สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 558

เมื่อเห็นใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนไปในไม่กี่วินาที หนานซ่งก็รู้สึกเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันในใจ

เมื่อเขาวางสาย เธอลุกขึ้นถาม "เป็นโทรศัพท์มาจากโรงพยาบาลไหม? เป็นอะไรเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอด้วยท่าทางแข็งทื่อเล็กน้อยและอุดตันในลำคอครู่หนึ่ง "อธิบดีโจว โทรและพูดว่าเสิ่นหลิวซูไม่ไหวแล้ว"

ตาของหนานซ่งสั่นเล็กน้อย ทำไมถึงเร็วขนาดนี้?

ไม่ตั้งคำถามเยอะ เธอยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง และเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า

"เสี่ยวซ่ง......." ยวี่จิ้นเหวินเรียกเธอ "ผม ผมไปเอง"

ให้ยวี่จิ้นเหวินไปนั่งที่ข้างคนขับ และหนานซ่งก็นั่งเบาะคนขับ สตาร์ทรถเมื่อเห็นยวี่จิ้นเหวินนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เธอหันข้าง รัดเข็มขัดนิรภัย ไม่พูดอะไร แล้วเหยียบไปที่โรงพยาบาลด้วยความเร็วสูงสุด

........

เมื่อเราไปถึงโรงพยาบาล รองประธานและหัวหน้าแพทย์ของโรงพยาบาลเทศบาลต่างรออยู่นอกหอผู้ป่วย

พวกเขามีมิตรภาพบางอย่างกับเสิ่นหลิวซูและพวกเขาถือได้ว่ากำลังเฝ้าดูยวี่จิ้นเหวินเติบโตขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นเขา พวกเขาพูดอย่างไม่เต็มใจว่า "“เซลล์มะเร็งแพร่กระจายเร็วกว่าที่คาดไว้ และปัญหาหัวใจยังทำให้การเปลี่ยนแปลงและการเสื่อมสภาพของ เซลล์มะเร็งในร่างกายเขา นิ่วยาไม่มีทางรักษา"

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ที่ประตูของหอผู้ป่วยและมองเข้าไปข้างใน เสิ่นหลิวซูนอนตัวตรงอยู่บนเตียงหายใจลำบาก โจ๋เยว่นั่งบนขอบเตียงดวงตาของเธอแดงจากการร้องไห้เธอนั่งอยู่ที่นั่นในขณะนี้

หนานซ่งมองไปที่โจ๋เยว่ซึ่งมีผมยุ่ง หน้าซีด และเสื้อผ้าของเธอก็เลอะเทอะ เธอแทบจะจำเธอไม่ได้

อธิบดีโจวเหลือบมองเข้าไปในวอร์ด ถอนหายใจลึกๆแล้วลังเลที่จะถามยวี่จิ้นเหวินว่า "คุณบอกแม่ของคุณหรือไม่?"

ยวี่จิ้นเหวินก้มหน้าลง "ไม่ครับ"

"ฉันโทรหาเธอไม่ติด" อธิบดีโจวหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา "เดี๋ยวลองโทรหาอีกสักรอบ"

"ไม่ต้องแล้ว" เสียงของยวี่จิ้นเหวินต่ำลง "เธอไม่มาหรอก"

อธิบดีโจวตัวแข็งทื่อ "......."

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองหนานซ่ง "ฉันจะเข้าไปดูเขา"

หนานซ่งพยักหน้าและจับมือ "คุณไปเถอะ"

ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินก้าวเข้าไปในหอผู้ป่วย โทรศัพท์มือถือของอธิบดีโจวก็ดังขึ้น และเขาก็รีบตอบไปว่า "เฟิ่งเจียว คุณรับโทรศัพท์ได้แล้วเหรอ...... "

หนานซ่งยืนอยู่ที่ประตูดูยวี่จิ้นเหวินเดินไปหาเสิ่นหลิวซูทีละขั้น ยืนข้างเตียงของเขา ร่างสูงแสดงความเหงา เสิ่นหลิวซูเห็นลูกชายของเขาค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น และโบกมือกลางอากาศ โจ๋เยว่ลุกขึ้นและถอดหน้ากากช่วยหายใจออก

ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ แต่เสิ่นหลิวซูก็คว้าข้อมือของเขาไว้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หนานซ่งรู้สึกเจ็บปวดในใจ ดังนั้นอย่ามองข้ามมันไป

ฝั่งนั้น อธิบดีโจวและยวี่เฟิ่งเจียวไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอธิบดีโจวบีบโทรศัพท์กลับและส่งโทรศัพท์ให้หนานซ่ง

ตามความสัมพันธ์ระหว่างหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นรุ่นน้อง แต่อธิบดีโจวปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพ "เกรซ เฟิ่งเจียวบอกให้เอาโทรศัพท์ให้คุณ"

หนานซ่งสะดุ้งเล็กน้อย รับสายแล้วแนบหู "คุณป้ายวี่......."

เสียงของยวี่เฟิ่งเจียวเหนื่อยเล็กน้อยในตอนกลางคืน "ซ่ง เธออยู่เป็นเพื่อนอาจิ้นเถอะนะ เป็นพ่อแท้ๆของเขา สุดท้ายแล้วก็เป็นพ่อแท้ๆ ถ้าบอกว่าไม่เสียใจก็จะเป็นการโกหกเกินไป งานศพของเสิ่นหลิวซูผู้คนไปดื่มชาและรู้สึกเย็นสบาย และมีเพียงไม่กี่คนรอบตัวเขาที่ส่งจุดจบให้เขาได้"

"ค่ะ" หนานซ่งตอบ ก็เลยได้ยินอธิบดีโจวว่า "ทำไม คุณไม่มาละเหรอ? แม้แต่ครั้งสุดท้ายก็ไม่มาเจอหน้าเลยเหรอ?"