สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 56

"ห้ะ?"

กู้เหิงตกตะลึงกับคำถามของยวี่จิ้นเหวิน ปฏิกิริยาแรกคือ: ภรรยาของคุณ คุณถามผม?

ยวี่จิ้นเหวินถามอย่างจริงจัง เขาคิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง "ภรรยาของฉันอายุไม่มาก เธออายุแค่...ราวๆยี่สิบสี่ ยี่สิบห้า"

รูม่านตาของยวี่จิ้นเหวินเบิกกว้าง

ถ้าปีนี้หนานซ่งอายุยี่สิบสี่ สิบปีที่แล้วเธอก็อายุเพียงสิบสี่!

หรือว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวในตอนนั้นคือหนานซ่ง?

ยวี่จิ้นเหวินนึกขึ้นอย่างกะทันหัน รู้สึกว่าในใจมีไฟความหลังกำลังลุกพล่าน การเต้นของหัวใจเต้นผิดจัวหวะ ความทรงจำอันยาวนานก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา

เขาถอนหายใจ และกดหมายเลขโทรศัพท์ โทรหาฟู่ยวี่ ทันทีที่เชื่อมต่อ เขาถามทันทีว่า "แกจำภารกิจลับที่เราไปทำเมื่อสิบปีที่แล้วได้ไหม?”

ฟู่ยวี่เพิ่งมาถึงเมืองหรงไม่นาน กำลังเจรจาเรื่องสนามแข่งม้ากับเถ้าแก่ฟู่ เขาตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่ ฟู่ยวี่ก็พูดว่า “แกหมายถึงภารกิจที่ช่วยเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวเหรอ?”

“ใช่ เรื่องนั่นแหละ”

ยวี่จิ้นเหวินจ้องไปที่ข้อมูล ดวงตาของเขาหรี่ลงและริมฝีปากแห้ง “แกยังจำหน้าตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ไหม?”

“ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ใครจะไปจำได้”

ฟู่ยวี่พยายามนึกย้อนกลับไป "ฉันจำได้แค่ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นอายุสิบสี่ปี ตามที่เขียนไว้ในเอกสารมอบหมายงาน ตัวตนและภูมิหลังครอบครัวของเธอถูกเก็บเป็นความลับ และเป็นงานระดับ SSS ตอนนั้นฉันตกใจมาก คิดว่าเข้าไปในป่าทึบจะไม่ได้กลับออกมาอีกแล้ว ภารกิจนั้นอันตรายจริงๆ ไม่คิดว่าจะจัดการอีกฝ่ายได้ยากขนาดนี้ เราถูกโจมตีย่อยยับ เท่าที่ฉันจำได้แกฝ่าเข้าไปในฐานช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”

เป็นเวลานานแล้ว เมื่อพูดถึงการต่อสู้ดิ้นรนในวันนั้นทำให้นึกถึงการนองเลือด

“ว่าแต่ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?”

ฟู่ยวี่ถามด้วยความสงสัย

ยวี่จิ้นเหวินนึกภาพความทรงจำตามเขา ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง

เขายังจำได้ว่างานนี้ยากแค่ไหน สิ่งที่ยากคือคู่ต่อสู้เป็นทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงระดับโลก ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

พวกเขาไปทำภารกิจนี้ทั้งหมดสิบนาย รวมทั้งเขาและฟู่ยวี่

ในเวลานั้นพวกเขาอายุยังน้อย ราวๆอายุยี่สิบปี เป็นวัยที่กระตือรือร้นที่สุดและไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

ทีมของเขาช่วยเปิดทางให้เขาเข้าไปในฐานเพื่อช่วยชีวิตเด็กผู้หญิง

เขาประเมินจำนวนคู่ต่อสู้ ไม่มีโอกาสชนะ แต่ในขณะนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสู้จนตาย ทันทีที่เขาเข้าไป ก็เห็นฉากที่ไม่คาดคิด เด็กผู้หญิงได้ถือมีดจัดการกับชายเสื้อดำไปแล้วหนึ่งคน

เธอถูกมัดไว้เป็นเวลายี่สิบเอ็ดวัน ถูกกลุ่มลักพาตัวไปไกลเกือบครึ่งหนึ่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เสื้อผ้าของเธอฉีดขาด ผอมแห้ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบเลือด ตัวเธอสกปรกมอมแมม

เด็กผู้หญิงที่ผอมบางแรงน้อย ใช้มีดปาดคอของอีกฝ่ายโดยไม่กระพริบตา เลือดไหลนองลงมา

เธอรู้ว่าเขาคือคนที่จะมาช่วย คำแรกที่เธอพูดกับเขาคือ "ส่งปืนมาให้ฉัน"

