สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 544

หนานซ่งร้องเพลงเพี้ยน เต้นไม่ได้เรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนในตระกูลหนานรู้กันและไม่ใช่ความลับอะไร ขนาดคนรับใช้ยังแอบแซวคุณหนูใหญ่ของตระกูลอยู่บ่อย ๆ ว่าพระเจ้าไม่ได้พรสวรรค์ข้อนี้แด่เธอ

ยวี่จิ้นเหวินกับมู่โจวเองก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน ทว่าพอได้ยินหนานซ่งร้องจริง ๆ ก็ทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน

รู้สึกเหมือนกำลังจะลาโลกยังไงก็ไม่รู้

กู้ฟางหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า

มู่โจวนั้นตกใจจนอยากจะเป็นลม

ในที่สุด หนานซ่งก็หยุดเสียที เธอพูดออกมาอย่างไม่พอใจ: "ทำไมคะ ฉันร้องเพลงไม่เพราะเหรอ?"

เธอตีไหล่ของยวี่จิ้นเหวิน "บอกมาสิ!"

ยวี่จิ้นเหวินยกยิ้มแหย ๆ แล้วบอกเธอ: "เพราะครับ แต่ว่า ครั้งหน้าไม่ร้องจะดีกว่านะ"

"......"

-

ยวี่จิ้นเหวินต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาลในการอุ้มหนานซ่งเข้าไปในห้อง

คืนนี้เธอเมาขนาดนี้ เขากลัวว่าเธอจะเดินไม่ไหว ก็เลยจำเป็นที่จะต้องค้างที่นี่หนึ่งคืน

เขาวางหนานซ่งลงไปบนเตียง มองใบหน้าที่เห่อแดงของหนานซ่ง เธอที่ดื่มเหล้าจนเมา นึกถึงเพลงและเสียงสูง ๆ เมื่อกี้ที่เธอร้องแต่ร้องไม่ถูกคีย์ เขาก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้

แต่ก่อนเขาคิดเพียงแค่ว่าการร้องเพลงนั้นมีแค่ร้องเพราะกับไม่เพราะ เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่คิดว่าการร้องเพลงเป็นเรื่องตลกได้ด้วย

"ไม่นึกเลยนะว่าเธอเองจะชอบเต้นแล้วก็ร้องเพลงเหมือนกัน" ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ข้างเตียง แล้วลูบใบหน้าของหนานซ่งเบา ๆ

หนานซ่งเมาแอ๋ แต่กลับมีแรงเยอะมาก เธอทุบลงไปบนหน้าอกของตัวเอง~ "ฉันคือเทพแห่งเสียงเพลง!"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะออกมาอีกพักใหญ่

เขาหัวเราะไปด้วยแล้วก็ส่ายหน้าไปด้วย จากนั้นก็ต่อสายหาลั่วอิน เพื่อบอกว่าหนานซ่งเมา พวกเขาอยู่ที่"บ้านร้าง"ของกู้ฟาง แล้วก็จะค้างที่นี่หนึ่งคืน คืนนี้คงไม่กลับไปนอนที่บ้าน แม้แต่ในตอนที่พูดอยู่ น้ำเสียงของเขายังคงเจือความขบขันอยู่ด้วย

ลั่วอินได้ยินแบบนั้นก็บอกว่า: "เจ้าหกร้องเพลงอีกแล้วใช่ไหม?"

แม่รู้จักลูกสาวดีที่สุดจริง ๆ ด้วย

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม "คุณน้า รู้เหมือนอยู่ด้วยกันเลยครับ"

"อย่างนั้นก็คงจะเมาแล้วจริง ๆ " ลั่วอินพูดต่อ: "ไม่ได้ทำให้พวกเธอตกใจใช่ไหม? ได้ยินเสียงของเธอแล้ว มีความคิดที่ไม่อยากจะแต่งงานกับเธอหรือยัง?"

"ดูพูดเข้าสิครับ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"

ยวี่จิ้นเหวินพูดออกมาจากใจ: "ผมคิดว่าน่ารักดีครับ ยากมากที่จะได้เห็นว่าเธอก็มีสิ่งที่ทำไม่ได้เหมือนกัน"

"ถ้ารับเสียงร้องเพลงของเธอได้ ฉันก็เชื่อว่าตอนนี้เธอคงรักเสี่ยวซ่งจริง ๆ "

ลั่วอินที่เป็นแม่แท้ ๆ พูดออกมาเองว่า: "ตอนที่ได้ยินเสียงร้องของเธอตอนที่เธอยังเด็ก ฉันนึกว่าฉันคลอดสัตว์ประหลาดออกมาเสียอีก ไม่รู้ว่าเชิญครูสอนร้องเพลง สอนดนตรีมาตั้งกี่คน พอเจอทีไรเป็นต้องหนีทุกคน ฉันยังเคยพาเธอไปตรวจเส้นเสียงด้วยนะ นึกว่าเป็นโรคร้ายอะไร"

"......" ยวี่จิ้นเหวินเอามือปิดปากเพื่อกลบเสียงหัวเราะ จากนั้นก็ตอบแทนภรรยาของเขา "จะเป็นไปได้ยังไงกันครับ คนที่มีพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลงบางคนก็มีปัญหาด้านทำนอง ใครก็ไม่สามารถกำหนดได้ว่าชีวิตนี้เสี่ยวซ่งจะต้องมีพรสวรรค์ด้านไหนบ้าง ร้องเพลงไม่เป็นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร"

ปล่อยให้เขาพูดอยู่ครู่ใหญ่ ลั่วอินก็เลยบอกออกมา "หึ เธอเองก็เริ่มมาสั่งสอนฉันแล้วเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "คุณน้าลั่ว ผมเปล่านะครับ......"

"เอาเถอะ ๆ ภรรยาของเธอไม่ใช่ของฉัน เธอรับได้ก็โอเค"

ลั่วอินไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น "ไม่มีเรื่องอื่นแล้วใช่ไหม? อย่างนั้นฉันจะวางแล้วนะ"

จากนั้นก็กดวางสายใส่เขาทันที

ยวี่จิ้นเหวิน "......"

เขานึกว่าลั่วอินจะขู่หรือว่าตักเตือนอะไรเขาเสียอีก ไม่นึกว่าแม่ยายจะเป็นคนใจกว้างอย่างที่เคย ๆ ไม่ว่าอะไรเขาทั้งนั้น เหมือนกับว่าเธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เขากับหนานซ่งจะอยู่ด้วยกันสองต่อสองกลางดึกกลางดื่นแบบนี้ด้วย ไม่กลัวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นทั้งนั้น