สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 532

เมื่อกลางคืนมาถึง

เหล่าบอดี้การ์ดที่เดินเตร็ดเตร่อยู่ในหมู่บ้านตระกูลลู่มาทั้งวันจึงปรากฏตัวขึ้น มารวบรวมเฟอร์นิเจอร์ที่ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งจัดไว้เรียบร้อยแล้วขึ้นรถขนของ

หนานซ่งช่วยสองผู้เฒ่าสกุลลู่เก็บสัมภาระอยู่ในห้อง ท่านผู้เฒ่าไม่อาจจะตัดใจทิ้งอะไรไปได้ อยากจะนําหม้อกระทะต่างๆ ที่ใช้ในชีวิตประจําวันไปด้วย หนานซ่งหัวเราะไม่ออก เกลี้ยกล่อมสองผู้เฒ่าว่าที่เมืองเป่ยมีทุกอย่าง ทุกอย่างได้จัดให้พวกท่านแล้ว อยู่ให้มีความสุขก็พอ ขาดอะไรก็ซื้อได้

หลังจากนั้นไม่อาจเกลี้ยกล่อมได้ ดังนั้นจึงได้ร่วมกับของพวกเขา หิ้วสิ่งของที่คุ้นเคยของทั้งสองออกไป

ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งขึ้นรถ พอหันกลับไปมองหนานซ่งสะพายกระเป๋าไว้สี่ห้าใบ ดวงตาเบิกกว้าง จึงได้รีบเข้าไปถือ

"นี่จะไปอัญเชิญพระไตรปิฎกหรือ?”

พระถังซัมจั๋งและลูกศิษย์ทั้งสี่คนก็มีกระเป๋าเดินทางประมาณของเหล่านี้แหละ

"เป็นของที่ลุงกับป้าใช้จนเคยชินกันมา ทำใจทิ้งไม่ลง เอาไปด้วยเถอะ เกรงว่าพวกเขาถึงเมืองเป่ยแล้วจะปรับตัวไม่ได้” หนานซ่งพูด

รถขนของได้วางเต็มแล้ว ยวี่จิ้นเหวินวางสัมภาระไว้ในท้ายรถ ได้ยินดังนั้นก็หันกลับมายิ้ม แล้วพูดว่า "ภรรยาของผมคิดรอบคอบมาก”

"ปากหวานนะคุณ" หนานซ่งยกมือขึ้นบีบมุมปากของเขาเบาๆ

เซี่ยงเฉียนเซี่ยงโฮ่วทำเสียง "จุ๊ๆ"ดังขึ้นด้านหลัง การโชว์ความหวานในส่วนวันนี้ ก็ได้พอแล้ว

"มีกระเป๋าเดินทางอีกจำนวนมาก” หนานซ่งหันจะกลับไปถือ ยวี่จิ้นเหวินพูดว่า "คุณอยู่ที่นี่เถอะ ผมไปหิ้วเอง”

ในเวลานี้ความแข็งแรงทางกายภาพของผู้ชายจะได้เปรียบแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินถือห่อพัสดุสี่ห้าใบไปๆ มาๆ กับบอดี้การ์ดอีกหลายรอบ และไม่นานก็ขนของเสร็จอย่างรวดเร็ว

เขาถอดเสื้อนอกออก กลัวว่าเสื้อผ้าที่หนานซ่งเลือกให้เขาจะเลอะเทอะ จึงเผยให้เห็นแขนที่แข็งแรง เส้นเอ็นของแขนเรียบเนียนและอวบอิ่ม

ในที่สุดก็ขนเสร็จแล้ว รถทั้งสองคันก็เต็มไปด้วยสิ่งของ และใต้เบาะหลังก็ยัดเข้าไปไม่น้อย

หน้าผากของยวี่จิ้นเหวินมีเหงื่อไหลออกมาเป็นชั้นๆ หนานซ่งหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดให้เขา "เหนื่อยไหม?”

"ไม่เป็นไรครับ" ยวี่จิ้นเหวินริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย เพลิดเพลินกับการบริการพิเศษของแฟนสาว

พอเช็ดเสร็จ เซี่ยงโฮ่วก็โน้มหัวอย่างมาไม่กลัวตาย "คุณหนูใหญ่ ผมเองก็ต้องการเช็ดเหงื่อเหมือนกัน”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย และอยากจะบิดเอาหัวสุนัขออกมา

หนานซ่งโยนกระดาษทิชชูในมือลงในอ้อมแขนเซี่ยงโฮ่ว "เช็ดเอง"

เซี่ยงโฮ่วเบ้ปาก "คนโสดนี่น่าสงสารที่สุด ไม่มีใครห่วงไม่มีใครรัก คุณหนูใหญ่มีแฟนแล้ว ในใจก็ไม่มีพวกเราแล้ว”

หนานซ่งชำเลืองมองเขา "คิดมากแล้ว นายไม่เคยเข้ามาในหัวใจของฉันเลย”

"......" หัวใจเต้นแรง คุณหนูใหญ่ของผม

ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้ ที่แท้ก็ยังเป็นเสี่ยวซ่งผู้ปากร้ายคนนั้นจริงๆ

เพื่อนบ้านได้ยินเสียงจึงวิ่งเข้ามาทักทาย "ลุงสาม ป้าสาม นี่จะขายของหรือย้ายบ้านเหรอ?”

ป้าลู่ยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า "ย้ายบ้าน ลูกสาวบุญธรรมจะรับพวกเราไปดูแลที่เมืองเป่ย”

พอได้ยินว่าจะไปเมืองเป่ย หรือว่าดูแล เพื่อนบ้านต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจ ออกมาชื่นชมสองผู้เฒ่าที่โชคดี คนดีย่อมได้กรรมดีตอบแทน

หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านหลายฉบับ บางคนบอกว่าสองผู้เฒ่าสกุลลู่ถูกหลอก และก็แพร่สะพัดว่าผู้เฒ่าตระกูลลู่เคยพูดพล่ามอยู่ก่อนหน้านี้ ไม่แน่ว่าที่บ้านได้มีของดีอะไรซ่อนอยู่จริงๆ จึงถูกคนซื้อไป ตอนย้ายบ้านก็ขนขึ้นรถเต็มไปหมด บางคนบอกว่าต้องใช่คนของลู่หนานลู่เป่ยช่วยแล้วรู้สึกขอบคุณพวกเขาที่ช่วยชีวิตพวกเขาไว้ จากนั้นทนดูคนแก่กำพร้าสองคนในหมู่บ้านอยู่โดดเดี่ยวจนแก่เฒ่าไม่ได้ จึงได้พาพวกเขาไปด้วย

มีข่าวลือมากมาย และผู้คนก็พูดกันอย่างมาก

จนกระทั่งมีคนเห็นหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินปรากฏตัวในโทรทัศน์ จึงจำพวกเขาว่าเป็นคนที่รับสองผู้เฒ่าตระกูลลู่ไป

เขาเพิ่งเชื่อว่า สองผู้เฒ่าตระกูลลู่ถูกเทพแห่งโชคลาภรับไปจริงๆ และมีความสุขไปแล้ว!

—

ว่าแต่ว่า

ระหว่างทางกลับ ท้องฟ้าได้มืดสนิทแล้ว

ยังเป็นยวี่จิ้นเหวินขับรถ หนานซ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ ลุงลู่กับป้านั่งเบาะหลัง รู้สึกคับแคบไปเล็กน้อย