สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 571

โจ๋เยว่กำโทรศัพท์ไว้แน่น เธอจ้องมองข้อความที่ยวี่เฟิ่งเจียวออกมาตอบโต้ ทุกประโยค ทุกคำ ราวกับว่าเธอถูกตบกลางสาธารณชน

เธอกัดฟันแน่นจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดนูน นิ้วมือของเธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนไร้สีเลือด ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว

ยวี่เฟิ่งเจียว เธอมักจะทำตัวเหนือกว่าคนอื่นเสมอ

ตอนยังเด็ก เธอก็อิจฉาหล่อน

สมัยนั้นพวกเธอเป็นเพื่อนบ้านกันและอาศัยอยู่ในระแวกเดียวกัน เห็นกันอยู่ทุกวัน เด็กสาวในวัยเดียวกันนั้นเล่นด้วยกันและเข้ากันได้อย่างง่ายดาย

อันที่จริงแล้วในตอนนั้นยังไม่ได้ร่ำรวย พวกเขาตระกูลโจ๋เป็นครอบครัวนักวิชาการ พ่อของเธอเป็นผู้มีปัญญาที่มีชื่อเสียงและแม่ของเธอก็เป็นครูมัธยมปลาย แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ครอบครัวของเธอก็อยู่ในระดับปานกลาง ในทางกลับกันตระกูลยวี่นั้นไม่ค่อยดีนัก นายหญิงยวี่และแม่ของเธอเป็นเพื่อนร่วมงานและเป็นครูมัธยมเช่นเดียวกัน นายท่านยวี่ทำงานในสำนักงานวัฒนธรรม เขาเป็นเพียงเสมียนธรรมดา ไม่มีแม้แต่สถานประกอบการอย่างเป็นทางการ บ่อยครั้งที่เขามักจะออกไปเก็บขยะขาย

แต่ในแง่ของบรรยากาศครอบครัว สองครอบครัวนี้ต่างกันมาก

แม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะเป็นผู้รู้หนังสือทั้งคู่ แต่ชื่อเสียงเรียงนามของพวกเขายังไม่ค่อยดีนัก พ่อของเธอแต่งงานครั้งที่สอง แม่ของเธอเป็นลูกศิษย์ของพ่อ หลังจากนั้นเธอบีบคู่สมรสของพ่อจนเธอต้องจากไป เธอตั้งท้องและแต่งงานกับพ่อ ในตอนนั้นเขากัดฟันแต่งงานก็เพราะลูกในท้องของแม่ แต่ด้วยเหตุนี้ เธอจึงถูกแทงที่กระดูกสันหลังไปตลอดครึ่งชีวิต หลังจากเธอคลอดแล้วสภาพแวดล้อมในบ้านก็มืดมนและมีโรคร้าย พ่อของเธอก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานเพื่อเขียนบทความ และแม่ก็ไม่พูดไม่จา เมื่อได้พูดก็จะพูดจาในแง่ร้าย คอยทุบตีพวกเธอพี่น้องและคอยดุด่า ให้พวกเขาเกิดมาแต่พ่อก็ไม่เคยจะดูดำดูดีพวกเขาเลย

ในทางกลับกัน ตระกูลยวี่นั้นแตกต่างออกไป

นายท่านยวี่และคุณนายยวี่มีความสัมพันธ์ที่ดีในฐานะสามีและภรรยา พวกเขาคอยเป็นกังวลในเรื่องลูกๆ ทุกกครั้งที่เธอถูกทุบตีและปิดตัวเองด้วยผ้าห่มและขังตัวเองไว้ภายในห้องพร้อมกับร้องไห้อย่างขื่นขม เธอจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังมาจากอีกบ้าน เมื่อเธอเปิดหน้าต่างดู เธอเห็นนายท่านยวี่กำลังอุ้มยวี่เฟิ่งเจียวไว้บนบ่า ราวกับว่ากำลังขี่ม้าตัวใหญ่ ไม่ก็อุ้มเธอไว้ราวกับว่ากำลังนั่งชิงช้า ทำให้เธอหัวเราะได้เสมอ พ่อของเธอไม่เคยกอดเธอแบบนี้ หรือแม้แต่คุยกับเธอด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้นเธอรู้สึกอิจฉาเธอมาก

