สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 547

นิทรรศการกุหลาบประจำปีที่เมืองหนานกลับมาอีกครั้ง หนานซ่งตกอยู่ในความวุ่นวายอีกครั้ง

เจียงฝานเป็นหวัดทำให้เกิดโรคปอดบวม เข้าโรงพยาบาลในช่วงที่ยุ่งที่สุด อาการไม่ดีขึ้นเป็นซ้ำไปซ้ำมา จึงต้องขอลาหยุด ดังนั้นทุก ๆ เรื่องจึงมาอยู่บนหัวของหนานซ่ง เธอแทบจะแบ่งตัวเองออกเป็นสองส่วน ยังดีที่ด้านบริษัทยวี่กรุ๊ปยังมียวี่จิ้นเหวินอยู่ เธอไม่ต้องกังวลมาก ยวี่จิ้นเหวินก็กลับไปที่เมืองเป่ยเพื่อจัดการงานสำคัญบางอย่าง คู่รักแยกจากกัน ใช้ชีวิตคนละเมืองชั่วคราว

กลางวันต่างคนต่างยุ่ง หาเวลาตอบข้อความของอีกฝ่าย เหมือนกับคู่รักชายหญิงคู่อื่น ๆ

หนานซ่งยุ่งขึ้นมาก็มักจะลืมทานข้าว ผู้ช่วยส่วนตัวซ่าซ่าเห็นอาหารที่เย็นชืดก็ถอนหายใจทุกครั้ง จึงไปฟ้องในกลุ่มที่ยวี่จิ้นเหวินแอบดึงเข้าไป บอกว่าประธานหนานไม่ยอมทานข้าว ยวี่จิ้นเหวินจึงโทรไปหาเธอ บ่นฉอด ๆ ยังกับพระถังซัมจั๋ง

ทำให้หนานซ่งรำคาญอย่างมาก ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้การเคลื่อนไหวของเธอได้อย่างแม่นยำ

ทุกวันตอนเที่ยงยวี่จิ้นเหวินให้นักโภชนาการจับคู่อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการเป็นพิเศษให้เธอ แล้วใช้กล่องอาหารเก็บความร้อนส่งมาที่ห้องทำงานของเธอ เป็นอาหารที่เธอชอบทานทั้งหมด ทั้งสองเปิดวิดีโอคอล นั่งทานข้าวตรงข้ามกัน พูดคุยเรื่องชีวิตประจำวัน แล้วเล่ามุกตลกฝืด ๆ

ดังนั้นห้องทำงานประธานหนาน มักจะได้ยินเสียงหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า” ของประธานหนานเสมอ

จากนั้นก็เสียงพูดเจื้อยแจ้ว “ผู้หญิงที่มีความรักไม่เหมือนกันจริง ๆ นะ ฉันรู้สึกว่าอากาศหอมหวานไปหมด”

“ใช่ ฉันรู้สึกว่าประธานหนานดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ความรักหล่อเลี้ยงคนได้”

“แต่ว่าประธานยวี่ก็ยุ่งมาก คนหนึ่งอยู่ใต้อีกคนอยู่เหนือ ทุกวันไม่ได้เจอกัน รักทางไกลเหนื่อยมาก”

“ประธานหนานมีแผนในใจอยู่แล้ว พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลแทนเธอหรอก ทำเรื่องในมือของตัวเองให้ดีเถอะ ไม่รู้เหมือนกันว่าประธานเจียงเป็นยังไงบ้าง นี่ไม่ได้มาบริษัทเกือบจะเดือนหนึ่งแล้ว ฉันไม่ค่อยชินจริง ๆ”

“ใช่ ประธานเจียงพนักงานดีเด่นจริง ๆ ทำให้ตัวเองเหนื่อยจนล้มป่วย ฉันไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล เขาหน้าซีดขาว ผอมจนซูบไปหมด ทนดูไม่ได้จริง ๆ...ดังนั้นเพื่อนทุกคน ร่างกายเป็นต้นทุนที่แท้จริง สุขภาพแข็งแรงเป็นอันดับหนึ่งเสมอ”

ในห้องทำงาน ยวี่จิ้นเหวินพูดกับหนานซ่งที่หัวเราะไม่หยุด “เดี๋ยวสำลักเอา กินให้เสร็จแล้วค่อยหัวเราะ”

หนานซ่งถลึงตาใส่เขา “เป็นเพราะนาย เล่าเรื่องตลกอะไรในตอนที่ฉันกินข้าวอยู่”

“เธอเส้นตื้นเกินไป” ยวี่จิ้นเหวินพูด

หนานซ่งเลิกคิ้ว “หือ?”

ยวี่จิ้นเหวินรีบพูดขึ้น “ไม่ตื้น ๆ ความผิดฉันเอง ฉันเปลี่ยนแปลง”

หนานซ่งพึมพำ

แต่ก็ประหลาดมากจริง ๆ ยวี่จิ้นเหวินไม่ใช่คนตลกอะไร มุกตลกก็ธรรมดามาก แม้แต่ความรู้สึกก็ไม่มี แต่เธอรู้สึกขำ มุกตลก ๆ กับหน้าตาที่ไม่ตลก ก็เลยตลกเป็นพิเศษ

ปกติเธอเส้นลึกมาก ไม่รู้ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเส้นตื้นขนาดนี้

ยวี่จิ้นเหวินกินเสร็จแล้ว เพราะว่าเธอหัวเราะอยู่นานมาก อาหารบางอย่างยังไม่ทันได้แตะ แต่ก็ไม่อยากสิ้นเปลือง จึงกินอย่างช้า ๆ แล้วฟังยวี่จิ้นเหวินถาม “เจียงฝานยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเหรอ?”

“ยังเลย” หนานซ่งพูด “ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกัน วันนี้ตอนเลิกงานฉันกะว่าจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันฉันไปโรงพยาบาล เป็นตายยังไงเขาก็ไม่ยอมเจอฉัน บอกว่ากลัวแพร่เชื้อให้ฉัน จึงไล่ฉันกลับไป”

พูดถึงตรงนี้หนานซ่งจนปัญญาอย่างมาก เจียงฝานหัวรั้นมาตั้งแต่เด็ก เรื่องที่ตัดสินแล้ว พูดกับเขายังไงก็ไม่มีทางได้

ทั้งคู่คุยกันต่ออีกสักพัก ตอนบ่ายหนานซ่งยังต้องประชุม จึงวางสายไป

เมื่อยุ่งก็ยุ่งทั้งช่วงบ่ายอีก

พลบค่ำหนานซ่งไปเยี่ยมเจียงฝานที่โรงพยาบาล ตกใจตรงที่ในห้องพักคนไข้ยังมีคนอื่น เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอนั่งอยู่ขอบเตียงกำลังป้อนน้ำซุบให้เขา

เจียงฝานหันหน้ามาเล็กน้อย เห็นหนานซ่งยืนอยู่ที่ประตู เขาตกใจจนตาโต แล้วสำลัก ไออย่างแรงในทันที

หญิงสาวที่ป้อนซุปให้เขายืนขึ้น ลูบหลังให้เขา แล้วพูดไม่พอใจ “กินช้า ๆ หน่อย...ไม่เป็นไรนะ?”