สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 554

หลังจากเดินเล่นในซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็นเวลานาน มื้อเย็นที่ทานไปก็เริ่มย่อย

ระหว่างทางกลับ ยวี่จิ้นเหวินขับรถ หนานซ่งนั่งอยู่ข้างคนขับ แกะถุงลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาว

ลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาวเป็นขนมที่มีมาตั้งแต่สมัยก่อน ชวนให้นึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก

“ฉันจำได้ตอนเด็กๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ไปไหน ไม่กลับบ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือน ทิ้งฉันไว้กับคุณปู่ ฉันคิดว่าพวกเขาไม่ต้องการฉันแล้ว ร้องไห้ไม่หยุด คุณปู่ก็เลยพาฉันไปร้านขายขนมเล็กๆ ซื้อลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาวเพื่อเกลี้ยกล่อมฉัน”

หนานซ่งแกะกระดาษห่อลูดอมและใส่เข้าไปในปากของเธอ สัมผัสถึงรสนมในปากทันที "อื้มม ยังคงเป็นรสชาติในความทรงจำ"

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอแล้วหรี่ตา ขดคิ้วขึ้นด้วยท่าทางที่พอใจ มุมริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้น

“เอาลูกอมไหม?” หนานซ่งถาม

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “เอา”

หนานซ่งแกะลูกอมแล้วป้อนไปที่ปากของยวี่จิ้นเหวิน ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับริมฝีปาก

สัมผัสที่นุ่มนวล เหมือนจะกระตุ้นทำให้หนานซ่งเขินหน้าแดงทันที

ปกติเธอเป็นสาวผิวเข้ม แต่อยู่กับยวี่จิ้นเหวินเธอมักจะหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงตลอดเวลา

ไม่สบายเป็นพิเศษ

หนานซ่งรู้สึกเหมือนเธอกลับถดถอยกลับไปเป็นวัยแรกเริ่ม แต่ยวี่จิ้นเหวินกำลังไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับทักษะการขับรถของเขา ก้าวหน้าไปอย่างก้าวกระโดด จนบางครั้งเธอก็สู้ไม่ได้...หรือนี่คือพรสวรรค์เฉพาะตัวของผู้ชาย?

เมื่อกลับถึงบ้าน หนานซ่งให้ยวี่จิ้นเหวินไปอาบน้ำก่อน ส่วนเธอจัดการกับของที่เพิ่งซื้อมา

ยวี่จิ้นเหวินอยากจะบอกว่าให้เขาจัดการเอง แต่เห็นว่าหนานซ่งกำลังทำแล้ว เขาคิดว่าให้เธอทำความคุ้นเคยกับสถานที่ก็ดี ดังนั้นเขาจึงเข้าไปอาบน้ำ

หนานซ่งเป็นคนเจ้าระเบียบ เธอไม่ชอบห้องที่รก ชอบห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย

เธอใส่ขนมทั้งหมดลงในตะกร้าทีละชิ้น แล้ววางของใช้ในชีวิตประจำวันลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอเปิดลิ้นชักของโต๊ะข้างเตียงและเห็นกระดาษทิชชู้ จากนั้นเปิดชั้นล่าง เต็มไปด้วยถุงยางอนามัย

"..."

ไม่น่าแปลกใจที่เขาบอกว่าเขาตุนไว้พอใช้เป็นปี

ไอ่คนบ้า วันๆในหัวคิดแต่เรื่องอะไรกันเนี่ย?!

"เป็นผู้ชายบ้าที่ไม่เอาถ่านจริงๆ ในหัวสมองมีแต่เรื่องเซ็กส์...”

ใบหน้าของหนานซ่งร้อนและแดง รีบเก็บอันใหม่ที่ซื้อมาเข้าไป ทันทีที่ใส่เสร็จ ยวี่จิ้นเหวินก็ออกมาจากห้องน้ำ

“หืม? คุยกับฉันเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินหนานซ่งพึมพำอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำ แต่ได้ยินไม่ชัดเจน

“เปล่า...” หนานซ่งปิดลิ้นชักโดยไม่รู้ตัว หันศีรษะ และเห็นยวี่จิ้นเหวินยืนเช็ดผมอยู่ไม่ไกล มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีเทาอ่อนพันรอบเอว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้อง ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยไอน้ำ

...นี้มันช่างยั่วยวน~ ใครจะทนไหว?

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม หน้าแดงโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินเองก็รู้สึกเขินเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หนานซ่งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เออคือ นายอาบเสร็จแล้วเหรอ? ถ้างั้นฉัน ฉันจะไปเก็บของก่อน แล้ว...ไปอาบน้ำ”

เธอพูดตะกุกตะกักจากนั้นก็วิ่งออกจาห้องไป เธอวิ่งเร็วเกินไป วิ่งไปถึงข้างยวี่จิ้นเหวินก็สะดุดกับพรมเช็ดเท้า ทั้งตัวเกือบล้มลงกับพื้น

“ระวัง!” ยวี่จิ้นเหวินตกใจ เขารีบเอื้อมมือออกไปช่วยเธอ สามารถรั้งเธอไว้ได้ แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ผ้าเช็ดตัวที่เอวของเขาที่รัดไม่แน่น หลุดออกต่อหน้าต่อตาหนานซ่ง

ยวี่จิ้นเหวิน: "..."

หนานซ่งเหลือบมอง "!!!"

อากาศโดยรอบหยุดชะงักราวกับทศวรรษ แต่ความเป็นจริงแค่เพียงสามวินาทีเท่านั้น

จากนั้นหนานซ่ง...รีบออกจากอ้อมแขนของยวี่จิ้นเหวิน แล้วหนีไป

เฮ้อ

ยวี่จิ้นเหวินหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาจากพื้นอย่างเงียบๆ