สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 540

มื้ออาหารวันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษ มีคนนั่งกันเต็มห้องอาหาร

เมื่อก่อนยวี่จิ้นเหวินคิดว่าตระกูลยวี่เป็นตระกูลที่ใหญ่แล้ว แต่พอมาตระกูลหนาน ค่อยรู้ว่าอะไรคือ"ตระกูลใหญ่"ของจริง

แน่นอน รูปแบบครอบครัวแบบนี้ในประเทศจีนคงมีแค่ครอบครัวเดียว

หนานหนิงซงอารมณ์ดี จึงเปิดโรงเหล้าใต้ดิน กลุ่มเฉวียนโจว่ชิงกับไป๋ฉงซานเหมือนโจรป่า แล้วกระโจนเข้าไปชิงเหล้าของเขาอย่างไม่เกรงใจ เอาออกมาทีละโหล ลั่วอินกลัวว่าพวกเขาจะลืมตัว จึงพูดเตือนก่อนว่า "พูดไว้ก่อนเลย ดื่มเหล้าได้ แต่ห้ามอาละวาด ใครกล้าอาละวาดฉันจะโยนออกไปให้หมด ให้ไปนอนข้างถนน!"

"รู้แล้ว รู้แล้ว พวกเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"

ไป๋ฉงซานที่เป็นผู้พิทักษ์ของลั่วอิน รีบตอบเธอเป็นแรก จากนั้นก็พูดกับเพื่อนคนอื่นๆว่า "เบาๆหน่อย ง่วงก็นอน"

ดีกว่าถูกโยนออกไปนอนข้างถนน

ความรู้สึกแบบนี้คนอื่นอาจจะไม่เคยลิ้มลอง แต่เขาเคยโดนกระทำแบบนี้แล้ว เรื่องบ้าบิ่นแบบนั้นคงมีแค่ลั่วอินที่ทำออกมาได้

ทีแรกหนานซ่งคิดว่าคำเตือนนี้คุณแม่พูดกับคนอื่น ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่เธอลืมไปว่างานเลี้ยงในครอบครัววันนี้เธอกับยวี่จิ้นเหวินเป็นตัวเอก พ่อๆกับพี่ๆคงไม่ทำอะไรเธอ แต่นี่ไม่แสดงว่าจะไม่ทำอะไรยวี่จิ้นเหวิน ชนแก้วทีละคน ดื่มครบทุกคนคงเมาแน่นอน

เห็นใบหน้ายวี่จิ้นเหวินเริ่มแดง หนานซ่งขมวดคิ้ว อยากไปห้าม แต่โดนพี่เล็กห้ามไว้

ไป๋ลู่ยวี๋เอ่ย "แค่ดื่มเหล้านิดหน่อยเอง ให้เขาฝึกไว้ ถือว่าเป็นการลองก่อนแต่งงาน ถ้าถึงงานแต่งพวกเธอ คงหนักกว่านี้"

หนานซ่งกลับเอ่ยว่า "ตอนแต่งงานก็มีเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ใช่เหรอ?"

ไป๋ลู่ยวี๋พยักหน้า "ใช่"

"ถึงเวลาก็ให้ฟู่ยวี่ดื่มแทน หมอนั่นพวกพี่จะกรอกเขาเท่าไหร่ก็ได้ แต่อย่าหาเรื่องผู้ชายของฉัน"

สีหน้าหนานซ่งไร้ความรู้สึก

ไป๋ลู่ยวี๋ : เออ……

ฟู่ยวี่ทำอะไรผิดอีกเนี่ย?

ไม่ใช่ว่าเขาที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงน้อยของพวกเขาสักหน่อย

ฝั่งยวี่จิ้นเหวินแก้วของเขาก็ไม่ว่างเลย จี้อวิ๋นที่นั่งอยู่ข้างเขาไม่รู้โกรธใครมา ยกขวดเหล้ามาไว้ พอแก้วยวี่จิ้นเหวินว่างก็รีบรินให้เต็มทันที หนานซ่งสงสัยว่าเขากำลังแก้แค้นเรื่องแพ้เทนนิส ใจแคบมาก เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เฉิงเซี่ยนใจกว้างกว่า ห้ามจี้อวิ๋นไว้ แต่จี้อวิ๋นเมาแล้ว จึงซบไหล่เขาเหมือนแมวน้อย แล้วเอาแต่พูดว่า"พี่ชายแสนดีพี่ชายอุ้มๆ" เอาแต่ออดอ้อน

เรียกจนหนานซ่งกับไป๋ลู่ยวี๋ขนลุก แล้วเร่งให้เฉิงเซี่ยนรีบอุ้มเขาออกไป

เฉิงเซี่ยนก็อุ้มจี้อวิ๋นขึ้นอย่างชำนาญ ผู้ชายคนหนึ่งอุ้มผู้ชายอีกคน แต่ภาพเหตุการณ์กลับดูไม่แปลกเลย

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆ เธอรู้สึกว่าพี่สี่ต่างหากที่เป็นเจ้าหญิงน้อยตัวจริง ถ้าออดอ้อนเมื่อไหร่ตั้งรับกันไม่ไหวเลย

แค่ครู่เดียว ยวี่จิ้นเหวินก็จะไม่ไหวแล้ว

หนานซ่งยื่นมือไปพยุงเขาที่เซไปมา จับใบหน้าที่แดงก่ำของเขา แล้วเอ่ยเรียกเขา "อาจิ้น?"

ยวี่จิ้นเหวินขยับมาใกล้เธอ แล้วพูดเสียงเบาว่า "รีบพาฉันไป ฉันไม่อยากอาละวาดแล้วโดนแม่ยายไล่ออกบ้าน"