สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 56

"ห้ะ?"

กู้เหิงตกตะลึงกับคำถามของยวี่จิ้นเหวิน ปฏิกิริยาแรกคือ: ภรรยาของคุณ คุณถามผม?

ยวี่จิ้นเหวินถามอย่างจริงจัง เขาคิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง "ภรรยาของฉันอายุไม่มาก เธออายุแค่...ราวๆยี่สิบสี่ ยี่สิบห้า"

รูม่านตาของยวี่จิ้นเหวินเบิกกว้าง

ถ้าปีนี้หนานซ่งอายุยี่สิบสี่ สิบปีที่แล้วเธอก็อายุเพียงสิบสี่!

หรือว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวในตอนนั้นคือหนานซ่ง?

ยวี่จิ้นเหวินนึกขึ้นอย่างกะทันหัน รู้สึกว่าในใจมีไฟความหลังกำลังลุกพล่าน การเต้นของหัวใจเต้นผิดจัวหวะ ความทรงจำอันยาวนานก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา

เขาถอนหายใจ และกดหมายเลขโทรศัพท์ โทรหาฟู่ยวี่ ทันทีที่เชื่อมต่อ เขาถามทันทีว่า "แกจำภารกิจลับที่เราไปทำเมื่อสิบปีที่แล้วได้ไหม?”

ฟู่ยวี่เพิ่งมาถึงเมืองหรงไม่นาน กำลังเจรจาเรื่องสนามแข่งม้ากับเถ้าแก่ฟู่ เขาตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่ ฟู่ยวี่ก็พูดว่า “แกหมายถึงภารกิจที่ช่วยเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวเหรอ?”

“ใช่ เรื่องนั่นแหละ”

ยวี่จิ้นเหวินจ้องไปที่ข้อมูล ดวงตาของเขาหรี่ลงและริมฝีปากแห้ง “แกยังจำหน้าตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ไหม?”

“ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ใครจะไปจำได้”

ฟู่ยวี่พยายามนึกย้อนกลับไป "ฉันจำได้แค่ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นอายุสิบสี่ปี ตามที่เขียนไว้ในเอกสารมอบหมายงาน ตัวตนและภูมิหลังครอบครัวของเธอถูกเก็บเป็นความลับ และเป็นงานระดับ SSS ตอนนั้นฉันตกใจมาก คิดว่าเข้าไปในป่าทึบจะไม่ได้กลับออกมาอีกแล้ว ภารกิจนั้นอันตรายจริงๆ ไม่คิดว่าจะจัดการอีกฝ่ายได้ยากขนาดนี้ เราถูกโจมตีย่อยยับ เท่าที่ฉันจำได้แกฝ่าเข้าไปในฐานช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”

เป็นเวลานานแล้ว เมื่อพูดถึงการต่อสู้ดิ้นรนในวันนั้นทำให้นึกถึงการนองเลือด

“ว่าแต่ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?”

ฟู่ยวี่ถามด้วยความสงสัย

ยวี่จิ้นเหวินนึกภาพความทรงจำตามเขา ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง

เขายังจำได้ว่างานนี้ยากแค่ไหน สิ่งที่ยากคือคู่ต่อสู้เป็นทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงระดับโลก ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

พวกเขาไปทำภารกิจนี้ทั้งหมดสิบนาย รวมทั้งเขาและฟู่ยวี่

ในเวลานั้นพวกเขาอายุยังน้อย ราวๆอายุยี่สิบปี เป็นวัยที่กระตือรือร้นที่สุดและไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

ทีมของเขาช่วยเปิดทางให้เขาเข้าไปในฐานเพื่อช่วยชีวิตเด็กผู้หญิง

เขาประเมินจำนวนคู่ต่อสู้ ไม่มีโอกาสชนะ แต่ในขณะนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสู้จนตาย ทันทีที่เขาเข้าไป ก็เห็นฉากที่ไม่คาดคิด เด็กผู้หญิงได้ถือมีดจัดการกับชายเสื้อดำไปแล้วหนึ่งคน

เธอถูกมัดไว้เป็นเวลายี่สิบเอ็ดวัน ถูกกลุ่มลักพาตัวไปไกลเกือบครึ่งหนึ่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เสื้อผ้าของเธอฉีดขาด ผอมแห้ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบเลือด ตัวเธอสกปรกมอมแมม

เด็กผู้หญิงที่ผอมบางแรงน้อย ใช้มีดปาดคอของอีกฝ่ายโดยไม่กระพริบตา เลือดไหลนองลงมา

เธอรู้ว่าเขาคือคนที่จะมาช่วย คำแรกที่เธอพูดกับเขาคือ "ส่งปืนมาให้ฉัน"

หลังจากนั้น ทั้งสองต่อสู้เคียงข้างกัน ต่อสู้กับอีกฝ่ายจนได้รับชัยชนะ

เขาไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่กล้าหาญขนาดนี้มาก่อน การยิงปืนของเธอก็แม่นยำ เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอ เธอล้มลงในอ้อมแขนของเขา เด็กผู้หญิงที่แข็งแกร่งก่อนหน้านี้กลายเป็นสาวน้อยบอบบาง

จากนั้น เขาอุ้มเธอออกมา เธอเหมือนก้อนเมฆในอ้อมแขนของเขาที่ค่อยๆลอยออกมา ถามชื่อของเขาด้วยรอยยิ้ม และยังบอกเขาว่าจะตอบแทนเขาเมื่อเธอโตขึ้น

เขาบอกเธอว่า: "ฉันชื่อ ยวี่จิ้นเหวิน เธอไม่จำเป็นต้องตอบแทนหรอก แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ"

ท่ามกลางแสงแดดของป่าทึบ ดวงตาตาของเธอสวยงามเปล่งประกายเจิดจ้า

หลังจากมึนงงอยู่นาน เมื่อนึกขึ้นได้เพราะคำพูดของฟู่ยวี่ ขนตาของยวี่จิ้นเหวินก็สั่น กลืนน้ำลายและพูดว่า "ฉันคิดว่า เด็กผู้หญิงในตอนนั้นคือหนานซ่ง”