สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 512

ในวินาทีที่มองเห็นยวี่จิ้นเหวิน เนื้อหมูในปากของหนานซ่งก็เกือบจะหลุดออกมาจากปาก

ที่จริงตอนที่เธอได้ชิมเป็นคำที่สอง ในใจของเธอกำลังลังเลระหว่างพ่อกับยวี่จิ้นเหวิน

เพราะว่ารสชาติของอาหาร ไม่ได้เหมือนแค่อาหารที่พ่อเธอเป็นคนปรุงออกมา เพราะมันยังคล้ายรสชาติอาหารที่ยวี่จิ้นเหวินทำออกมาด้วยเหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เธอเคยได้ทานอาหารที่ยวี่จิ้นเหวินทำให้ ด้านการทำอาหารพ่อเธอมีลูกศิษย์อยู่แค่คนเดียว ก็คือยวี่จิ้นเหวิน วิธีการทำอาหารของเขาได้รับสืบทอดมาจากคุณหนานหนิงซงแบบเต็ม ๆ

ก็คือ อาหารสุก รับประทานได้ ไม่มีทางท้องเสีย

แต่ว่าถ้าให้เทียบกับฝีมือของคุณนายลั่วอิน ก็คงเทียบไม่ได้

แต่จะให้รู้สึกเหมือนทั้งสองคนมาทำให้ มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีก

คุณหนานหนิงซงคงจะไม่มาถึงร้านสือเว่ยเพื่อทำอาหารให้เธอแน่นอน ส่วนยวี่จิ้นเหวิน เขาก็อยู่เมืองเป่ยที่ห่างออกไปตั้งไกล จะมาทำอาหารให้เธอทานได้ยังไง?

ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่า เขาอยู่ที่นี่!

ยวี่จิ้นเหวินสวมชุดพ่อครัวสีขาว บนศีรษะของเขาสวมหมวกแบบเชฟเอาไว้ด้วย ดูแล้วเหมือนกับพวกที่ทำงานด้านนี้โดยตรง ร่างกายสูงใหญ่ ดูเข้มแข็งและหล่อเหลา

ไม้แขวนดีไม่ว่าจะใส่อะไร ก็ดูดีไปหมด

เขาถือปลาทอดราดซอสเปรี้ยวหวานเอาไว้ในมือ จากนั้นก็เดินมาหาเธอด้วยรอยยิ้ม พอถึงที่ก็วางจานเอาไว้ตรงหน้าเธอ "อาหารไม่ถูกปากเหรอ?"

ด้วยระยะห่างที่ขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น หนานซ่งก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนของเขามากกว่าเดิม ในกลิ่นน้ำหอมกลิ่นแนวwoodyที่คุ้นเคย มีกลิ่นไฟและกลิ่นจากการทำอาหารเพิ่มเข้ามาด้วย

ทำให้เขาดูสมจริงมากยิ่งขึ้น

หนานซ่งแอบตวัดเนื้อหมูกลับเข้าไปในปาก จากนั้นก็เคี้ยวแล้วก็กลืนมันลงไป เธอเงยหน้ามองเขา "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่คะ?"

"ก่อนหน้านี้ก็เคยบอกไปแล้วนี่" ยวี่จิ้นเหวินมองตาเธอ ดวงตาสีเข้มนั้นเป็นประกาย "ผมขอทำงานอีกสองวัน แล้วจะมาหาคุณ"

"......"

เขาเคยบอกจริง ๆ แต่ว่าเธอนึกว่าสองวันของเขาคืออีกหลายวัน ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเวลาสองวันจริง ๆ

"อาหารรสชาติไม่เลวเลย ถึงแม้ว่าจะยังสู้น้องหกไม่ได้ แต่ว่าทำได้ละเอียดกว่าพ่อเล็กที่เป็นอาจารย์ เป็นศิษย์ที่เก่งกว่าครูแล้วนะเนี่ย"

ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกินอาหารอย่างมีความสุข จากนั้นก็เรียกให้ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงด้วยกัน ท่าทางราวกับพี่น้อง เขาพูดต่อว่า: "รู้ไหม เพื่อที่จะพายัยนี่มาที่นี่ให้ได้ ฉันต้องรับปากจะซื้อกระเป๋าให้เธอตั้งสองใบเชียวนะ นายซื้อให้เธอด้วย"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม: "ได้ ผมจะซื้อให้"

หนานซ่งหรี่ตามองไป๋ลู่ยวี๋ รู้อยู่แล้วว่าคนแบบเขาถ้าไม่มีเรื่องอะไรสักอย่างก็คงไม่มีทางมาหาเธอหรอก ไอ้เจ้าหนอนบ่อนไส้!

