สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 515

หนานซ่งนั่งอยู่บนโซฟาโดยเหยียดขาขึ้น แขนแนบเข่า หัวห้อยเล็กน้อย แก้ม หูและคอเป็นสีแดงทั้งหมด

หากในตอนนี้ เธออยู่ในห้องน้ำ ยืนอยู่หน้ากระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน เธอจะเห็นได้ชัดว่าผิวขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู

"ดื่มน้ำหน่อยนะ"

ยวี่จิ้นเหวินเทน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยแล้วยื่นให้หนานซ่ง หนานซ่งเอื้อมมือไปหยิบโดยไม่ลืมตาเพื่อมองเขา

"เกิดอะไรขึ้น?" ยวี่จิ้นเหวินถามอย่างนุ่มนวล "จูบนานเกินไป ขาดออกซิเจนเหรอ?"

"......."

หนานซ่งรู้สึกสงสัยมากว่าทำไมชายผู้นี้ถึงถามคำถามที่น่าอายเช่นนี้อย่างจริงจังได้ เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมาที่เขา "ไม่ใช่สักหน่อย"

โต้กลับอย่างไม่ค่อยมั่นใจ "ไม่รู้ว่าใคร หัวใจของฉันเต้นเร็วราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด"

"อืม" ยวี่จิ้นเหวินยอมรับโดยไม่ถ่อมตัว "ผมเอง"

"........"

หนานซ่งปฏิเสธที่จะสื่อสารกับเขาอย่างเป็นมิตรชั่วคราวและเม้มริมฝีปากของเขา ด้วยเหตุนี้ ริมฝีปากของเธอจึงได้กลิ่นทั้งหมด และมีแม้กระทั่งสัมผัสที่ยังหลงเหลืออยู่

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นและจิบน้ำปริมาณมาก แต่เหลือเพียงจิบเล็กๆ ซึ่งยวี่จิ้นเหวินดื่มเข้าปากอย่างเป็นธรรมชาติ

ยังจงใจแปะไปยังตำแหน่งที่เธอดื่ม

หลังจากจูบโดยตรง ให้ลองจูบทางอ้อมอีกครั้ง

ทุกอย่างรู้สึกดีเลยทีเดียว

หนานซ่งนั่งไขว่ห้างบนโซฟา จ้องมองอัลบั้มภาพบนโต๊ะกาแฟด้วยความงุนงง เขาทำเสร็จภายในสามวันจริงเหรอ?

มันถูกสร้างขึ้นมาอย่างสวยงาม

เธอวางมันลงไม่ได้ พลิกดูภาพวาด นึกไม่ออกว่าเขาวาดมันด้วยพู่กันต่างๆ ได้อย่างไร

"รีบวาดไปหน่อย ถ้ามีเวลาจะวาดเพิ่มอีกสองสามรูป"

ยวี่จิ้นเหวินนั่งบนที่วางแขนของโซฟา เสียงของเขาสงบลง "อีกไม่นานหรอก ถ้าคุณชอบก็วาดได้ทุกวัน ผมชอบทำของแบบนี้"

หนานซ่งอ่อนลงด้วยคำพูดสุดท้ายของเขา ดังนั้นเธอจึงหันศีรษะและชำเลืองมองเขา "รอยคล้ำใต้ตาหนักมาก เพราะว่าวาดรูปพวกนี้ใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินแค่ยิ้ม "ผมไม่รู้ว่าจะให้อะไรคุณดี รู้ว่าปรมาจารย์หยกมีฝีมือในการวาดภาพมาก ตอนเด็กท่านก็สอนหนังสือสังฆราช"

"ไม่กล้าๆ ทักษะที่ยอดเยี่ยมของคุณในการปลอมแปลงนั้นหายากในโลกเช่นกัน 《ท่องแม่น้ำในเทศกาลเชงเม้ง》ฉันรู้สึกตกใจ"

หนานซ่งและเขาต่างก็พูดโอ้อวดกัน

หนานซ่งหัวเราะเบาๆ "ตอนนี้ภาพวาดนั้นอยู่ในมือของคุณไหม?"

"ใช่" หนานซ่งพูด "คุณปู่เหวินให้มา"

ชำเลืองมองเขาอย่างระแวดระวังอีกครั้ง "ของอยู่ในมือฉันแล้ว แต่จะไม่คืนให้แต่คุณสามารถเปลี่ยนแปลงบางอย่างจากฉันได้"

"ห๊ะ? ยังมีเรื่องดีๆแบบนี้อีกเหรอ?"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินเต็มไปด้วยความสนใจ "งั้น คุณให้ผมได้ไหม?"

"ได้ทั้งนั้น ฉันใจกว้างอยู่แล้ว"

หนานซ่งอาจจะเข้าใจผิดเรื่องใจกว้าง "เครื่องลายครามสีน้ำเงินและสีขาวแบบไหนกัน ฉากกั้นหยกเหอเทียน จี้คริสตัล…....ล้วนแล้วแต่มีอยู่แล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้เพราะรู้ว่าเธอเก่งกว่าใครในเรื่องหยกโบราณ และเธอปฏิเสธที่จะให้ชามเคลือบเล็กๆแก่เขา

"สิ่งนั้นผมไม่ต้องการ"

"แล้วคุณต้องการอะไร?"

"ต้องการคุณ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดออกไปโดยไม่ลังเล ขณะที่เสียงของเขาตกลงสู่พื้น ในชั่วพริบตาหนานซ่งถูกลมหายใจของร่างกายปกคลุมไปอย่างสมบูรณ์