สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 513

เมื่อมองไปที่รอยยิ้มจางๆในดวงตาสีดำของชายคนนั้น หนานซ่งก็เห็นร่างของเขาในรูม่านตา

ใบหน้าร้อนอย่างอธิบายไม่ถูก

"ยิ่งอยู่ไปคุณยิ่งไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอกเลยนะ" เธอหน้าแดงและมองเขาอย่างแผ่วเบา

ใบหน้าที่ไม่แยแสของยวี่จิ้นเหวินแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย "ผมไม่ใช่คนนอกตั้งแต่แรก"

ถึงแม้ว่าผู้ชายจะหน้าด้าน แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิด นี่คือที่ของเธอ และพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่น่าละอาย ไม่มีอะไรประหม่าเกี่ยวกับเรื่องนี้

หนานซ่งปรับอารมณ์ของเธออย่างรวดเร็ว เธอเปิดลิฟต์จากทั้ง 2 ข้างด้วยเสียงลั่นลิฟต์ แล้วเธอก็พายวี่จิ้นเหวินออกไปโดยเงยหน้าขึ้น

คางยกขึ้นเล็กน้อย พูดไม่ได้อย่างกับเป็นราชินี

อย่างไรก็ตาม......เมื่อเห็นสถานการณ์ของท่านประธาน มีการหยุดกะทันหันตามรอยเท้าของเขา

"สวัสดีประธานหนาน! ประธานยวี่!"

ผู้ช่วยอธิการบดีเกือบทุกคนถือถ้วยกาแฟในมือ และทาร์ตไข่หรือแพนเค้กในมืออีกข้าง สิ่งที่พวกเขากินคือความสุขและการทักทายก็คลุมเครือและกลิ่นอันหอมหวานก็พุ่งออกมาที่ด้านข้างของ ชั้นวางอาหาร ของว่างและของขบเคี้ยวที่ตระการตาได้กลายเป็นที่ชุมนุม

"ขอบคุณประธานยวี่ที่เชิญพวกเรามาดื่มชายามบ่าย!" หลู่เหิงเป็นผู้นำขอบยวี่จิ้นเหวิน ซึ่งกระตุ้นการตอบสนองของทุกคนในทันที

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างแผ่วเบา "ประธานหนานบอกว่าทุกคนทำงานหนักในช่วงที่เธอไม่อยู่ และสั่งผมเป็นพิเศษให้ปฏิบัติต่อทุกคน"

"ประธานหนานเกรงใจเกินไปแล้ว! นี่เป็นสิ่งที่เราควรทำ!" ทุกคนรีบทำตามความจงรักภักดีของหนานซ่ง

"........"

หนานซ่งขมวดคิ้วโดยไม่ยิ้ม หันไปมองด้านข้าง กัดฟันแล้วพูดว่า "อะไรคือความผิดฐานโกหกทหารและยืนยันตัวเอง?"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของยวี่จิ้นเหวิน "นี่เรียกว่าการซื้อใจคนล่วงหน้า"

อาย! ที่! จะ! พูด!

ต่อหน้าทุกคน หนานซ่งยังคงให้เกียรติยวี่จิ้นเหวินโดยไม่เปิดเผยตัว ไปที่ชั้นวางอาหารและหยิบกาแฟสองแก้วแล้วเหลือบมองที่เสวี่ยเม่ยเหนียง

ทันทีที่เธอเห็น มือของยวี่จิ้นเหวินก็ถึงแล้ว หยิบกล่องมัทฉะเสวี่ยเม่ยเหนียงขึ้นมา "ต้องการอันนี้เหรอ?"

หนานซ่งส่งเสียงฮัมเบาๆและดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอไม่ได้กินมานานแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินสังเกตเห็นว่าดวงตาของเธอมุ่งไปที่แพนซี่ทุเรียนที่อยู่ข้างๆเธออีกครั้ง ไม่ต้องรอให้เธอพูด เขาจึงนำกล่องมาให้เธอ

จากนั้นเขาก็ถามอย่างอ่อนโยน "คุณอยากกินอะไรอีกไหม?"

"พอแล้ว" หนานซ่งกินอิ่มตั้งแต่เที่ยงแล้ว จริงๆก็ไม่ได้หิวหรอกแต่แค่ตะกละ

ประธานทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปในทิศทางของสำนักงานด้วยมือที่เต็มไปด้วยขนมและของหวาน คนในสำนักงานของประธานมองตรงและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

"เมื่อเห็นเบื้องหลังอันแสนหวานนี้ คุณกล้าคิดไหมว่าเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว ประธานหนานไม่ยอมให้ประธานยวี่ขึ้นลิฟต์ด้วยซ้ำ ในที่สุดประธานยวี่ที่อ่อนน้อมถ่อมตนก็สามารถจัดการสิ่งต่างๆให้กระจ่างได้"

"การพัฒนานี้เร็วมาก เรามาดื่มเครื่องดื่มในงานแต่งงานกันไหม?"

"ช่างเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับผู้หญิงที่มีความสามารถ!"

"ฉันเริ่มจินตนาการแล้วว่าลูกๆของพวกเขาจะสวยขนาดไหน เรามาพนันกันไหม เดาว่าประธานหนานกับประธานยวี่จะแต่งงานกันเมื่อไหร่?"

"ฉันเดิมพันว่าปีนี้แหละ!"

"ฉันเดิมพันฤดูร้อนนี้!"

"พวกคุณไม่เชื่อใจประธานยวี่เหรอ? ฉันเดิมพันว่าเดือนหน้า!"

"......."

หนานซ่งไม่รู้ว่าทหารที่ไม่มีอำนาจต่อสู้ด้านนอก "ระดมกันเดิมพัน" ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องรีบไปตัดทหารที่ไม่มีอำนาจต่อสู้ทิ้ง!

ทันทีที่เข้าไปในสำนักงาน หนานซ่งวางกาแฟลง ล้างมืออย่างรวดเร็ว และหยิบขนมจากยวี่จิ้นเหวินมาแทน

เธอมีมัทฉะเสวี่ยเม่ยเหนียงอยู่ในมือซ้าย และแพนซี่ทุเรียนในมือขวา เธอกินมันทีละนิดทางซ้ายและเหล่ตาอย่างมีความสุข