สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 553

ยวี่จิ้นเหวินจับมือหนานซ่งเข้าไปในบ้าน คนรับใช้ทักทายหนานซ่งอย่างกระตือรือร้น

คราวที่แล้วหนานซ่งมาที่คฤหาสน์ยวี่ เธอเคยบอกไว้ว่าห้ามเรียกคุณนาย พวกเขาจึงเรียกเธอว่า “คุณหนาน”

คนรับใช้ของคฤหาสน์ยวี่อยู่กับเขามาหลายปี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในหัวใจของพวกเขา หนานซ่งยังคงเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ ถึงแม้จะเคยมีใครอีกคนมาแทนที่

ยวี่จิ้นเหวินสั่งให้คนใช้เตรียมผลไม้ ขนมและชา จากนั้นก็พาหนานซ่งขึ้นไปชั้นบน

ไม่ได้มาที่นี่เกือบครึ่งปี คฤหาสน์ยวี่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก

ยวี่จิ้นเหวินวางกระเป๋าเดินทางของเธอไว้ในห้องเก็บของ หยิบรองเท้าแตะสีชมพูนุ่มๆให้เธอ "ซักไว้แล้ว"

หนานซ่งสวมรองเท้าแตะ แล้วนึกถึงเรื่องที่เขา “ขายส่ง” รองเท้าแตะกล่องนั้นกับเธอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ไปเดินดูรอบๆไหม?”

หนานซ่งพยักหน้า “โอเค”

ฝีมือการออกแบบของเสี่ยวเหมาไม่เลว ตกแต่งสไตล์มินิมอลที่กำลังได้รับความนิยม พื้นเป็นไม้เนื้อแข็ง พื้นไม้สีเทาอ่อน โซฟาห้องนั่งเล่นเป็นโซฟาหนัง ผนังห้องนอนเป็นไม้เนื้อแข็งสีน้ำตาลอ่อน และติดตั้งฉนวนกันเสียง

ห้องน้ำปูด้วยกระเบื้องเคลือบด้าน หัวฝักบัวเป็นสีเดียวกับผนัง ทั้งสองเป็นสีเทาหม่น ซึ่งมีลวดลายสวยงาม

เป็นสไตล์คลาสสิคที่เธอโปรดปราน

มันกระทบจุดสุนทรียภาพของเธออย่างมาก

“งานวัดใบปริญญานี้ ได้คะแนน98 คะแนน” หนานซ่งให้คะแนนสูง

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะและถามว่า "อีก 2 คะแนนล่ะ?"

"ต้องลองใช้งานก่อนถึงจะรู้" หนานซ่ง เป็น "อาจารย์" ที่เข้มงวดมาก ไม่ให้คะแนนเต็มร้อยง่ายๆ

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและพยักหน้า "ตกลง"

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ คนรับใช้นำผลไม้ที่เพิ่งล้างเสร็จขึ้นมา และชงชาที่มีกลิ่นอบอวลมาด้วย

หนานซ่งถามเขาว่า “ทำไมจู่ๆ นายถึงคิดที่จะตกแต่งใหม่?”

ทันทีที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะอ้าปาก เธอก็พูดขัดจังหวะ: "อย่าบอกว่าเปลี่ยนเพื่อฉัน ฉันไม่เชื่อ”

“ทำไมถึงไม่เชื่อ?”

ยวี่จิ้นเหวินผลักจานผลไม้ไปตรงหน้าเธอ สบตากับดวงตาของเธอแล้วพูดว่า "อยากฟังความจริงไหม?”

หนานซ่ง : "ไร้สาระ"

ยวี่จิ้นเหวินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดออกมาว่า "คฤหาสน์ยวี่ มีร่องรอยของใครบางคน ฉันกลัวว่าเธอจะไม่อยากอยู่เพราะสิ่งนี้ ต่อให้ยอมมา ก็คงรู้สึกไม่สบายใจ ก็เลยตัดสินใจตกแต่งใหม่ทั้งหมด ไม่เพียงแต่เพื่อเธอ เพื่อตัวฉันเองด้วย”

หนานซ่งยังคงนิ่ง แต่เขาตรงไปตรงมามาก

เธอตอบอย่างตรงไปตรงมาบ้าง “ถ้านายพูดแบบนี้ แสดงว่านายแคร์ความรู้สึกฉัน ฉันก็รู้สึกดีใจในใจลึกๆ”

“ฉันรู้” ยวี่จิ้นเหวินหรี่ตาลงเล็กน้อย “เรื่องที่ผ่านมา เป็นเหมือนหนานในใจของเธอ ฉันไม่ขอให้เธอขจัดหนามนั้นออกให้หมดทันที ยกโทษให้ฉันและเชื่อมั่นในตัวฉัน ฉันหวังเพียงว่าจะสามารถใช้เวลาที่เหลือค่อยๆละลายหนานในใจออก”

น้ำเสียงของเขาลดต่ำลงเรื่อยๆ แต่น้ำเสียงของเขายังคงหนักแน่น

เขาจับมือของหนานซ่ง ท่าทางของเขาแสดงออกอย่างหนักแน่นว่า ต่อให้ชาตินี้เธอจะไม่ยกโทษให้เขา แต่เขาก็จะตามง้อเธอตลอดไป รู้สึกเจ็บปวดในใจปะปนกับตลก

"ก็ได้"

เธอก่นด่า "แต่เวลายังอีกยาวไกล ขอคิดดูก่อนว่าจะทรมานนายยังไงดี จะลงโทษนายยังไงบ้าง”"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด หัวใจของยวี่จิ้นเหวินก็ตกตะลึง เขาก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“เสี่ยวซ่ง อย่าทิ้งฉันไป จะลงโทษฉันยังไงก็ได้ ขอแค่เธอยังอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ไปไหนก็พอ”

รู้ซึ้งถึงการจากไปของเธอ รู้สึกทรมานกว่าความตายเสียอีก ชาตินี้เขาจะกลับไปสัมผัสความรู้สึกที่บีบคั้นหัวใจแบบนั้นอีก

“ฉันจะดูแลเธออย่างดี และฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็น เธอเชื่อฉันสิ”

หนานซ่งพิงไหล่ของเขา รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของร่างกาย