สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 552

หลังจากเคลียร์งานนิทรรศการกุหลาบแล้ว หนานซ่งก็รู้สึกโล่งใจ เธอได้มีเวลาว่างพักหายใจแล้ว

สัปดาห์ที่สามของโปรเจ็กต์ 'ไม่ลืมเลือน' ของบริษัทยวี่กรุ๊ปก่อให้เกิดสิ่งดีๆมากมาย หนานซ่งมองไปยังวัตถุต่างๆที่เซี่ยโหวส่งมาให้หนานซานไฉได้ซ่อมแซม ทันใดนั้นภายในใจของเธอก็ร้อนรน อยากจะเห็นให้เร็วที่สุด เธอจึงวางแผนที่จะกลับเมืองเป่ยพร้อมกับยวี่จิ้นเหวิน

"นั่นคือข้อแก้ตัวทั้งหมดของเธอ สรุปสุดท้ายไม่ใช่ว่าอยากจะอยู่กับแฟนของเธอเหรอ มีอะไรไม่น่ายอมรับตรงไหน"

ลั่วอินมองหนานซ่งที่กำลังจัดของอยู่ภายในห้องและพูดจาแทงใจเธอตรงๆ

หนานซ่งโยนชุดนอนสองชุดลงในกระเป๋าเดินทาง เมื่อได้ยินลั่วอินพูดเช่นนี้ เธอเงยหน้าขึ้น "ใช่แล้ว ใช่แล้ว หนูก็แค่อยากจะอยู่กับแฟนของหนู ทำไมล่ะ?"

"ดูเธอเข้า พอได้มีแฟนหน่อยแล้วไม่รู้เลยว่าตัวเองนามสกุลอะไร" การดูหมิ่นจากผู้เป็นแม่

หนานซ่ง "สกุลของหนูคือของพ่อ ไม่ใช่ของแม่"

"......" ลั่วอินถูกเธอทำให้กระอักจนแทบตาย เธอตีตูดเธอด้วยความโกรธ "ไม่เถียงแม่จะตายไหม?"

หนานซ่งถูกฝ่ามือเหล็กของคุณผู้หญิงลั่วอินตีเข้าอย่างจัง เธอลูบตูดและมองเธอด้วยสีหน้าเศร้าใจ

"หนูจะฟ้องแฟนหนูว่าแม่รังแกหนู!"

ไม่รอให้เธอฟ้อง เสียงในลำคอของลั่วอินดังขึ้นทันที "สามีคะ ลูกสาวคุณรังแกฉัน คุณรีบมาจัดการเธอเลย~！"

หนานซ่ง ".........."

ใช่ ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด

หนานซ่งถูกหนานหนิงซงเรียกอบรมและสั่งสอนอยู่ครู่ใหญ่ "โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่กินเส้นกับแม่อยู่อีก พ่อกับแม่ของหนูแต่งงานกันมานานมากแล้ว ตอนไหนบ้างที่ใช้เหตุผลเข้าพูดกับเธอได้ แม่ของหนูเป็นคนรับฟังเหตุผลเหรอ?"

"คุณหมายความว่าไง?" ลั่วอินรู้สึกว่าประโยคนั้นไม่ถูกต้อง เธอท้วงติงหนานหนิงซง

หนานหนิงซงรีบเอ่ย "แม่ของหนูนี่เป็นคนที่มีเหตุผลที่สุดในครอบครัวเรา!"

จากนั้นลั่วอินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เธอจ้องมองหนานซ่งอย่างมีชัย เธอถือว่าเธอหาคนเข้ามาสนับสนุนเธอได้

หนานซ่งส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และถอนหายใจอย่างเงียบๆ พ่อของเธอนั้นมีภรรยาที่ดื้อรั้นมาหลายปีและถูกคุณผู้หญิงลั่วอินปรามไว้ตลอด

ช่างน่าสงสาร

แน่นอนว่าในอนาคตเธอหวังว่ายวี่จิ้นเหวินจะ น่าสงสาร ดังเช่นพ่อของเธอ

วุ่นวายอยู่พักใหญ่ หนานหนิงซงอยากจะอุ้มลั่วอินกลับไปที่ห้อง ลั่วอินกลับเอ่ยว่า "ฉันยังคุยกับลูกสาวไม่เสร็จ คุณจะเข้ามาวุ่นวายทำไม...ไอยา กลับไปก่อนเลยไป อย่ามาขวางทางฉัน"

"......" หนานหนิงซงถูกทอดทิ้ง เขาเดินกลับห้องไปอย่างเศร้าโศก

เป็นครั้งที่ N ในชีวิตของเธอ เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นสิ่งมีชีวตที่อารมณ์ไม่แน่นอน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเร็วกว่าการพลิกหนังสือ

ลั่วอินหยุดทะเลาะกับหนานซ่ง แต่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง มองเธอด้วยใบหน้าจริงจัง "ลูกสาว ฉันไม่เตือนเธอไม่ได้ จริงอยู่ที่เมื่อได้รักแล้วมีความสุข แต่มองความสุขตรงหน้าไม่ได้ ต้องรู้ทุกอย่างภายในใจ ตั้งสติให้ดี อย่าทำให้ความรักทำให้สูญเสียความเป็นตัวเอง ฉันควรจะบอกคำเหล่านี้กับเธอเมื่อสี่ปีก่อน แต่ก็ไม่ทันแล้ว"

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก วันนี้กับวันนั้นไม่เหมือนกัน ‍

หากนี่คือสิ่งที่แม่บอกกับเธอเมื่อสี่ปีที่แล้วจริงๆ เธอก็คงไม่ฟัง แต่ตอนนี้เธอได้สัมผัสและลิ้มรสด้วยตัวเองแล้ว เคยประสบมาแล้วและมีเหตุผลแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาพูด ตอนนี้เธอเองก็รู้ได้แล้ว

"หนูเข้าใจแล้วแม่"

หนานซ่งมองหน้าเธอด้วยสีหน้าจริงจัง "แม่ยังคิดว่าหนูเป็นเด็กน้อยที่ก่อนหน้านี้เคยนึกถึงแต่เรื่องความรักงั้นหรือ? หนูเคยหย่าร้างมาแล้วครั้งหนึ่งและได้เรียนรู้บทเรียนหลายอย่าง เพื่อผู้ชายหนูจะไม่เสียความเป็นตัวเองแบบนั้นอีก หนูจะไม่ทำอีกเป็นครั้งที่สอง หนูคิดว่าในเมื่อมีความรักก็ต้องรักษาให้ดี ทำงานก็ต้องทำให้ดี สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหนูจะไม่กลัวว่าเขาจะทอดทิ้งหนูไว้ข้างหลังเพียงลำพัง"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจของลั่วอินถึงได้รู้สึกเศร้า

เดิมทีเธอกังวลมากว่าเธอจะขุดคุ้ยหัวใจของเธอเมื่อเธอตกหลุมรักและยอมจำนนมอบตัวเอง แต่เมื่อเธอได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับลูกสาวของเธอ ครู่หนึ่งเธอหวังว่าเธอจะยังเป็นสาวน้อยที่โง่เง่าดังเดิม สาวน้อยผู้ไร้เดียงสา อย่างน้อยโลกของเธอก็สะอาด ไร้มลทินและไม่เคยถูกความรักทำร้าย