สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 54

หนานหลินเรียนมหาลัยอยู่ในเมืองหนาน จึงมาอย่างรวดเร็ว

เธอสะพายกระเป๋า แล้วลากกระเป๋าเดินทาง พร้อมแต่งตัวเหมือนนักเรียนปรากฏตัวที่สวนกุหลาบ เป็นวัยใสที่สดใสมาก

เห็นดอกกุหลาบที่เบ่งบานในสวน หนานหลินรู้สึกเหมือนห่างหายไปนานมาก

ครั้งก่อนที่เธอมาสวนกุหลาบ น่าจะเป็นเมื่อสามปีก่อน เป็นตอนงานศพของคุณลุงคุณป้า แล้วเพราะวันนั้น เธอเห็นพี่ใหญ่ที่มีความรักอ้อมล้อม เป็นคนสดใสตั้งแต่เด็กร้องไห้เสียใจมาก

หลังจากนั้นไม่นาน หนานซ่งก็เสียชีวิต

เธอเห็นหนานหนิงไป่กับหนานหยาย้ายเข้ามาในสวนกุหลาบ แล้วยังทำลายดอกกุหลาบทั้งหมด ตอนนั้นเธอเพิ่งรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

"หนานหลิน เธอมาสักที!"

หนานหยาที่กำลังท่องกฎตระกูลอย่างจะเป็นจะตาย พอเห็นหนานหลินมาแล้ว จึงรีบวิ่งลงมา แล้วต้อนรับเธออย่างกระตือรือร้น

หนานหลินไม่ชินกับความกระตือรือร้นของหนานหยา จึงยิ้มมุมปาก แล้วเอ่ยเรียกว่า "พี่รอง"

"โอ๊ย เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ไม่ต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้นก็ได้"

หนานหยากระตือรือร้นผิดปกติ ลากหนานหลินเข้ามา แล้วพาเธอไปที่ห้องตัวเอง จากนั้นก็ผลักบอดี้การ์ดออกไป "เราสองพี่น้องจะคุยกัน พวกแกออกไปก่อน เดี๋ยวค่อยเข้ามา!"

หนานหลินมองบอดี้การ์ดสองคนนั้น ยังตั้งสติไม่ค่อยได้ จึงถามอย่างสงสัย "นี่คือ?"

พอบอดี้การ์ดไปปุ๊บ หนานหยาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที พุ่งไปกอดหนานหลิน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา "หลินหลิน เธอมาสักที! เธอไม่รู้ว่ากี่วันนี้พี่โดนทารุณขนาดไหน!"

หนานหลินทำหน้างง "???"

"โอ๊ย น้องรองของเธอ แสดงละครเก่งมาก เสียดายที่ไม่ไปโรงเรียนการแสดง"

ไป๋ลู่ยวี๋จ้องหน้าจอที่เล่นภาพกล้องวงจร ในมือถือกาแฟดำไว้ เกือบจะสำลักกับการแสดงที่ฉับพลันของหนานหยา จึงเอ่ยคอมเมนต์แบบนี้

หนานซ่งเปิดคลิปไปด้วย แล้วเซ็นชื่อบนเอกสารไปด้วย พร้อมเอ่ยอย่างนิ่งเฉย "มาตรฐานของโรงเรียนการแสดงไม่ได้ต่ำขนาดนี้"

ระหว่างที่เธอเงยหน้าขึ้น จึงเห็นใบหน้าเรียวเล็กของหนานหลิน ไม่เจอกันสามปี หนานหลินก็โตเป็นสาวแล้ว

แต่ผอมเกินไป ไม่นุ่มนิ่มเหมือนตอนเด็ก

หนานหลินยังตั้งสติไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไร หนานหยาก็จับมือเธอไว้แล้วพูดใส่ร้ายหนานซ่ง บอกว่าตั้งแต่ที่เธอตายแล้วฟื้น ใช้ฐานะพี่ใหญ่มากดขี่ทารุณเธอยังไงบ้าง

"เธอดูเข่าพี่สิ ยังไม่หายบวมเลย เขาให้พี่คุกเข่าอยู่ข้างชักโครกทั้งคืน!"

"ข้างชักโครก! คุกเข่าทั้งคืน! เธอกล้าเชื่อไหม?"

