สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 55

หนานหยาไม่รู้ว่าในห้องตัวเองมีกล้องวงจร ยิ่งไม่รู้ว่าทุกอย่างที่ตัวเองพูดตัวเองทำอยู่ในสายตาหนานซ่งทั้งหมด

ไป๋ลู่ยวี๋ดูทั้งหมดจนจบ จึงอดพูดไม่ได้ว่า "ทีแรกฉันยังคิดว่าเธอใจดำ ตอนนี้ดูมาน้องสาวเธอสองคนนี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร โดยเฉพาะหนานหยา! เสียดายที่ตอนเด็กเธอดีกับเขาสองคน มีอะไรดีๆก็นึกถึงพวกเขา แต่สุดท้ายล่ะ กลับเป็นคนเนรคุณ บางคนจะดีกับเขามากไม่ได้ นี่มันชาวนากับงูเห่าชัดๆ"

หนานซ่งดูพอแล้ว จึงปิดคลิปวิดีโอ แล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง "รู้ตอนนี้ก็ไม่สาย รู้ธาตุแท้ของพวกเธอแล้ว อีกหน่อยถ้าจะลงมือจะได้ไม่ใจอ่อน"

"หนานหยาก็เลวเหมือนพ่อ อิจฉาตาร้อน เห็นคนอื่นดีกว่าตัวเองไม่ได้ แต่หนานหลินคงไม่ขนาดนั้นมั้ง"

ไป๋ลู่ยวี๋พูดว่า "อย่างอื่นฉันไม่รู้ แต่ว่าตั้งแต่ที่อาสามเธอแต่งงานกับภรรยาที่จิตใจอำมหิต ชีวิตของหนานหลินก็ยากลำบาก แล้วเกือบไม่ได้เรียนมหาลัย ตอนนี้เขาเป็นคนทำงานจ่ายค่าเทอมเอง ฉันได้ข่าวว่าเขาไม่ได้กลับบ้านสามปีแล้ว หนานหนิงจู๋ก็ไม่สนใจ สนใจแต่ภรรยาใหม่แล้วก็ลูกชายสุดที่รัก"

หนานซ่งพิงลงที่โซฟา มุมปากก็เลิกขึ้นอย่างเสียดสี "อาสามฉันเป็นคนหัวโบราณ รักผู้ชายมากกว่า แล้วอยากจะมีลูกชายมาโดยตลอด คิดว่าพันธุกรรมตัวเองดีมากมั้ง"

"ไม่ เขาอาจจะคิดว่าสักวันตัวเองจะเป็นฮ่องเต้ ในบ้านจะได้มีทายาทรับบัลลังก์ต่อ"

หนานซ่งส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด "ราชวงศ์ชิงล่มสลายไปตั้งนานแล้ว แต่ความคิดของเขายังล้าสมัยอยู่ ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ"

ไป๋ลู่ยวี๋เอ่ยถาม "แล้วตอนนี้จะทำยังไง? น้องสาวสองคนของเธอกำลังเล็งเธออยู่ แล้วจะต่อต้านพี่สาวที่ใจดำ"

หนานซ่งยกกาแฟขึ้นมาจิบ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ "มีการต่อต้านเป็นเรื่องที่ดี ไม่งั้นชีวิตคงน่าเบื่อ"

ถึงเวลาก็แค่รับมือ แล้วค่อยเก็บกวาดทีละคน

……

วันๆยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ มีการประชุมติดกันทั้งวัน

พอจบการประชุมแล้ว เขาก็ถือโทรศัพท์ออกไปข้างนอก ตอนประชุมเขาปิดเสียงไว้ มีเสียงเรียกเข้าที่ไม่ได้รับหลายสาย ยวี่เฟิ่งเจียวเป็นคนโทรมา แล้วก็มีสายจากโจ๋เซวียนด้วย

เขาเมินเฉยคนหลัง แล้วโทรกลับไปหาคุณแม่ "เมื่อกี้ประชุมอยู่ มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

ทั้งสองแม่ลูกไม่เคยพูดถามไถ่กัน แล้วไม่พูดเรื่องเรื่อยเปื่อยด้วย

ยวี่เฟิ่งเจียวพูดตรงๆ "ได้ข่าวว่าลูกไปที่เมืองหนาน คุยกับเสี่ยวซ่งว่ายังไงบ้าง? ลูกสองคนคิดจะคืนดีกันเมื่อไหร่?"

ประชุมไปนานขนาดนี้ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกหายใจไม่คล่อง จึงปลดเนกไทออก พร้อมพูดเสียงเข้มว่า "แม่ครับ ผมกับหนานซ่งหย่ากันแล้ว"

"แม่รู้ แม่ก็เลยถามไงว่าจะคืนดีกันเมื่อไหร่"

ยวี่เฟิ่งเจียวคิดว่าตัวเองพูดมีหลักการ ได้ยินอีกฝั่งเงียบกริบ เธอจึงเอ่ยอีกว่า "ทำไม เจอทางตันเหรอ? ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ลูกก็ไม่คิดดูว่าเมื่อก่อนลูกทำยังไงกับเสี่ยวซ่ง เปลี่ยนเป็นแม่แม่ก็ไม่สนใจลูกหรอก ไม่ตบลูกก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว ลูกฟังไว้นะ ไม่ว่าเธอจะทำยังไงกับลูก ลูกก็ต้องอดทนไว้ ด่าก็ทนฟัง ตีก็ต้องทนเจ็บ……

ไม่ว่ายังไง แม่ไม่สนว่าลูกจะง้อยังไง ต้องง้อลูกสะใภ้กลับมาให้ได้! ได้ยินไหม?"