ตอนนั้นสภาพครอบครัวของตระกูลยวี่ไม่ดีเท่าพวกเขา เพราะว่าตระกูลยวี่มีลูกสามคน แต่นายหญิงยวี่นั้นเธอเป็นคนรักสะอาดมากและเป็นแม่ที่ขยันมาก เธอมักจะตื่นเร็วกว่าแม่คนอื่นๆครึ่งชั่วโมงเสมอ เพื่อทำอาหารให้กับคนในครอบครัว เลือกชุดให้กับลูกๆทั้งสามคน และยวี่เฟิ่งเจียวนั้นเห็นกันอยู่ว่าเป็นลูกสาว แต่กลับแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั้งสอง นายหญิงยวี่ผูกผมเปียของเธอด้วยเชือกดอกไม้ต่างๆในทุกวัน แม้แต่เสื้อสเวตเตอร์เธอก็ถักด้วยตัวเอง

เสื้อผ้าของเธอนั้นเปลี่ยนบ่อยมาก ยวี่เฟิ่งเจียวเองก็สวมเสื้อผ้าไม่ซ้ำกันสักวัน นายหญิงยวี่นั้นเฉลียวฉลาดมาก เธอสามารถเหยียบจักรเย็บผ้าและเย็บผ้าให้กับยวี่เฟิ่งเจียวได้และเธอยังถักทอผ้าให้อีกด้วย เมื่อเสื้อผ้าในปีนี้สวมใส่หมดแล้ว ฤดูกาลเปลี่ยน การทอจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ปีถัดไปก็เช่นกัน ลวดลายจะแตกต่างกันไปในแต่ละปีและไม่เคยเหมือนกัน

บนร่างกายของยวี่เฟิ่งเจียวนั้นมีเครื่องประดับที่เพิ่มมากขึ้นซึ่งเปล่งประกายภายใต้แสงแดด

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นถามว่าซื้อมาจากไหน เธอเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "พ่อของฉันนำกลับมาให้ฉันน่ะ!"

สิ่งที่ถูกนำกลับมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหยิบออกมาจากกองขยะ!

ในไม่ช้าก็มีข่าวลือในชั้นเรียนว่าเครื่องประดับบนร่างของยวี่เฟิ่งเจียวนั้นถูกเก็บมาจากกองขยะ เด็กชายหลายคนวิ่งเข้ามาหาเธอและหัวเราะเยาะเธอ บอกว่าพ่อของเธอเป็นคนเก็บขยะ แต่ภายในใจของเธอนั้นมีความสุข เธอมองความวุ่นวายรอบข้างและคิดในใจว่า "ยังกล้าที่จะอวดดี" คาดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆยวี่เฟิ่งเจียวจะลงมือกับพวกผู้ชายเหล่านั้น เธอกระแทกพวกเขาลงกับพื้น ถอดรองเท้าแล้วตบหน้าพวกเขา ใบหน้าตรงจมูกเป็นรอยฟกช้ำ ครูไม่สามารถห้ามเธอได้เลย สุดท้ายครูก็เชิญผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายมาที่โรงเรียน

ในครั้งนั้นเธอคิดว่าอย่างไรก็ตามครั้งนี้ยวี่เฟิ่งเจียวจะต้องโดนทุบตี

จิตใจของเธอฟุ้งซ่านมากจนไม่สามารถทนเรียนวิชาภาษาอังกฤษได้ เธออ้างกับคุณครูว่าจะเข้าห้องน้ำและแอบวิ่งมายังห้องปกครองเพื่อรอดูยวี่เฟิ่งเจียวโดนตี