกเงินกู้นอกระบบไปดักรอ ตีจนเขาขาหัก ตอนนี้อยู่ที่คลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือ กำลังคิดหาวิธีต่อคิวของคุณหมอติง อยากจะให้เขาช่วยดู ได้ยินว่าตระกูลโจ๋ให้เสิ่นหลิวซูไปหาคุณนายยวี่ อยากจะใช้เส้นสาย”

หนานซ่งพูดอย่างเหยียดหยาม “คิดเพ้อเจ้อนะ ก่อนหน้านี้พวกเขาดูถูกอาจารย์ของฉัน พูดว่าเขาเป็นแค่หมอธรรมดา ๆ ตอนนี้ทำไมถึงหน้าด้านกล้ามาขอร้องถึงที่? อาจารย์ของฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ไม่ใช่ใครก็รักษาให้ คุณน้ายวี่ก็ไม่มีทางใช้เส้นให้ตระกูลโจ๋”

“พูดได้ถูกต้องมากครับ”

หลู่เหิงก็ตกใจกับการกระทำหลายอย่างของตระกูลโจ๋ อวดตัวเองว่าเป็นตระกูลผู้มีความรู้ นี่มันตระกูลหน้าไม่อายมากกว่าไหม?

“ไม่ต้องสนใจพวกเขา วิถีแห่งสวรรค์คือการกลับชาติมาเกิด คนชั่วได้รับโทษเป็นธรรมชาติ ตระกูลโจ๋ก็ถึงจุดจบแล้ว”

หลู่เหิงพูดจบก็ออกไป หนานซ่งเปลี่ยนรองเท้าขนปุยสีกากีอีกคู่หนึ่ง ด้านบนมีแครอทน่ารักสองหัว

ความสุขของเด็กผู้หญิงเกิดได้ง่ายมาก

เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ยวี่จิ้นเหวินโทรมา

หนานซ่งยิ้มมุมปาก หางเสียงสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “มีอะไร~”

“ได้รับรองเท้าแล้วยัง?” เสียงของยวี่จิ้นเหวินเคร่งขรึม แล้วก็มีความแหบแห้งนิดหน่อย

หนานซ่งตอบ “อืม” อย่างหยิ่ผยอง “ทำไมซื้อเยอะขนาดนี้ นายซื้อเป็นล็อตเหรอ?”

“อืม” ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงเบา “ซื้อเป็นล็อตราคาถูก”

“...”

หนานซ่งมองดูโลโก้ดังที่พิมพ์อยู่ใต้รองเท้า พูดในใจว่าประโยคนี้จะให้คนอื่นได้ยินไม่ได้ ไม่แน่คนที่แค้นคนรวยอาจจะถือมีดหั่นผักไปแทงเขาได้

หลังจากล้อเล่นเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินถึงได้พูดอย่างจริงจัง “เตรียมไว้หลายคู่ เธอเอาไว้เปลี่ยนที่ห้องทำงาน”

หนานซ่งตอบเสียงเบา หลายคู่ขนาดนี้ วันหนึ่งเปลี่ยนคู่หนึ่งก็ยังเปลี่ยนได้เป็นครึ่งเดือน

กำลังจะถามเขาเรื่องตระกูลโจ๋ ก็ได้ยินเสียงพยาบาลดังขึ้น