สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 573

คนในโซเชียลก็เอาแต่รีเฟรชหน้าเว็บ รอการขอโทษจากโจ๋เยว่

แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ใช่คำขอโทษ แต่เป็นการข่มขู่กับการสาปแช่ง ตอนที่เห็นทุกคนก็หวาดเสียวแทน

ใครให้ความกล้าเธอ? ถึงตอนนี้แล้วยังกล้าประกาศสงคราม! ไม่อยากมีชีวิตรอดแล้วใช่ไหม?

คนที่สนับสนุนยวี่เฟิ่งเจียวต่างก็ไปคอมเมนท์ใต้โพสต์โจ๋เยว่ "คนที่สมควรตายคือเธอ คนอย่างเธอสมควรไปลงนรก!"

มีนักจิตวิทยาวิเคราะห์ว่า ตอนนี้โจ๋เยว่น่าจะเสียสติไปแล้ว จึงสู้หัวชนฝา แล้วจะต่อกรกับยวี่เฟิ่งเจียวให้ถึงที่สุด

ยวี่เฟิ่งเจียวรู้ว่าโจ๋เยว่เป็นคนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เธอก็ไม่คาดหวังที่เธอจะขอโทษ แต่ประกาศสงครามซึ่งๆหน้าแบบนี้ ไม่ใช่สไตล์ของเธอ

"หึ เหิมเกริมมาก! คิดว่าไม่มีใครทำอะไรเธอได้จริงๆเหรอ? เกินเยียวยาจริงๆ"

ลั่วอินดูโกรธมากกว่ายวี่เฟิ่งเจียวอีก แล้วลุกขึ้นยืน "ส่งหมายศาลไปให้เขาเดี๋ยวนี้ ไม่เชื่อว่าจะจัดการเขาไม่ได้!"

ยวี่เฟิ่งเจียวครุ่นคิด แล้วไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

หนานซ่งสังเกตเห็นสีหน้าท่านผิดปกติ "ทำไมคะน้ายวี่ ที่ไหนผิดปกติเหรอคะ?"

ยวี่เฟิ่งเจียวเม้มริมฝีปาก "ผิดปกติจริงๆ น้ารู้จักกับโจ๋เยว่มาตั้งหลายปี รู้ว่าเขานิสัยยังไง เขาโอ้อวดจริงแต่นั่นเป็นนิสัยกับคนรู้จัก กับคนนอกเขาจะทำตัวอ่อนแอตลอด ให้ความสำคัญภาพลักษณ์ตัวเองมาก จะทำลายด้วยตัวเองได้ยังไงกัน?"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาก็รู้สึกผิดปกติ โดยปกติ ถึงแม้โจ๋เยว่จะไม่ขอโทษ แต่ก็จะพูดแก้ข่าวอ้อมๆ ทำให้ตัวเองเป็นคนบริสุทธิ์ แล้วใส่ร้ายคนอื่น แต่ตอกกลับซึ่งๆหน้าแบบนี้ แล้วตัวเองไม่ได้เปรียบ เป็นวิธีที่ไม่ฉลาดเลย

"แม่คิดว่า โจ๋เยว่มีแผนซ้อน?"

ยวี่เฟิ่งเจียวตอบ"อื้อ"เสียงเบา "ดูก่อนว่าเขายังมีแผนอะไรหรือเปล่า เรารอไปก่อน อย่าใจร้อน"

ขณะที่คนในโซเชียลกำลังรอให้คุณหนูใหญ่ตระกูลยวี่มาตบหน้ามือที่สาม แต่อยู่ๆก็ขาดตอนไป

คนที่อยากรู้อยากเห็นก็ตั้งตารอคอย

ฝั่งคฤหาสน์เก่าตระกูลยวี่ ยวี่เฟิ่งเจียวกับลั่วอินดื่มไวน์ไปสองขวด ดื่มจนเมาแล้ว จึงแยกย้ายไปนอนพัก

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็กลับไปที่ห้อง

ยวี่จิ้นเหวินชงน้ำผึ้งให้หนานซ่ง ให้เธอแก้เมา หนานซ่งรับมาแล้วเอ่ยว่า "ฉันไม่ได้ดื่มเยอะขนาดนั้น แค่แก้วเดียวเอง"

"อื้อ" ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างอ่อนโยน "ได้กลิ่นนิดหน่อย"

"บนตัวฉันมีกลิ่นแอลกอฮอล์เหรอ?" หนานซ่งก้มหน้าดมตัวเอง ท่าทางเหมือนแมวมาก จึงทำให้ยวี่จิ้นเหวินคอแห้ง แล้วแววตาก็ลึกลับมากขึ้น

เขารับแก้วน้ำผึ้งที่เหลือครึ่งแก้วมาจากเธอ แล้วมองแววตาที่สงสัยของเธอ "ไม่ใช่กลิ่นแอลกอฮอล์ แต่เป็นกลิ่นหอม"

"……"

คำพูดหวานๆพวกนี้ตอนนี้พูดได้ลื่นปากจริงๆ หนานซ่งจึงยกเท้าขึ้นมาแล้วเตะไปที่ขายวี่จิ้นหวินเบาๆ

