สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 549

บทที่ 549 การบริการหลังการนอน

ความรู้สึกทุกอย่างในคืนนี้ สำหรับหนานซ่งคือสิ่งแปลกหน้า

เช่น เธอไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้ และก็ไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้

นี่คือความรู้สึกในตำนานที่ว่า “เจ็บแต่มีความสุข” เหรอ??

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเปิดประตูโลกใหม่

เหมือนกับเรือลำเล็ก ที่ล่องลอยอยู่กลางทะเลอันกว้างใหญ่ เบาบ้างหนักบ้าง ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดทำให้เธอต้องคว้าแขนของชายหนุ่มไว้แน่น รัดเอวของเขาไว้ ถ้ากลัว และเจ็บมากจริง ๆ ก็กัดแขนเขาเพื่อแก้แค้น เหลือรอยฟันสะดุดตาไว้เป็นแถว ๆ

และก็มีบางช่วงเวลา เธอเหมือนกับมาถึงสวนสนุก นั่งรถไฟเหาะ เสียงลมหวือหวาข้างหู เธอกรีดร้องอย่างร่าเริง รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นไซอิ๋ว ขี่เมฆ สร้างเรื่องวุ่นวายในวังสวรรค์ เด็ดลูกท้อกิน แล้วขโมยเหยือกเหล้าของไท้เสียงเหล่ากุง กินอิ่มแล้ว แล้วพิงกิ่งไม้ผล็อยหลับไป

สบายมากจริง ๆ...

ยวี่จิ้นเหวินมองดูหนานซ่งที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ พิงเขาหลับไป ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ดูไร้เดียงสา นุ่มนิ่มเหมือนเด็กน้อย น่ารักน่าเอ็นดู

เขาเผยรอยยิ้มรักใคร่ออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็อุ้มเธอออกมาจากในน้ำ พาเธอกลับมาที่บนเตียง จูบลงบนริมฝีปากของเธอ แล้วก็จูบดวงตา จมูก และใบหู แลบลิ้นออกไปเลียเหงื่อบนปลายจมูกของเธอ ทิ้งน้ำชุ่มฉ่ำเอาไว้

เขาเอนกายมองดูเธอที่อยู่ด้านล่าง จู่ ๆ ในหัวเขาก็มีความคิดที่อยากจะตายอยู่ข้างเธอ ไม่อยากจะแยกจากเธอไปตลอดชีวิต

สมหวังดั่งใจปรารถนา แต่เขากลับไม่อยากที่จะหลับตาลง พยายามให้ตัวเองรู้สึกตัว กลัวว่าทุกอย่างนี้เป็นเพียงความฝัน ที่กลัวยิ่งกว่านั้นคือเมื่อตื่นมา ทุกอย่างตรงหน้าสลายหายไป

แต่กอดเธอแน่นไว้ในอ้อมกอด ได้ดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอ เขาก็สงบลงไม่น้อย เขาถูหน้าด้านข้างของเธอ แล้วหลับตาลง กอดเธอไว้ ค่อย ๆ หลับลึกลง

ค่ำคืนที่ไร้ความฝัน พอตื่นขึ้นมาฟ้าก็สว่างสดใส

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินแทบจะตื่นขึ้นพร้อมกัน เธอครางออกมาเล็กน้อย เขาจึงลืมตาขึ้น มองเธอผ่านแสง เสียงแหบถามขึ้น “ทำไมเหรอ? เจ็บตัวไหม?”

“อยากกินน้ำ” หนานซ่งคอแห้งเหมือนถูกทรายฝัง

“ฉันรินน้ำให้เธอ”

ยวี่จิ้นเหวินดึงแขนออกจากใต้คอของเธอ แขนและไหลถูกกดทับจนชาไปหมด เขาทุบด้านข้างลำตัวอยู่นานก็ยังไม่หาย จึงใช้มืออีกข้างต้มน้ำ รินน้ำ ใช้เวลาอยู่นาน ถึงได้ถือแก้วน้ำมาหน้าหนานซ่ง แล้วอุ้มเธอขึ้นมา ป้อนน้ำให้เธอ

หนานซ่งยังง่วงอยู่ ไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ “เจ็บ”

“เจ็บตรงไหน?”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินก็เป็นกังวลขึ้นมา เขารีบวางแก้วนำ้ลง ตรวจดูร่างกายของเธอ “ฉันดูหน่อย บวมไหม?”

มือของเขาเพิ่งจะสอดเข้าไปด้านล่างของเธอ หนานซ่งหนีบขาตัวเองโดยไม่รู้ตัว ส่งเสียงครวญคราง จากนั้นก็ขมวดคิ้ว แล้วกอดเขาไว้

“ฉันไปเข้าห้องน้ำดีกว่า” เธอพูดเสียงแหบ

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธอไปเข้าห้องน้ำ เขายืนมองเธออย่างเป็นกังวลและเหม่อลอย ดวงตาสองคู่จ้องตากัน

“นายดูอยู่ตรงนี้ ฉันฉี่ไม่ออก...”

หนานซ่งพูดตรง ๆ

ยวี่จิ้นเหวิน: “งั้นฉัน...”

เขาหมุนตัวกลับ แล้วพูดขึ้นอีก “ฉัน ฉันออกไปซื้อยาให้เธอ”

จากนั้นก็ออกไปจากห้องน้ำ ปิดประตูลงเบา ๆ แล้วสวมเสื้อคลุมเดินออกไปด้านนอก เมื่อเดินถึงประตูถึงได้พบว่าตัวเองสวมรองเท้าแตะอยู่ จึงกลับไปเปลี่ยนรองเท้า ถึงได้ออกจากบ้าน

หนานซ่งนั่งอยู่บนชักโครก ฝังหน้าลงบนฝ่ามือ รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเอง...น่าขายขี้หน้าจริง ๆ

ภาพพจน์อะไรไม่เหลือแล้ว!