"แล้วเขายังให้พี่ท่องกฎตระกูลบ้าบออีก มีตั้งหนึ่งร้อยข้อ ไม่รู้ว่าไปเอาไม้มาจากไหน ถ้าพี่ท่องไม่ได้ก็จะตีพี่ เธอดูสิว่าเขามีสิทธิ์อะไร? นี่กำลังรังแกคนอื่นชัดๆ"

ได้ยินหนานหยาพูดฟ้อง ไป๋ลู่ยวี๋จึงอดขำไม่ได้ พร้อมสะกิดไหล่หนานซ่ง "เธอก็ใจดำเกินไป เรียนกับใครมาเนี่ย นิสัยแย่จริงๆ"

"ยังจะทำไมอีกล่ะ ก็เพื่อความสนุกไง"

หนานหยาพูดว่า "พวกเรากับหนานซ่งไม่เหมือนกัน เขาเป็นเจ้าหญิงในตระกูลหนาน คุณปู่รักเขา คุณลุงคุณป้ายิ่งรักเขาเป็นแก้วแหวนดวงใจ เพราะเขาไม่ชอบไปเรียน ก็เลยไม่ให้ไปเรียน ยอมจ้างครูพิเศษมาสอนที่บ้าน ใครให้บ้านคุณลุงรวยล่ะ

พี่กับเธอล่ะ? พี่ไม่ต้องพูดก็รู้ พ่อพี่เป็นแค่ผู้จัดการ เงินเดือนแค่นั้นยังไม่พอเลี้ยงดูครอบครัวเลย ไม่งั้นเขาก็คงไม่ไปเล่นหุ้น สุดท้ายก็หมดตัว แล้วเสียงานไปด้วย ไม่งั้นแม่พี่ก็คงไม่หย่ากับพ่อ……เธอยิ่งลำบาก มีแม่เลี้ยงอย่างนั้น ลำบากมาตั้งแต่เด็ก เราอยู่ต่อหน้าหนานซ่ง บอกว่าเป็นน้องสาว แต่เรียกว่าเป็นคนใช้ดีกว่า ต้องใช้ชีวิตตามอารมณ์เขา"

หนานหลินส่ายหน้า "จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ที่ชีวิตเราไม่ดี ก็เพราะเราไม่มีพ่อแม่ที่รักเรา นี่เกี่ยวอะไรกับพี่ใหญ่คะ? พี่ใหญ่ถือว่าดีกับเรามากแล้ว"

"ถ้าเขาดีกับเราจริง ก็ควรรับเรามาอยู่ที่สวนกุหลาบด้วยกัน! แล้วให้เราได้รับการเรียนที่ดีพร้อมกับเขาสิ!”

ใบหน้าหนานหยามีแต่ความอิจฉา แล้วพูดอย่างมั่นใจ "เป็นลูกสาวตระกูลหนานเหมือนกัน ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้? เธอคิดว่าที่เขาให้เสื้อเธอ ให้เธอกินอะไรหน่อยก็ดีกับเธอเหรอ? ความจริงเขากำลังทำตัวเป็นคนใจบุญ แล้วมาช่วยเหลือเราต่างหาก ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจล่ะ ในใจเขา เราเป็นแค่มดในมือที่สามารถบีบตายเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าไม่อยากโดนเขาบีบตาย เราก็ต้องร่วมมือมาต่อกรกับเขาสิ!"

หนานหลินเอ่ยถาม "พี่คิดจะต่อกรกับพี่ใหญ่ยังไง?"

"ตอนนี้พี่แตกหักกับเขาแล้ว เขาเริ่มระแวงพี่ แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอเพิ่งมา ขอแค่เธอแกล้งเป็นเด็กดีต่อหน้าเขาไปก่อน หลอกความเชื่อใจเขามาได้แล้วค่อยว่ากัน"

หนานหยาออกไอเดียให้หนานหลิน "ขอแค่เขาเชื่อใจเธอ ถึงเวลาเธออยู่กับมัน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องสำเร็จ อยากให้มันตาย หนานซ่งก็คงไม่รอด!"

"……"

หนานซ่งดูภาพกล้องวงจร ใบหน้าที่อำมหิตของหนานหยา แววตาก็มีแต่ความเลือดเย็น

คุณแม่พูดถูก : บางคนเกิดมาก็เลวแล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ยิ่งช่วยเหลือไม่ได้ รอความเลวฝังลึกเข้ากระดูก ก็จะถึงเวลาที่ต้องเก็บศพให้เขา