สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 557

หลังจากอาบน้ำในตอนกลางคืน หนานซ่งสวมชุดนอนผ้าไหมที่ยวี่จิ้นเหวินซื้อให้เธอ นอนอยู่บนเตียงและพลิกดูอัลบั้มรูป

ยวี่จิ้นเหวินนั่งข้างหลังหนานซ่ง วางมือบนเอวของเธอแล้วนวดเธออย่างระมัดระวัง

"ความแรงเท่านี้โอเคไหม?" เขาถามเบาๆ

เธอมองผ่านอัลบั้มภาพด้วยความเพลิดเพลิน อัลบั้มนี้ยังเป็นอัลบั้มที่เธอเอามาจากคุณหญิงยวี่ ทุกวันนี้ คนหนุ่มสาวไม่ค่อยใช้อัลบั้มรูป ต่างก็มีอัลบั้มรูปในโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งเก็บไว้ในนั้น อย่างไรก็ตาม คนเฒ่าคนแก่ยังคงติดนิสัยเดิมๆและมักจะพลิกดูรูปถ่ายเก่าๆ ความรู้สึกของการพลิกหน้าทีละหน้าแตกต่างกันอย่างแท้จริง

รูปภาพในอัลบั้มค่อนข้างสมบูรณ์ ปู่ย่าตายายมีสามรุ่น

ตระกูลยวี่จะเชิญช่างภาพที่ทุ่มเทให้มาถ่ายรูปครอบครัวที่บ้านทุกครั้ง ในช่วง 3 ปีที่อาศัยอยู่กับตระกูลยวี่ หนานซ่งไม่ค่อยได้ถ่ายรูปใดๆเลย แต่ภาพตระกูลยวี่มักจะให้ความสำคัญกับเธอเสมอ

เธอยืนอยู่ข้างยวี่จิ้นเหวินในเวลานั้นเธอมีผมยาวและผ้าคลุมไหล่ เธอดูอ่อนโยนและอ่อนโยน เธอดูเหมือนภรรยาที่ดี แต่ในสายตาของหนานซ่งวันนี้เธอรู้สึกว่าเธอแปลกมาก พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าเธอแปลกมากในตอนนั้น ขณะที่เธอยิ้มให้กล้อง เธอก็ดูเหมือนหุ่นเชิดปลอม.......แค่โทษตัวเองที่ลงลึกเกินไปในละคร แกล้งทำเป็นว่าเกือบลืมรูปลักษณ์ดั้งเดิมไป

พอลองคิดดูดีๆในตอนนี้ ตอนนั้นปลอมตัวมาจริงๆ จะมีผู้ชายคนไหนที่อยากให้เมียปลอมตัวเป็นหุ่นเชิด? ไม่น่าแปลกใจเลยที่ยวี่จิ้นเหวินมักจะรักษาระยะห่างจากเธอโดยไม่แสดงข้อแก้ตัว

"คุณรู้ไหมในช่วงสามปีที่อยู่กับตระกูลยวี่นั้น ฉันกำลังเลียนแบบใคร?" หนานซ่งถามเขาทันที

ยวี่จิ้นเหวินงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองเธอ

สิ่งต่างๆในอดีตเคยเป็นหัวข้อต้องห้ามที่ไม่อาจพูดคุยกันได้ ตราบใดที่ยังเอ่ยถึง ทั้งสองคงปวดร้าวในใจลึกๆ แต่พออยู่ด้วยกันกลับพบว่าเกิดอะไรขึ้น กลับกลายเป็นว่า หนีออกไปเผชิญหน้าอย่างสงบดีกว่า

ท้ายที่สุด ไม่ว่าตัวตนก่อนหน้านี้จะทนไม่ได้สักเพียงใด ในที่สุดมันก็จะเป็นเส้นทางและชีวิตที่เขาเดินทางด้วยตนเอง

อะไรจะสู้หน้าไม่ได้?

"อืม? ใครล่ะ?"

ยวี่จิ้นเหวินรู้เพียงว่า "ลู่หนานซ่ง" ในเวลานั้นเป็นบุคลิกที่มีมารยาทซึ่งหนานซ่งแกล้งทำเป็นจงใจ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอจงใจเลียนแบบใคร ดังนั้นเขาจึงรู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง

หนานซ่งหัวเราะเบาๆและพูดว่า "ฉันกำลังเลียนแบบหนานหลิน มันไม่เหมือนกันเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินคิดไม่ถึง แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รู้ว่า "อ่า" แล้วพูดว่า "มันไม่ค่อยเหมือน"

ทั้งสองก็สนุกสนานด้วยกัน

"นั่นเป็นเพราะคุณไม่เคยเห็นหนานหลินมาก่อนนั่นแหละ"

ทักษะการแสดงของหนานซ่งถูกตั้งคำถาม ไม่ค่อยมั่นใจ และปกป้องตัวเอง "เมื่อก่อนตอนที่หลินหลินอยู่บ้าน มันยากมากเช่นกัน มีแม่เลี้ยง แล้วก็มีพ่อเป็นพ่อเลี้ยงด้วย ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้คำนึงถึงเธอในขณะนั้น"

เมื่อพูดแบบนี้ เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย และพูดว่า "ฉันก็แค่รู้สึกว่าเธอเชื่อฟังมาก ระมัดระวังในเรื่องหยุมหยิมมากเกินไป มันทำให้คนเจ็บปวดใจ ดังนั้นตอนที่เธอมาที่ตระกูลยวี่แรกๆ ก็เลียนแบบรูปลักษณ์ของเธอ ที่จริงแล้วหลินหลินไม่เคยเปิดเผยนิสัยที่แท้จริงของเธอมาก่อน นอกจากนี้ เธอยังแสร้งทำเป็นและซ่อนตัวเพื่อให้สามารถอยู่ในครอบครัวได้ ตอนนี้มีกู้เหิงแล้ว มีคนที่รักแล้ว จากนั้นเธอก็กล้าที่จะเปิดใจและเป็นหนานหลินที่แท้จริง ดังนั้น ในขณะนั้นก็กำลัง 'หลับหูหลับตาทำตามคนอื่นแต่ออกมาไม่ดีนัก' ในระดับหนึ่ง"

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ยวี่จิ้นเหวินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับหนานซ่งและเขาก็เอื้อมมือไปแตะหัวเธอ

"ไม่น่าล่ะเธอจึงโตมาได้สวยขนาดนี้"

ความเศร้าเล็กน้อยของหนานซ่งถูกทำลายโดยยวี่จิ้นเหวิน มองดูน่าเขินอายและจำบางอย่างได้ "อ้อ ฉันลืมถามคุณาตลอด เมื่อก่อนฟู่ยวี่ไม่เคยเจอฉัน แล้วเขาจำได้ยังไง แล้วยังเป็นคนไปฟ้องคุณอีกใช่ไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอในแนวนอนแล้ววางไว้บนตักของเขาแล้วพูดว่า "ในครั้งนั้นคุณจากไปอย่างไร้เสียงและหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมยังไม่ต้องกังวลใจจึงขอให้ฟู่ยวี่ตรวจสอบให้ผม ฟู่ยวี่บอกว่าต้องการรูปถ่าย แต่ผมหาไม่เจอ ผมก็เลยถ่ายรูปในทะเบียนสมรสแล้วส่งมาให้เขา ผมลืมไปว่าเราได้ถ่ายรูปครอบครัวด้วยกัน"

"อือ ที่แท้ก็ถ่ายรูปจากทะเบียนสมรสนี่เอง"