เขาเงยหน้าขึ้นจากลำคอของเธอ แล้วเอ่ยว่า "ตอนที่ฉันยังเด็ก ยังไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ ความจริงตอนนั้นคุณแม่น่าจะรู้เรื่องที่พ่อฉันเกี่ยวพันกับโจ๋เยว่แล้ว ท่านไม่ได้เลือกที่จะหย่ากับเสิ่นซูหลิว ก็เพื่ออยากให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับฉัน แต่อีกอย่างหนึ่ง ท่านก็ไม่สบายใจ ไม่ให้ฉันไปเล่นที่ตระกูลโจ๋ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจ เมื่อเทียบกับคุณแม่ที่เข้มงวด คุณน้าโจ๋ข้างบ้านใจดีกับฉันมากกว่า แล้วดีกับฉันมากด้วย แถมยังแอบซื้อขนมที่แม่ฉันไม่ให้กินอีก แล้วก็ซื้อของเล่นด้วย ชอบไปรับฉันจากโรงเรียนพร้อมพ่อบ่อยๆ แล้วออกไปเที่ยวตอนเที่ยงด้วยกัน

มีครั้งหนึ่งคุณแม่รู้ พอเรากลับมาที่บ้านแล้ว ท่านก็โมโหมาก แล้วตีฉัน เสิ่นซูหลิวปกป้องฉัน ท่านก็ตีเสิ่นซูหลิวไปด้วย ตอนนั้นไม่รู้ว่าฉันไปเรียนรู้คำว่ามนุษย์ป้าปากร้ายมาจากไหน เลยด่าคุณแม่ไป สุดท้ายก็โดนตบหน้า ฉันกุมหน้าไว้ ตาก็แดง รู้สึกน้อยใจมาก เลยพูดว่า ผมจะไม่ให้แม่เป็นแม่ผมแล้ว ผมจะให้น้าโจ๋เป็นแม่ผมแทน! จากนั้นฉันก็เห็นร่างกายท่านเซ แล้วน้ำตาก็ไหลพรากออกมา"

ดวงตายวี่จิ้นเหวินแดง เสียงก็แหบพร่า "นั่นเป็นครั้งแรก ที่คุณแม่ร้องไห้ต่อหน้าฉัน"

หนานซ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ รู้ว่าเขารู้สึกผิด จึงจับมือเขาไว้แน่น "ตอนนั้นนายก็ไม่รู้เรื่อง น้ายวี่ไม่โทษนายหรอก"

"เธอว่า ตอนนั้นคุณแม่จะเสียใจมากแค่ไหนกันนะ" ขอบตายวี่จิ้นเหวินชื้น แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

หนานซ่งหันไปกอดเขาไว้ แล้วให้เขาซบลงบนตัวเธอ พร้อมลูบศีรษะเขา "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เด็กบ้านไหนๆก็ต้องเกเรบ้าง ตอนเด็กฉันเกเรกว่านายอีก แล้วเอาแต่พูดกับแม่ว่า ฉันจะให้คนนี้คนนี้เป็นแม่ ไม่อยากเอาคุณแม่แล้ว จากนั้นแม่ฉันก็หัวเราะหึ แล้วตอบว่า เธอคิดว่าฉันอยากให้เธอเป็นลูกฉันเหรอ ถ้ายัดกลับไปในท้องได้ ฉันยัดเธอกลับไปตั้งนานแล้ว เกเรมากนัก!"

เธอตบหลังยวี่จิ้นเหวินเบาๆ "เราเป็นลูกครั้งแรก พวกคุณแม่ก็เป็นแม่ครั้งแรก ทุกคนก็ต้องมีเวลาที่ไม่รู้เรื่องบ้าง นี่เป็นเรื่องปกติ ทำผิดก็ยอมรับ รู้สึกผิดก็ชดใช้ความผิด ทุกอย่างยังไม่สาย นิสัยนายเหมือนกับน้ายวี่มาก มีอะไรชอบเก็บไว้ในใจ ไม่ชอบระบายออกมา แต่ในใจก็รักอีกฝ่ายมากๆ ต่อไป เราจะดีกับคุณแม่ไปพร้อมๆกัน ปกป้องพวกท่านดีๆ โอเคไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วใจก็ค่อยสงบลง

เขากอดหนานซ่งไว้แน่น รับรู้ถึงการปลอบใจที่อบอุ่นแล้วก็ทรงพลังของเธอ จึงรู้สึกสบายใจ "เสี่ยวซ่ง โชคดีที่เธออยู่เคียงข้างฉัน"

ทั้งสองเอาหน้าผากชนกัน ปลายจมูกแตะกัน แล้วจุมพิตอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน สูดดมกลิ่นของอีกฝ่าย ความอบอุ่นก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นข้างนอก ยวี่จิ้นเหวินช่วยจัดเสื้อผ้าให้หนานซ่ง แล้วลงมาจากเตียง เดินไปเปิดประตู

ไป๋ลู่ยวี๋ยืนอยู่หน้าประตู แล้วพูดว่า "เกิดเรื่องกับโจ๋เยว่แล้ว!"