สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 562

หนานซ่งเจอไพลินมาเยอะ เป็นเหตุผลที่ไม่ต้องแปลกใจ

แต่หนึ่งที่ยวี่จิ้นเหวินหยิบออกมาคือสร้อยคอไพลินแคชเมียร์ซึ่งขายได้ 130 ล้านในการประมูลฤดูใบไม้ร่วงที่เมืองฮ่องกงเมื่อ 10 ปีที่แล้วว่ากันว่าใช้เวลารวบรวมเกือบร้อยปีและอีกสิบห้าปีผ่านไป ไพลินคุณภาพสูงที่ตัดและขัดหินหยาบให้ได้สัดส่วนที่สมบูรณ์แบบเมื่อ 130 ล้านเมื่อสิบปีก่อนมีราคาสูงเสียดฟ้า

"สร้อยคอไพลินนี้ดูแลโดยหัวหน้าแผนกจิวเวลรี่ของเมืองฮ่องกงใช่เหรอ? เขามีเวลาหนึ่งเดือนเมื่อเขาเข้าใกล้แท่นน้ำและดำเนินการกับคนขายทอดตลาดในความมืด แม่ฉันอยากถ่ายก็ถ่ายไว้ไม่ได้ ดุด่าเขามาเป็นครึ่งเดือน......มันไปอยู่ในมือคุณได้อย่างไร?"

หนานซ่งรู้สึกประหลาดใจมาก

ยวี่จิ้นเหวินนำไพลินออกจากกล่องเครื่องประดับ สวมให้เธอเองและพูดว่า "ความล้มเหลวในการลงทุนของหัวหน้า เป็นหนี้ก้อนโตและกำลังขายทรัพย์สินภายใต้ชื่อของเขา ผมซื้อสร้อยคอไพลินนี้ผ่านความสัมพันธ์ ผมอยากจะมอบให้คุณเป็นของขวัญแต่งงาน"

เขามองไปที่ไพลินที่ส่องประกายภายใต้กระดูกไหปลาร้าอันละเอียดอ่อนของ หนานซ่งและยิ้มเล็กน้อย "แน่นอน มันเข้ากับคุณเป็นอย่างดี"

หนานซ่งรู้สึกถึงพลังหนักที่คอของเธอ แต่เธอไม่มีเวลาชื่นชมความงามของอัญมณี แต่เงยหน้าขึ้นทันใด

"ของขวัญแต่งงานใหม่?" เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย "ฉันไม่ได้สัญญาว่าจะแต่งงานกับคุณ"

หึ อย่าคิดว่าสร้อยคอไพลินเส้นเดียวสามารถซื้อเธอได้

"โอเคๆๆ ไม่แต่งๆ"

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มรำคาญ ยวี่จิ้นเหวินก็รีบเกลี้ยกล่อมเธอ แตะใบหน้าของเธอและพูดอย่างอบอุ่น "เตรียมตัวไว้ล่วงหน้า มันจะมีสักวันที่น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน คุณจะเปลี่ยนใจไปทุกย่างก้าว"

หนานซ่งพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "รอไปเถอะ"

เธอสัมผัสไพลินที่ก้นคอของเธอ มันช่างสวยงามจริงๆ

หากลั่วอินรู้เรื่องนี้ เธอจะต้องอิจฉาริษยาและเกลียดชัง จากนั้นจึงบังคับและล่อลวงให้เธอ "อวด" ให้กับเธอ

ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง นี่คือของขวัญแต่งงานยวี่จิ้นเหวินที่เตรียมไว้สำหรับเธอ

"คุณเตรียมพร้อมแล้วยัง?"

เมื่อมองดูบรรยากาศที่สวยงามและโรแมนติกภายในอาคาร หนานซjงอดใจรอไม่ไหว "ฉันอยากถอดเสื้อผ้า"

ยวี่จิ้นเหวิน "......."

เขาสามารถสัมผัสได้ล่วงหน้าว่าสิ่งที่กำลังทดสอบอยู่ในปัจจุบันไม่ใช่ทักษะการวาดภาพของเขา แต่เป็นร่างกายและจิตใจของเขา

*

ภายใต้แสงเทียนที่ริบหรี่ ยวี่จิ้นเหวินนั่งบนเก้าอี้สูงพร้อมถาดในมือซ้ายและมีพู่กันอยู่ทางขวา เขาจดจ่อกับการสร้างสรรค์ของเขา เขาพยายามอย่างหนักที่จะแสดงความเป็นมืออาชีพและเตือนตัวเองถึงตัวตนของเขาในขณะนี้ ก็แค่จิตรกร

อย่างไรก็ตาม "นางแบบ" ที่นอนอยู่บนโซฟาก็.......ซนเกินไป

"จิตรกรยวี่ ฉันนอนแบบนี้ได้ไหม?"

"ฉันควรวางขาขวาไว้ข้างหน้าหรือวางขาซ้ายไว้ข้างหน้าเพื่อให้ดูดีขึ้นดีไหม?"

"วิธีการวางตำแหน่งมือ ฉันสามารถวางมันในหูของฉันได้ไหม?"

"ฉันต้องลืมตาเหรอ? ใช้เวลาวาดนานแค่ไหน ถ้าคุณวาดช้า ฉันหลับก่อนได้ไหม?"

"จิตรกรยวี่ อย่าพูดอะไรอีก วิธีที่คุณวาดนั้นค่อนข้างหล่อและมีศิลปะมาก"

ยวี่จิ้นเหวิน "........"

เขาไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้จริงๆ วางถาดสีและแปรงทาสีไว้ข้างๆแล้วเดินตรงไปทางหนานซ่งยกคางของเธอขึ้นและจูบริมฝีปากของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายราวกับหมาป่า "ถ้าให้ดี เราทำกันก่อน แล้วค่อยวาดทีหลัง"

"........" หนานซ่งหุบปาก "ฉันไม่ขยับแล้ว คุณวาดเถอะ"

เขาไม่ตลก

ยวี่จิ้นเหวินถอนหายใจเบาๆ นั่งกลับมาอีกครั้งแล้วหยิบพู่กันขึ้นมา