สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 517

ภายใต้การจ้องมองอันเงียบงันของลั่วจวินหังอย่างกดขี่ ห้องทำงานก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ไม่มีใครพูดและไม่มีใครตอบ

ไป๋ลู่ยวี๋อยากที่จะพูดดังๆ แต่มองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของลั่วจวินหังและเลือกที่จะหุบปาก

ณ เวลานี้ รอดูกันต่อไปดีกว่า

หนานซ่งก็ยังคงคุกเข่าลงกับพื้น

มีพรมอยู่ข้างโต๊ะกาแฟ แม้ว่าเธอจะคุกเข่า เข่าของเธอก็ไม่เจ็บมาก แต่ทัศนคติของพี่ชายของเธอทำให้เธอรู้สึกทรมานมากกว่าอีก

เธอไม่กลัวว่าพี่ใหญ่จะทำกับเธอยังไง เพราะนี่คือพี่ใหญ่แท้ๆของเธอ แม้ว่าจะโกรธเธอมากแต่ก็เย็นชากับเธอได้แค่สองสามวัน แต่ยวี่จิ้นเหวินนั้นไม่เหมือนกัน

หลังจากวางแผนมาเป็นเวลานาน เธอนึกถึงสถานการณ์ต่างๆนานา และไม่เคยคาดหวังว่าพวกเขาจะได้พบกันในสถานการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้ และเธอก็ยิงปืนใส่เธออย่างกะทันหัน

ขณะที่เธอสงสัยว่าจะช่วยยวี่จิ้นเหวินให้รอดจากใต้จมูกของพี่ชายคนโตของเธอได้ยังไงดี ลั่วจวินหังพูดขึ้นทันทีว่า "ลุกขึ้นเถอะ"

"?"

จู่ๆหนานซ่งก็เงยหน้าขึ้นมองเขา คิดว่าได้ยินเสียงหลอน

ลั่วจวินหังนั่งอยู่ที่นั่นอย่างมั่นคงดั่งภูเขา จิบกาแฟพลางมองดูอย่างสงบ "อย่าทำเหมือนกับฉันเป็นระบบศักดินานิยมสิ"

"......."

สีหน้าของหนานซ่งมืดลงและกระซิบว่า "ไม่ใช่ว่าพี่จะเป็นคนแบบยึดระบบศักดินานิยมหรอกเหรอ......."

"พูดอะไร?" ลั่วจวินหังพูดอย่างฉุนเฉียว

ดวงตาของหนานซ่งสั่นและทันใดนั้นร่างกายของเขาก็สว่างขึ้น ยวี่จิ้นเหวินช่วยพยุงเธอให้ยืนขึ้น มีเสียงจากชายคนหนึ่งกล่าวขอบคุณแทนเธอ "ขอบคุณครับพี่ใหญ่"

ลั่วจวินหังเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองยวี่จิ้นเหวินด้วยความระมัดระวัง

รูม่านตาสีน้ำเงินชนกับรูม่านตาสีดำสนิท เกิดประกายไฟเหมือนแสงไฟฟ้าดั่งหินเหล็กไฟ

สนามรบที่มองไม่เห็นถูกสร้างขึ้นระหว่างคนสองคน

เมื่อยืนอยู่ข้างหนึ่งไป๋ลู่ยวี๋รู้สึกถึงรัศมีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา รูม่านตาของเขาหดตัวลงทันที และเขาประหลาดใจที่พบว่ายวี่จิ้นเหวินและพี่ใหญ่ของเขาเข้ากันได้อย่างเท่าเทียมกัน

ในตอนนี้ แม้ว่ายวี่จิ้นเหวินจะคุกเข่าอยู่บนพื้น แต่หลังของเขาตั้งตรง เคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังมีการประชุมที่สำคัญโดยไม่มีสีอ่อนน้อมถ่อมตนแม้แต่น้อย

ความเย่อหยิ่งของคนบางคนสลักอยู่ในกระดูก และจะไม่บรรเทาด้วยการคุกเข่า

ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าลั่วจวินหัง กีดขวางหนานซ่ง รัศมีที่จงใจระงับไว้ก็ฉายแสงออกมาอย่างสมบูรณ์ ห่อหุ้มหนานซ่งไว้แน่น

ในเวลานี้เองที่ดวงตาของลั่วจวินหังเป็นประกายด้วยความสนใจ

เขาเริ่มเผชิญหน้ากับชายผู้กล้าปกป้องน้องสาวของเขาต่อหน้าเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วจวินหังก็พูดว่า "เสี่ยวอู่"

ไป๋ลู่ยวี๋ตกตะลึงและตระหนักว่าพี่ใหญ่ของเขากำลังเรียกตัวเองและรีบตอบ แล้วเดินไปข้างหน้าสามก้าวในสองก้าว "พี่ใหญ่"

"พาเสี่ยวลิ่วออกไป" ลั่วจวินหังพูด

ไป๋ลู่ยวี๋เหลือบมองหนานซ่งและพูดว่าโอเค เขากำลังจะพาเธอไป หนานซ่งตกตะลึง "พี่ นี่เป็นห้องทำงานของฉัน......."

ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นสายตาของลั่วจวินหังเลยเอามือปิดปาก

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าลั่วจวินหังต้องการพูดคุยกับเขาตามลำพัง และมองไปที่หนานซ่งอย่างสบายใจ "ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ"

หนานซ่งจะวางใจได้ยังไงกันล่ะ เมื่อไป๋ลู่ยวี๋กำลังจะลากเธอออกไป เธอลดเสียงลงและพูดกับยวี่จิ้นเหวิน "ถ้าเขาต่อยคุณ คุณตะโกนเรียกฉันนะ"

เมื่อเห็นท่าทางของเธอที่จะสนับสนุนเขา ยวี่จิ้นเหวินก็หัวเราะในใจและพูดเบาๆว่า "โอเค"