สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 548

ผู้ช่วยซ่าซ่าตามหลังหนานซ่งเดินออกไปด้านนอก แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ประธานเจียงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่เห็นเคยได้ยินเขาพูดมาก่อน แฟนของเขาก็แปลก ๆ หน้าตาสวยดีอยู่ แต่คำพูดพิลึก อธิบายไม่ถูกจริง ๆ”

“ใช่พิลึกจริง ๆ”

ถึงแม้ในใจของหนานซ่งจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะเห็นเธอเป็นศัตรูจินตนาการอะไร ดังนั้นจึงมีท่าทางไม่เป็นมิตรขนาดนั้น เธอหาวอย่างขี้เกียจ “กว่าเจียงฝานจะหาแฟนได้สักคน ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”

เมื่อขึ้นรถ หนานซ่งรู้สึกหนังตาหนักมาก เธอพิงพนักพิงแล้วหลับไป แม้แต่รถจอดลงตอนไหนก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

ผ้าห่มบาง ๆ คลุมเธอไว้

จนกระทั่งรถจอดลง เธอถูกอุ้มขึ้นพร้อมกับผ้าห่ม ถึงได้ตกใจตื่นขึ้นในทันที “ใคร...”

เมื่อลืมตาขึ้น ก็ประสานสายตากับดวงตาดำของยวี่จิ้นเหวิน

คำพูดที่อยู่ข้างปากถูกกลืนลง เธอตกตะลึง

เธอฝันอยู่เหรอ?

ยวี่จิ้นเหวินมองท่าทางงุนงงของเธอ แล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ทำไม ไม่ได้เจอกันไม่กี่วันก็ไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ?”

เขาก้มหน้ามองเธอ หน้าตาจริงจัง “แนะนำตัวหน่อย ฉันคือแฟนของเธอ สามีในอนาคตของเธอ”

“……”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธอเดินเข้าไปด้านใน หนานซ่งถึงค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เธอจ้องมองชายหนุ่มที่จู่ ๆ ก็โผล่มา แล้วยิ้มมุมปาก “นายมาได้ยังไง?”

ตอนเที่ยงเขายังโทรวิดีโอกับเธออยู่ที่ห้องทำงานประธานของบริษัทยวี่กรุ๊ป จู่ ๆ ตอนบ่ายกลับโผล่มา

จะเซอร์ไพรส์อะไรขนาดนี้?

“คิดถึงเธอ จนทนไม่ไหวแล้ว จำเป็นต้องมา”

ยวี่จิ้นเหวินมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ รู้สึกอบอุ่นใจ เขาอดไม่ได้จึงก้มหน้าไปแตะหน้าผากของเธอ

ทั้งสองเหมือนกับสัตว์น้อย หัวชนกันหัวเราะคิกคัก

“ไอหยา รับไม่ไหวจริง ๆ!”

ฟู่ยวี่เดินปิดตามาแต่ไกล ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ด้านข้างก็หน้าแหย “แค่มีความรัก พวกนายจะฆ่าเราให้ตายเหรอ?”

หนานซ่งถึงได้พบว่ายวี่จิ้นเหวินพาเธอมาที่ห้องลอยฟ้า เห็นฟู่ยวี่กับไป๋ลู่ยวี๋เดินเคียงข้างกันออกมา เหมือนจะไปด้านนอก

“พวกนายไปไหน?”

“เล่นเกมบทบาทสมมุติไขปริศนา” ฟู่ยวี่พูด “ฉันนัดสาว ๆ ไว้หลายคน คืนนี้ไม่ต้องรอฉัน”

หนานซ่งเลิกคิ้ว เป็นที่ต้องใจพอดี

“นายคิดมากไปแล้ว ไม่ได้จะเปิดประตูรอนายอยู่แล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินค่อนข้างใจดำ “คืนนี้ถึงนายจะตามจีบสาวไม่ติด ก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว”

“...” ฟู่ยวี่ชูนิ้วกลางอยู่ด้านหลัง “เชี่ย”

หนานซ่งขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของยวี่จิ้นเหวินแล้วยิ้ม เธอชอบเขาที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้

เพียงแต่ นึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของเขา กำลังบอกอะไรเป็นนัย ๆ เหรอ?

ทำไมจู่ ๆ ถึงได้เป็นกังวลขึ้นมานะ?