สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 514

ในห้องทำงานเงียบราวกับน้ำทะเลลึก

และยวี่จิ้นเหวินนอนอย่างสงบบนโซฟาผล็อยหลับไปพร้อมกับใบหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนโยนราวกับว่าโลกทั้งใบเงียบลง

หนานซ่งเดินเขย่งเท้าเข้ามาด้วยความกลัวที่จะปลุกเขา เธอจึงถอดรองเท้าส้นสูงที่ประตูและเดินเท้าเปล่า

นั่งบนโซฟาอีกด้าน เธอเช็ดเท้าด้วยทิชชูเปียกก่อนจะสวมรองเท้าแตะที่ยวี่จิ้นเหวินซื้อให้

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอก็เห็นใบหน้าที่หลับใหลของยวี่จิ้นเหวินอีกครั้งซึ่งใกล้เข้ามาแล้ว

การที่ยวี่จิ้นเหวินผล็อยหลับไปไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเธอ อย่างไรก็ตาม เธอเคยเห็นเขาหลายครั้งแล้วตอนที่เธอเป็นพยาบาลดูแลเขา

ก็แค่ยวี่จิ้นเหวินตอนนี้ มันแตกต่างจากเขาเมื่อก่อน

แม้ว่าคิ้วจะยังดำสนิท ขนตางอนยาว สันจมูกสูง ริมฝีปากเซ็กซี่ ผิวยังเหมือนเดิม แต่อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปมาก

หากยวี่จิ้นเหวินคนก่อนเป็นมีดสังหารมังกรที่เย็นชาและทนทานซึ่งทำร้ายผู้อื่นและตัวเขาเอง แสดงว่ายวี่จิ้นเหวินคนปัจจุบันเป็นเหมือนดาบที่บอบบางและเก็บตัวที่ยังคงมีจุดคมอยู่บนร่างกายของเขา แต่หนวดนั้นอบอุ่นและคมกว่าคนนอกมากกว่า แต่ไม่ใช่ตัวเองของตัวเองที่ให้ความอบอุ่นและเข้มแข็ง

"ผู้ชายล้วนต้องโตขึ้น"

นี่คือสิ่งที่นายหญิงลั่วอินเคยบอกกับเธอว่า "เมื่อก่อนนะ ผู้หญิงจะแก่ก่อนวัยกว่าผู้ชาย 'ผู้ชายยังเป็นวัยรุ่นไปจนตาย' ประโยคนี้เป็นทั้งชมเชยและเสื่อมเสีย การมีใจใสซื่อเป็นเรื่องดี แต่การไร้เดียงสาอยู่ตลอดเวลานั้นไม่ดี เธอคิดว่าเมื่อก่อนพ่อแม่ของเธอเป็นผู้ใหญ่เหมือนตอนนี้ไหม? มันคือทั้งหมดที่แม่ของเธอปลูกฝังมา แน่นอนว่าเขาต้องเรียนรู้ที่จะสัมผัสมันด้วยตัวเอง ยวี่จิ้นเหวินเป็นหยกเจียระไน มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่เธอจะแกะสลักเขาเข้าไป"

เธอเป็น "ปรมาจารย์หัวใจหยก" ที่โลกภายนอกรู้จัก แต่หยกทั้งหมดถูกบีบอยู่ในมือของเธอ และไม่มีการแกะสลักที่แย่

แต่สำหรับยวี่จิ้นเหวิน ตอนนี้เธอแกะสลักหยกนี้หรือไม่?

ถอนใจอย่างนึกไม่ถึงในใจ

เมื่อเหลือบมองเล็กน้อย หนานซ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นกล่องพิเศษบนโต๊ะกาแฟ นั่นอะไรกันนะ?

พอเธอเปิดดูก็กลายเป็นอัลบั้มรูป

ปกอัลบั้มนี้พิเศษและเรียบง่ายมาก วัสดุพิเศษคือ ดูแข็งแต่สัมผัสนุ่มมาก หน้าปกไม่มีลวดลาย มีแต่คำว่า "หนานซ่ง" แค่สองคำเท่านั้น ตัวอักษรหนานซ่งที่มองเห็นได้ชัดเจน เป็นตัวละครของยวี่จิ้นเหวิน

เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางยวี่จิ้นเหวินนี่คือสิ่งที่เขาเตรียมไว้เหรอ?

