สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 516

บรรยากาศของพายุกำลังจะเข้ามาในห้องทำงาน

หนานซ่งยืนอย่างแข็งทื่ออยู่หน้าโต๊ะกาแฟ รู้สึกว่าหัวของเธอไม่สามารถหมุนได้อีกต่อไป และเลือดทั่วร่างกายของเธอก็แข็งตัว

เธอไม่กล้ามองขึ้นไปที่ลั่วจวินหังลดเสียงของเธอและพูดกับไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ข้างๆเธอ "พี่ใหญ่กำลังมา ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่วงหน้า?"

ไป๋ลู่ยวี๋ "ไร้สาระ! ใครจะรู้ว่าคุณจะจูบอย่างเปิดเผยในห้องทำงานในเวลากลางวันแสกๆ"

หนานซ่ง "........"

"ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"

เสียงเบาๆของลั่วจวินหังฟังดูจาง ๆ "ขอโทษที่รบกวนเรื่องราวดีๆของพวกคุณ"

ดูเหมือนเขาจะขอโทษ แต่ไม่มีคำใบ้ขอโทษในคำพูด ตรงกันข้าม มีความรู้สึกว่าใคร่ครวญถึงความบาป

จู่ๆหนานซ่งก็เงยหน้าขึ้นมองดูการแสดงออกที่เย็นชาและไม่แยแสของพี่ชายของเธอ และหัวใจก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

ลั่วจวินหังไม่ได้มองเธอ แต่กลับจ้องมองยวี่จิ้นเหวิน ประโยคนั้นก็พูดให้เขาเช่นกัน

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างหนานซ่ง ดึงมุมปากของเขาเบาๆ แบบไม่เอาแต่ใจ 'คุณลั่วก็เกรงใจเกินไปแล้ว ไม่ได้รับกวนอะไรพวกเราเลย"

ตอนนี้ มีเพียงลั่วจวินหังนั่งอยู่บนโซฟาเท่านั้น หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินและไป๋ลู่ยวี๋ทั้งหมดยืนอยู่หน้าโต๊ะกาแฟสองคนตัวสั่น

"คุณลั่วจะดื่มอะไรไหม? ชาหรือกาแฟ?"

หนานซ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์ และยวี่จิ้นเหวินทำตัวเหมือนเจ้าของสำนักงานนี้ ทักทายแขกอย่างเป็นธรรมชาติและเป็นมิตร

ลั่วจวินหัง "กาแฟ ขอบคุณ"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นมองไปที่ไป๋ลู่ยวี๋ ไป๋ลู่ยวี๋ยิ้มอย่างแข็งทื่อ "อะไรก็ได้"

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาและพูดในใจว่า: คุณยังคงอายที่จะดื่มกาแฟเหรอ?

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่สามารถยืนขึ้นได้เมื่อรู้สึกว่าดวงตาที่ร้ายกาจถูกยิงจากน้องสาวของเขา และรีบวิ่งไปทางยวี่จิ้นเหวิน "ไอ้ยวี่ ช่วยฉันด้วย!"

ทั้งสองกำลังชงกาแฟอยู่ ขณะที่หนานซ่งยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเด็กนักเรียนที่ทำผิดพลาด โดยสงสัยว่าจะอธิบายให้พี่ใหญ่ของเธอยังไงดี

"หนานซ่ง" ลั่วจวินหังเรียกเธอ

จู่ๆหนานซ่งก็รู้สึกตื่นเต้นและมองดูลั่วจวินหังราวกับตื่นจากความฝัน จมูกของเธอสั่น "ใหญ่ พี่ใหญ่~"

ลั่วจวินหังยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย และดวงตาสีฟ้าสีฟ้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินจางๆในขณะนี้ ราวกับว่าสัญญาณของพายุกำลังมา เขาจ้องไปที่เธอ

เขาพูดช้าๆและสงบ "ก่อนหน้านี้ฉันพูดกับเธอว่าไง?"

หนานซ่งรู้สึกได้ถึงความโกรธที่พุ่งออกมาของพี่ชาย เมื่อนึกถึงคำเตือนก่อนหน้านี้ ขาของเธออ่อนลงและริมฝีปากของเธอขยับ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

บรรยากาศในห้องทำงานก็เงียบลงอย่างกะทันหันราวกับห้องใต้ดินน้ำแข็ง

ยวี่จิ้นเหวินกำลังทำกาแฟอยู่ และเมื่อเขาได้ยินคำถามของลั่วจวินหัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางโซฟา ด้วยเหตุนี้ เขาจึงถูกเครื่องชงกาแฟดีดและมือของเขาก็หดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้

"อ่า! เป็นไรไหม? !" เสียงร้องของไป๋ลู่ยวี๋ทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ

ดวงตาของหนานซ่งหดตัว และเธอเดินไปทางด้านนี้ ยกมือของยวี่จิ้นเหวินเพื่อตรวจสอบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "เป็นไรไหม?"

"ไม่เป็นไร" มุมริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินอ่อนลงเล็กน้อย และที่หลังมือของเขาก็เป็นสีแดง

หนานซ่งกำลังจะเอายามาให้เขา ยวี่จิ้นเหวินจับมือเธอแล้วส่ายหัวเล็กน้อย เขาไม่ต้องการที่จะทิ้งความประทับใจแรกของ "ความเปราะบาง" ไว้กับพี่ชายของเขาในครั้งแรกที่เขาเจอ

ยวี่จิ้นเหวินยื่นกาแฟที่ชงแล้วให้หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินพูดเบาๆว่า "เอาไปให้พี่ใหญ่เถอะ"