หลังจากนั้น ทั้งสองต่อสู้เคียงข้างกัน ต่อสู้กับอีกฝ่ายจนได้รับชัยชนะ

เขาไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่กล้าหาญขนาดนี้มาก่อน การยิงปืนของเธอก็แม่นยำ เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอ เธอล้มลงในอ้อมแขนของเขา เด็กผู้หญิงที่แข็งแกร่งก่อนหน้านี้กลายเป็นสาวน้อยบอบบาง

จากนั้น เขาอุ้มเธอออกมา เธอเหมือนก้อนเมฆในอ้อมแขนของเขาที่ค่อยๆลอยออกมา ถามชื่อของเขาด้วยรอยยิ้ม และยังบอกเขาว่าจะตอบแทนเขาเมื่อเธอโตขึ้น

เขาบอกเธอว่า: "ฉันชื่อ ยวี่จิ้นเหวิน เธอไม่จำเป็นต้องตอบแทนหรอก แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ"

ท่ามกลางแสงแดดของป่าทึบ ดวงตาตาของเธอสวยงามเปล่งประกายเจิดจ้า

หลังจากมึนงงอยู่นาน เมื่อนึกขึ้นได้เพราะคำพูดของฟู่ยวี่ ขนตาของยวี่จิ้นเหวินก็สั่น กลืนน้ำลายและพูดว่า "ฉันคิดว่า เด็กผู้หญิงในตอนนั้นคือหนานซ่ง”

"เงินจะต้องเอาคืนอย่างแน่นอน"

ทัศนคติของหนานซ่งต่อเรื่องนี้ยังคงค่อนข้างแน่วแน่ แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมาก "ไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินเป็นอะไร เอาแต่ถามว่าเธอแต่งงานกับเขาเพื่ออะไร”

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะ “ผู้ชายบางคนมักจะเสียดายทีหลัง แล้วเธอบอกเขาหรือเปล่า?”

หนานซ่งส่ายหัว “หย่ากันแล้ว จะไปพูดถึงอีกทำไม ยิ่งเขาอยากรู้ ฉันก็จะยิ่งไม่บอก บอกไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ก็จริง เพราะเธอคือคนที่แอบชอบเขามากว่าสิบปี ไม่ใช่เขาที่แอบชอบเธอ น่าอายจริงๆ”

หนานซ่งรู้สึกอาย กัดฟันพูดว่า “พี่ เล็ก”

“ทำไม ฉันพูดผิดเหรอ?”

ไป๋ลู่ยวี๋เยาะเย้ยเธออย่างเมามัน "ไม่รู้ใครกัน เมื่อก่อนแค่อ้าปากพูดก็มีแต่คำว่า ‘ฉันจะตอบแทน’ ‘ฉันจะแต่งงานกับเขา’ ‘ฉันจะมอบทั้งตัวและหัวใจ’......วันๆเอาแต่ร้องเพลง [ ตำนานรักนางพญางูขาว ] สวมบทเป็นนางพญา”

“ไป๋ลู่ยวี๋!” หนานซ่งหน้าแดงและจ้องเขม็ง คราวนี้โมโหจริงๆ

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะอย่างไร้ความปราณี รีบเกลี้ยกล่อมน้องสาว "ก็ได้ก็ได้ ฉันแค่หยอกเล่น อย่าโกรธเลยนะ"

“จะว่าไป เธอก็ตอบแทนเขาแล้ว เมื่อหลายปีก่อนเขาช่วยชีวิตเธอ เธอก็ช่วยเขา แถมยังดูแลเขาเป็นเวลาสามปี บุญคุณครั้งนั้นใช้หมดตั้งนานแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจอีก”

ไป๋ลู่ยวี๋มองหนานซ่งด้วยใบหน้าจริงจัง "แม้ว่าวันหนึ่ง เขาจำเธอได้ เธอก็บอกเขาตรงๆได้ว่า เธอไม่ติดหนี้บุญคุณเขาแล้ว”

ดวงตาของหนานซ่งแดงก่ำ นึกถึงชายที่ช่วยชีวิตเธอ และนึกถึงชายที่ละเลยเธอ ชายที่ทอดทิ้งเธอ เหลือเพียงรอยยิ้มที่ขมขื่น

ความสัมพันธ์นี้เป็นความปราถนาของเธอฝ่ายเดียว เธอไม่สามารถตำหนิใครได้

ถ้าเป็นการเดิมพัน เธอก็คงแพ้ตั้งแต่เริ่ม