ใบหน้ายวี่จิ้นเหวินมืดครึ้มทันที

เขาสงสัยมากว่า เขาที่เป็นลูกชายเหมือนเก็บมาเลี้ยง แต่หนานซ่งต่างหากที่เป็นลูกในไส้

"ก๊อกก๊อก" เหอจ้าวเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา อุ้มหนังสือพิมพ์กองหนาๆ แล้วหายใจหอบ "บอสยวี่ ข้อมูลที่คุณต้องการ ผมสืบเจอแล้วครับ!"

กองหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะน้ำชาแรงๆ แล้วฝุ่นก็กระจายไปทั่ว

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ "นายไปเก็บมาจากไหนเนี่ย?"

"คุณอย่าดูถูกพวกมันสิครับ นี่เป็นหนังสือพิมพ์ที่ผมไปค้นมาจากตู้หนังสือพิมพ์เก่าอย่างยากลำบาก ข่าวในโซเชียลโดนลบไปหมดแล้ว ทำได้แค่ไปหาหนังสือพิมพ์ตอนนั้น"

เหอจ้าวพูดอย่างภูมิใจ "การมีอยู่ของหนังสือพิมพ์มีค่าของมันนะครับ"

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่บนโซฟา แล้วเปิดหนังสือพิมพ์เก่าที่มีแต่ฝุ่น คนที่รักสะอาดตอนนี้ก็ไม่สนใจอะไรมากแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ความจริง เขาอยากรู้ว่าตอนนั้นที่หนานซ่งแต่งงานกับเขา เพราะอะไรกันแน่!

เธอตอบตกลงอย่างรวดเร็วทันใจมาก "ได้ค่ะ"

ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ที่หนานซ่งปรากฏตัว เขาก็รู้สึกคุ้นชินกับเธอมาก ไม่ใช่แค่แผ่นหลังเธอ รวมถึงใบหน้าเธอด้วย โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น แล้วก็แววตาที่มองเขา

เจี่ยงฟานเคยบอกว่า หนานซ่งเคยแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งมาสิบปี แล้วผู้ชายคนนั้นก็อาจจะเป็นเขา

"บอสยวี่ครับ นี่เป็นสิ่งที่คุณให้ผมเช็ก ร่องรอยเมื่อสิบปีก่อนของคุณครับ"

เหอจ้าวยื่นกองเอกสารให้ยวี่จิ้นเหวิน แล้วพูดกับเขาว่า "สิบปีก่อนคุณยังอยู่ในกองทัพ วันๆเอาแต่ทำภารกิจในป่า เสี่ยงชีวิตมาก คงไม่มีโอกาสที่จะบังเอิญเจอ"

นี่แหละเป็นสิ่งที่ทำให้ยวี่จิ้นเหวินสงสัย

ก่อนแต่งงานกับหนานซ่งเขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนอื่น แล้วตอนที่คบกับโจ๋เซวียนปีหนึ่งก็เจอกันไม่กี่ครั้ง ตอนที่อยู่ในกองทัพยิ่งไม่ต้องพูดถึง

สิบปีก่อน เขาเคยเจอหนานซ่งหรือเปล่า?

ยวี่จิ้นเหวินดูเอกสาร แล้วดูประวัติของตัวเอง เหมือนที่เหอจ้าวพูด อยู่แต่ในป่า หนานซ่งจะไปที่แบบนั้นได้ยังไง?

ในหัวเขาตีกันวุ่น แล้วนึกย้อนถึงเหตุการณ์ต่างๆ อยู่ๆก็เจาะจงไปที่ที่ชื่อว่า"ป่าลึกลับ" เขาจำเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้!

เด็กผู้หญิงอายุแค่สิบสี่ ที่โดนลักพาตัว

"อายุสิบสี่……"

ยวี่จิ้นเหวินพึมพำเสียงเบา หลับตาลง ในหัวก็มีใบหน้าที่มอมแมมของเด็กผู้หญิง แต่รอยยิ้มกลับสดใสมาก "พี่ชาย พี่ชายชื่ออะไรคะ? พี่ช่วยหนูไว้ ถ้าหนูโตแล้วจะไปตอบแทนบุญคุณพี่"

ดวงตาคู่นั้น กับดวงตาอีกคู่ เข้ากันได้พอดีเป๊ะ

เขารีบลืมตาขึ้น แล้วถามเหอจ้าว "ปีนี้หนานซ่งอายุเท่าไหร่?"