สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 566

คนขับรีบวิ่งไปยังห้องลอยฟ้า เมื่อรถเร็วเกือบจะบินอยู่บนถนนแล้ว หนานซ่งยังคงรู้สึกว่าช้า

หลายครั้งเธอจะต้องขับรถด้วยตัวเอง เมื่อคนขับมองท่าทีของเธอแล้ว ไม่กล้าหลีกทางให้ จึงได้อดทนขับไปถึงห้องลอยฟ้า รีบจนเหงื่อแตกพลั่ก ทันทีที่รถหยุดลง หนานซ่งก็วิ่งอย่างกับเป็นนกนางแอ่นที่รีบกลับรังไปยังไงยังนั้น ถือโทรศัพท์แล้ววิ่งเข้าไป!

คนขับเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "ผู้หญิงอยู่ในห้วงของความรัก ช่างจริงๆ เลย......"

เมื่อถึงประตูห้อง88 หนานซ่งรีบป้อนรหัสผ่าน

เธอใส่ผ้าไหมที่นิ้วของเธอหนาเกินไป การป้อนรหัสผ่านมักจะล้มเหลว ดังนั้นเธอจึงขอให้พี่เล็กเปลี่ยนเป็นล็อกรหัสผ่าน

ผลปรากฏว่าร้อนใจหรืออะไร ทำเอาใส่รหัสผิดไปสองรอบ หนานซ่งโมโหจนกระทืบเท้า กำลังรอจะป้อนรหัสเป็นครั้งที่สาม ประตูก็เปิดออก ยวี่จิ้นเหวินเหมือนอสูรน้ำที่เพิ่งออกมาจากน้ำ มองเธอแล้วยิ้ม

หนานซ่งรู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว รีบโผเข้าไปข้างหน้า เขย่งปลายเท้า จับคอเขาไว้แล้วจูบลงไป!

ยวี่จิ้นเหวินจับเอวบางของเธอแล้วพาเธอหมุนเข้าประตู ประตูอยู่ด้านหลังปิดลงเสียงดัง "ปัง"

เสื้อผ้ากระจัดกระจายจากทางเข้าไปยังข้างเตียงของห้องนอนใหญ่.......

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

**

ความคิดถึงหลายวันมานี้ ทำให้หนานซ่งควบคุมตัวเองไม่ได้

ทั้งสองคนดูเหมือนเด็กที่ซุกซน หลังจากเล่นกันมาครึ่งค่อนวัน ถึงอดใจหยุดมือลง

เมื่อสามชั่วโมงก่อนยวี่จิ้นเหวินเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ จากนั้นก็ได้อุ้มหนานซ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบอีกครั้ง

น้ำอุ่นๆ ไหลลงมา หนานซ่งก็สภาพร่างกายถือว่าดี ตอนนี้ขาทั้งสองข้างอ่อนยวบลง เท้าเปล่ายืนอยู่บนหลังเท้าของเขา ราวกับเถาวัลย์ที่ปีนป่ายอยู่บนต้นไม้ ต้องพิงเขาถึงสามารถที่จะทรงตัว มือได้คว้าแขนเขาไว้แน่น และจิ้มไปที่แผลเป็นบนแขนของเขา ให้เขาถูหลังของเธอ

โฟมสีขาวตกลงบนกระดูกผีเสื้อของหนานซ่ง และล้างออกเบาๆ โดยการไหลของน้ำ

หนานซ่งคร้านจะขยับนิ้วเดียว แต่ยังคงยกมือสูงๆ ช่วยเขาล้างและถูเล็กน้อย

แทบจะได้ระเบิดไฟใส่เขาอีกครั้ง

"ผิดแล้ว ผิดแล้ว”

หนานซ่งรู้กาลเทศะมาก รีบอ้อนวอนขอความเมตตา จึงนวดหลังและนวดไหล่ให้เขา เปลี่ยนตัวเองเป็นแฟนที่น่ารักในพริบตา

เธอไม่ต้องการที่จะปวดหลังและปวดเอวอีกเป็นเวลาหลายวัน

ยวี่จิ้นเหวินเห็นเธอเป็นเด็กดีเช่นนี้ จึงฝืนปล่อยเธอไป ใช้ผ้าขนหนูห่อเธอไว้ แล้วอุ้มเธอออกไป

จากนั้นล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่อีกครั้ง หนานซ่งจึงรู้สึกตื่นตัว หยิกไปที่แก้มยวี่จิ้นเหวิน

"ฉันไม่ได้ฝันใช่มั้ย? คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

เธอรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

ยวี่จิ้นเหวินเห็นท่าทางที่งุนงงของเธอ แล้วพูดไม่ออกว่าชอบ อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้แล้วจุมพิตเบาๆ อีกครั้ง จากนั้นลูบศีรษะเธอ น้ำเสียงอ่อนโยนและเบาบาง "ตอนนี้ยังคิดว่ากำลังฝันอยู่อีกเหรอ?”

หนานซ่งเม้มปากยิ้มพลางส่ายหน้า "ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง"

ไม่มีความรู้สึกที่แท้จริงไปกว่านี้อีกแล้ว

"คิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว หากยังไม่มาพบคุณอีก ผมรู้สึกว่าตัวเองอาจตายก่อนวัยอันควรก็เป็นได้"

หนานซ่งยกมือขึ้นตบปากเขาเบาๆ ขมวดคิ้ว "อย่าพูดเหลวไหลสิ!”

ยวี่จิ้นเหวินกุมมือเธอไว้ แล้วหัวเราะเบาๆ "ได้ ไม่พูดเหลวไหลแล้ว ผมแค่อยากจะสื่อว่า คิดถึงคุณ...... คิดถึงคุณมากที่สุด”

เขาใช้หัวถูกับหน้าผากเธอ ถูไถจนหนานซ่งเริ่มคันไม้คันมือ

เธออดหัวเราะคิกคักไม่ได้

"แล้วคุณล่ะ?" ดวงตาสีดำคู่นั้นของยวี่จิ้นเหวินจ้องจากบนลงล่าง ล็อกเธอไว้แน่น "คุณได้คิดถึงผมไหม?”

หนานซ่งมองย้อนกลับไปในดวงตาคู่งามของเขา "อยากฟังความจริงไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินค่อนข้างตื่นเต้น คำพูดนี้เหมือนจะมีความหมายว่า ความจริงคือเธอไม่ค่อยคิดถึงเขาเท่าไหร่

แต่เขายังคงพยักหน้าอย่างเข้มแข็ง

หนานซ่งเห็นสีหน้าเคร่งเครียดและคาดหวังของเขา หนานซ่งยิ้มน้อยๆ ลูบท้ายทอยเขาเบาๆ ให้เขาเอนกายพิงตัวเอง จากนั้นปากก็แนบชิดกับหูของเขา น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยกระแสไฟฟ้า "คิดมากคิดมาก...... คิดอยากจะอยู่เคียงข้างคุณ~อยากจะนับดาวไปพร้อมกันกับคุณ~~~"

เธอพูดไปพูดมาก็ร้องเพลงขึ้น

“……”