การทำอาหารกินแรงของคนทำไปมาก ร่างกายของยวี่จิ้นเหวินเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาถอดหมวกคลุมผมของเชฟออกมา เผยให้เห็นผมที่ตัดทรงรองทรงสูงของเขา

ด้านข้างที่โดนไถออก ถูกกันคำว่า 'ซ่ง' เอาไว้ ภายใต้แสงอาทิตย์มันดูโดดเด่น ชวนมอง

หนานซ่งเห็นแบบนั้นก็แอบกัดตะเกียบในปาก

ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะไปตัดผมมาใหม่อีกแล้ว เพราะว่ามันดูสั้นลงเล็กน้อย แต่ว่าคำว่า 'ซ่ง' นั้นดูเหมือนราวกับถูกทำให้กลายเป็นกึ่งถาวรอย่างนั้นแหละ เพราะไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้ง ๆ มันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม

หัวใจของเธอกระตุก

ถ้าให้พูดอย่างยุติธรรม ฝีมือการทำอาหารของยวี่จิ้นเหวิน ละเมียดละไมกว่าคุณหนานหนิงซงที่เป็นอาจารย์ของเขา เขาเปลี่ยนรสชาติให้ดีขึ้น พวกผักอะไรก็มีรสชาติมากกว่า

อย่างไรก็ตามแต่ อาหารพวกนี้ ล้วนเป็นของที่หนานซ่งโปรดปราน เธอก็เลยกินข้าวได้ค่อนข้างเยอะ จนข้าวหมดถ้วยโดยไม่รู้ตัว

"น้องสาวนี่กินเก่งเหมือนกันนะ"

ไป๋ลู่ยวี๋เห็นว่าหนานซ่งกินข้าวจนหมดถ้วย กับข้าวที่อยู่ตรงหน้าก็ลดลงไปไม่น้อย เขาก็เลยแซวออกมา "อาหารที่แฟนทำให้อร่อยกว่าจริง ๆ ด้วย"

"......" หนานซ่งเกือบจะพ่นข้าวใส่หน้าไป๋ลู่ยวี๋ เธอพยายามอดทนเอาไว้ จากนั้นก็ถลึงตาใส่เขา

ยวี่จิ้นเหวินเห็นว่าหนานซ่งชอบอาหารที่เขาทำให้ แน่นอนว่าเขาก็ต้องดีใจเป็นอย่างมาก "เสี่ยวซ่งก็แค่ไม่อยากให้ผมขายหน้าแค่นั้นเอง"

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายของความดีใจ เสียงนุ่มทุ้มว่าออกมา "ถ้าคุณชอบทาน ต่อไปผมจะทำให้คุณทานบ่อย ๆ "

อืม

หนานซ่งคิดว่าผู้ชายคนนี้ก็รู้ตัวเองดีเหมือนกัน

ต่อไปเธอก็จะได้ทำตัวแบบแม่บ้าง ที่วัน ๆ เอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ถึงเวลาก็มีคนคอยเสิร์ฟอาหารให้ถึงที่

ระหว่างกินข้าว ไป๋ลู่ยวี๋ก็พูดเรื่องที่หนานซ่งส่งเข้ามาในกลุ่มแชทไปด้วย

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินแบบนั้น เขาก็หันหน้าไปมองหนานซ่ง "คุณอยากไปเที่ยวเหรอ?"

หนานซ่ง: "อืม อยากจะหาเวลาพักผ่อนให้ตัวเองบ้างนะ พักร่างกายเสียหน่อย จะได้พักสมองไปด้วย"

พอเลยอายุยี่สิบห้า เธอก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ากำลังของตัวเองนั้นไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว สมองก็จำอะไรไม่ได้เยอะเหมือนแต่ก่อน เอาแต่ทำงานจนหมุนเป็นลูกข่าง บางทีก็ถึงเวลาที่จะต้องหยุดพักแล้วก็ชาร์จแบตให้ตัวเองบ้าง

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า เขาคิดว่านั่นเหมาะสมมาก