ยวี่จิ้นเหวินยังคงหลับอยู่ ดูเหมือนไม่รู้สถานการณ์ในปัจจุบัน และท่าทางของเขาไม่ขยับเขยื้อน

หนานซ่งถอนสายตาออกจากเขา แล้วหันไปเปิดอัลบั้มรูปที่หน้าแรก

พอเห็นหน้าแรกก็ตกใจ เพราะไม่ใช่รูปถ่าย แต่เป็นภาพวาด

สิ่งที่เธอถืออยู่ไม่ใช่อัลบั้มรูป พูดให้ถูกคือ ควรจะเป็นอัลบั้มหนังสือภาพวาด

ภาพแสดงให้เห็นความเป็นเธอเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

ปีเขียนที่มุมขวาบน ปีถูกต้อง นี่คือเธอตอนอายุหกขวบ

ตอนนั้นเป็นช่วงที่ฟันน้ำนมหัก ฟันหน้าหายไปข้างหนึ่ง เธอยังคงขี่ม้าไม้และมองกล้อง มัดผมหางม้าสองข้าง มีความสุขมาก

ปรมาจารย์แห่งการวาดภาพนั้นเก่งมากในการวาดภาพ และเขาใช้ตะกั่วสีเพื่อฟื้นฟูฉากในขณะนั้น เป็นการทำซ้ำที่เกือบจะสมบูรณ์แบบของภาพถ่าย

แค่เธอจำไม่ได้ว่ารูปนี้ถ่ายเมื่อไหร่ ยวี่จิ้นเหวินไปเอามาจากไหน?

หนานซ่งงุนงงและเปิดไปที่หน้าสอง รูม่านตาของเธอหดตัว

นี่มันเหมือนเธอตอนอายุ 14 ปี แต่ไม่ค่อยเหมือนเธอเท่าไหร่

เพราะในภาพ เธอสวมชุดรบสีเขียวทหาร ถือปืนพกสีดำอยู่ในมือ และเอนหลังพิงกับชายคนหนึ่ง

ชายคนนั้นยังสวมเครื่องแบบสีเขียวทหารด้วยด้านที่เยือกเย็นและลึก

ดวงตาของหนานซ่งร้อนแรง และเธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสภาพวาด

นี่คือฉากที่ยวี่จิ้นเหวินมาช่วยเธอที่ถูกลักพาตัวไปในป่าทึบและซากปรักหักพัง และทั้งสองกำลังต่อสู้เคียงข้างกัน

เธอคิดว่าทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขาในภาพวาดได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

"รูปภาพด้านในนั้น คุณไปหามาจากไหน?"

ยวี่จิ้นเหวินพูด "บ้างก็อยู่ในอัลบั้มรูปของเพื่อนคุณ บ้างก็อยู่ในความทรงจำ บ้างก็จินตนาการเอา อยู่ในไฟล์ของคุณ"

หนานซ่งหันกลับมาอย่างรวดเร็ว “คุณปลดล็อกไฟล์ของฉันเหรอ?”

"ใช่ ผมขอโทษ ผมตรวจสอบข้อมูลของคุณทั้งหมดโดยไม่ได้รับอนุญาต"

ยวี่จิ้นเหวินเริ่มสารภาพว่า "ตอนที่ผมอยู่บนเกาะ ผมเดินตามป้าหลัวเพื่อพัฒนาทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ และได้รับอนุญาตจากเธอ ผมก็ปลดล็อกไฟล์ของคุณ"

เขารู้ชีวิตของเธอ ชีวิตจริงของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้รับ

หนานซ่งจมูกและตาแดงมองไปที่เขา "ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?"

"เพราะผมอยากเข้าใจคุณ" ยวี่จิ้นเหวินคิดว่าเธอโกรธและรีบมอง "เสี่ยวซ่งผมขอโทษ ผม......."

หนานซ่งพูดขัดคำขอโทษของเขา "ที่ฉันถามก็คือ ทำไมต้องวาดฉัน?"

ดวงตาสีเข้มของยวี่จิ้นเหวินมองเธออย่างมั่นคง คลื่นใต้ตาของเขาค่อยๆซัดเข้าหาทะเล "เพราะ ผมอยาก.....จดจำรูปลักษณ์ของคุณทั้งหมด"

น้ำตาของหนานซ่งไหลลงมา และยวี่จิ้นเหวินก็ตื่นตระหนกและยกมือขึ้นเพื่อเช็ดออกเพื่อเธอ

"อย่าร้องเลยนะ ผมอยากให้คุณยิ้ม ไม่ได้อยากทำให้คุณร้องไห้"

หนานซ่งกอดเขา

อัลบั้มภาพเปิดอยู่บนโต๊ะกาแฟ ลมซุกซนพัดเข้ามาตามช่องว่างในหน้าต่าง ยกมุมขึ้นอย่างแผ่วเบาเผยให้เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกอดกัน

แต่ตอนนี้พวกเขาต่างพาดพิงถึงไหล่กัน สูดอากาศหายใจที่ยุ่งเหยิง ดุร้ายและสับสน