สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 572

"ความจริงมีช่วงหนึ่ง ฉันรู้สึกอิจฉาโจ๋เยว่มาก"

ยวี่เฟิ่งเจียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วหมุนแก้วไวน์ในมือไปด้วย เอ่ยด้วยสายตามึนมัวกับลั่วอิน

ลั่วอิน "เหรอ? อิจฉาอะไร? ความร่านบนตัวเขา? หรือว่าความหน้าด้านที่แย่งผู้ชายคนอื่น?"

"……"

หนานซ่งนั่งส่ายหน้าอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าคุณแม่เธอปากร้ายมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่ท่านพูดคือความจริง

ยวี่เฟิ่งเจียวหัวเราะเสียงดัง ลั่วอินก็หัวเราะตามไปด้วย จากนั้นทั้งสองก็ชนแก้ว

เห็นคุณแม่ทั้งสองคนดื่มจนเริ่มเมาแล้ว กำลังจะเริ่มการพูดคุยรอบที่สอง หนานซ่งก็ไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตา จึงเดินจากไปเงียบๆ

ยวี่จิ้นเหวินกลับมาจากคลินิกแผนจีนซูฉือพอดี หนานซ่งจึงเดินมาหา "เคลียร์เรียบร้อยหรือยัง?"

"อื้อ" ยวี่จิ้นเหวินเลิกมุมปาก แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน "นักข่าวแยกย้ายแล้ว คลินิกก็กลับมาเปิดเหมือนปกติ คนไข้ในคลินิกก็เยอะกว่าปกติเป็นสองเท่า"

"ดูเหมือนว่ายินยินคงต้องยุ่งแล้วล่ะ"

"ใช่ ยุ่งจนไม่ได้พักเลย วันนี้ยังมีคนใหญ่คนโตติดต่อผ่านคุณอามาหาฉัน บอกว่าอยากจะจองคิว ให้ตรวจร่างกายให้เขา"

หนานซ่งเลิกคิวขึ้น "คนใหญ่คนโตอะไร?"

ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอไว้ แล้วเอ่ยกระซิบข้างหูเธอ บอกชื่อออกมา หนานซ่งจึงอึ้ง "แม้แต่พวกเขา ก็รู้เรื่องแล้วเหรอ?"

นี่เป็นชื่อที่เคยได้ยินในข่าว แล้วได้เจอในข่าวทุกวัน

ยวี่จิ้นเหวินยกมือขึ้นมาจับหน้าผากเธอ "ข่าวใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้อาติงจะถ่อมตัวไม่เปิดเผยตัวแค่ไหน แต่ชื่อเสียงก็โด่งดังไปต่างประเทศแล้ว"

"ดูเหมือนว่าครึ่งปีหลังอาจารย์ติงก็คงไม่ได้ว่างเลยสินะ"

หนานซ่งรู้สึกเห็นใจติงเหมา เขากลัวไม่ว่างมากที่สุด "วันนี้พี่รุ่ยก็ถึงคลินิกแล้วใช่ไหม อาละวาดหรือเปล่า?"

"ไม่ ก็แค่สีหน้าไม่ค่อยดี เรียกอวิ๋นชิงกับซูยินไปคุยในห้องทำงานพักใหญ่ค่อยออกมา ตอนออกมาฉันเห็นตาของทั้งสองคนแดงด้วย คงโดนอบรมมา" ยวี่จิ้นเหวินนึกถึงอวิ๋นชิง เป็นศิษย์ใหญ่ของเหมยซูหลี่ เขาก็ถือว่าเป็นคนใจเย็น แต่พอเจออาจารย์ก็ปอดแหกทันที

เสียงที่เรียก"อาจารย์" เหมือนเสียงเด็ก ทั้งอ้อนทั้งอ่อนโยน

หนานซ่งถอนหายใจเสียงเบา แล้วรู้สึกกังวล "พี่รุ่ยน่ากลัวกว่าพี่ใหญ่อีก ปกติไม่เคยโกรธ แต่ถ้าโกรธน่ากลัวมาก"

"ไม่ต้องกลัว" ยวี่จิ้นเหวินจุมพิตริมฝีปากเธอ "ฉันจะปกป้องเธอเอง"

"พอเลย" หนานซ่งยิ้มมองเขา "ต่อหน้าพี่รุ่ยกับพี่ใหญ่ ฉันต่างหากที่ต้องปกป้องนาย เราสองคนร่วมมือกันถึงจะเทียบเคียงพวกเขาได้"

ยวี่จิ้นเหวินนึกถึงภาพที่ลั่วจวินหังยืนอยู่กับซูรุ่ย แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง "มีเหตุผล"