สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 545

หนานซ่งพอดื่มจนเมา ก็มักจะจำอะไรไม่ได้

เธอจำได้แค่ว่าเมื่อวานเธอนั้นแหกปากร้องเพลง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังเจ็บคออยู่นิดหน่อย ส่วนเรื่องหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

แต่ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น ครั้งแรกของเธอคงจะไม่ได้ผ่านไปอย่างมึนงงแบบนี้หรอกใช่ไหม?

ถ้ารู้แบบนี้ เมื่อวานเธอไม่น่าดื่มเยอะเลย

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าใจเล็กน้อย ทางด้านหลังมีเสียงบางอย่างดังขึ้น เธอไม่ทันจะได้พลิกตัว ยวี่จิ้นเหวินก็กอดเธอแน่น แขนของเขาอยู่ที่เอวของเธอ ศีรษะของเขาขยับเข้ามาใกล้ เขาเบียดตัวเข้าหาเธอ เหมือนกับสัตว์ตัวเล็ก ๆ "อืม......."

เอาคำรามออกมาเบา ๆ น้ำเสียงเขาแหบแห้ง ราวกับกำลังอ้อนเธออยู่

หนานซ่งใจสั่นเพียงเพราะการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา เธอยกมือขึ้นไปเกาศีรษะเขาเบา ๆ แล้วก็สางมัน "ตื่นแล้วเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีดำยังคงมีแววตาสดใส แต่ตาขาวของเขานั้นมีเส้นเลือดขึ้นเต็มไปหมด แค่มองก็รู้ว่าเขานั้นพักผ่อนได้ไม่เพียงพอ

"เมื่อคืนหลับฝันดีไหม?" เขาถามเธอเบา ๆ

หนานซ่งพยักหน้าด้วยความซื่อสัตย์ "ดีมาก"

เธอฝันดีมาก

ฝันว่าตัวเองนั้นบินขึ้นไปบนฟ้า แล้วก็ไปอยู่เทพสุริยะ แถมเธอยังกอดกับเขาด้วย อุ่นมาก ๆ สบายตัวสุด ๆ

ทว่า พอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอถึงคิดได้ว่าความฝันนี้มันช่างน่าขันเสียจริง ตอนกลางคืนเทพสุริยะคงจะกลับไปพักผ่อนตั้งนานแล้ว คงไม่ทำโอทีเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอหรอก

"ฉันหลับไม่สบายเลย"

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างน้อยใจ "กลิ่นตัวของเธอหอมมาก จนฉันหลับไม่ได้"

"เหรอคะ?" หนานซ่งก้มลงไปดมกลิ่นตัวของตัวเอง กลิ่นเหล้าที่ยังไม่จางไป ส่งกลิ่นเหม็นขึ้นมา หอมตรงไหนกัน?

พอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับสายตาของเขา เธอถึงได้เข้าใจว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นหมายความว่าอะไร

"เมื่อคืน......"เธอลองถาม "ระหว่างพวกเรา ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหมคะ?"

"ไม่มี"

ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็อธิบายออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง: "ฉันก็แค่ช่วยเช็ดตัวให้เธอ ล้างเครื่องสำอาง แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอีก เสื้อผ้า เธอเป็นคนถอดเอง กางเกง เป็นเธอที่สั่งให้ฉันถอดให้ แล้วฉันก็ซักกางเกงในให้เธอแล้วด้วย"

หนานซ่ง: "อ๋อ"

ไม่ได้ทำอะไรอีก

ไม่ได้ทำ

ไม่ทำ

เฮ้อ

ลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย หนานซ่งเริ่มหาถุงเท้าของเธอ "เอ๊ะ ถุงเท้าของฉันล่ะ?"

ยวี่จิ้นเหวินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ "หาอะไรอยู่?"

"ถุงเท้าค่ะ" หนานซ่งมองซ้ายมองขวา "ถุงเท้าหายไปไหนนะ?"

ยวี่จิ้นเหวิน: "......"

เขากำลังคิดไม่ออกพอดี ว่าจะอธิบายว่ายังไง หนานซ่งก็เหลือบไปเห็นพอดี ว่าถุงเท้าของเธออยู่ในถังขยะ แถมมันยังเปื้อนเลือดอีกด้วย

เธอก้มมองเท้าเปล่าของตัวเอง ก็ไม่มีแผลนี่

จากนั้นก็เงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวิน "คุณเป็นแผลตรงไหนหรือเปล่า?"

"หา?" ยวี่จิ้นเหวิน "ฉันไม่......"

หนานซ่งเดินเท้าเปล่ามาหาเขา จากนั้นก็คลำไปทั่วตัวของเขา เมื่อพบว่าไม่มีตรงไหนที่ได้รับบาดเจ็บ สุดท้ายแววตาของเธอก็เลื่อนมามองที่จมูกของเขา จากนั้นก็ถามขึ้นช้า ๆ : "คุณเลือดกำเดาไหล อีกแล้วเหรอ?"

"......" ยวี่จิ้นเหวินหน้าแดง จากนั้นก็ตอบรับอย่างเขิน ๆ "อือ"

"คุณใช้ถุงเท้าฉันเช็ดเลือด?"

หนานซ่งนึกภาพนั้น แล้วก็หันไปมองเขา ดวงตาของเธอเป็นประกาย "หรือว่าคุณ เป็นพวกFoot Fetish โรคกามวิปริตอย่างนั้นเหรอคะ?"

"นั่นก็ไม่ใช่เหมือนกัน" ยวี่จิ้นเหวินรีบบอกออกมา

"ทำไมถึงไม่มีล่ะ?" หนานซ่งยกเท้าของตัวเองขึ้นมา จากนั้นก็พูดด้วยใบหน้าจริงจัง "เท้าของฉันไม่สวยเหรอ?"

"......." ยวี่จิ้นเหวิน: "สะ สวย"

เขารู้สึกว่าถ้ายังพูดเรื่องนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เขาคงจะเลือดไหลออกมาเหมือนสายน้ำแน่ ๆ เขาก็เลยรีบตัดจบ

"เธอไปล้างหน้าแปรงฟังเสียหน่อยเถอะ"