หนานซ่งคล้องแขนยวี่จิ้นเหวินเดินซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน ตรงกับสุดสัปดาห์พอดี ในซูเปอร์มาร์เก็ตคนจึงค่อนข้างเยอะ
กลัวว่ามือของยวี่จิ้นเหวินโดนเบียด เธอระมัดระวังมาก ปกป้องเขาอย่างดี เปิดทางด้านหน้าให้เขา รับผิดชอบดีกว่าบอดี้การ์ดด้วยซ้ำ
ยวี่จิ้นเหวินเคยได้รับการดูแลแบบนี้ซะที่ไหน เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับ “คุณหนูใหญ่” ที่ถูกปกป้อง
อยู่ข้างกายหนานซ่ง เขามักมีความรู้สึกว่าพวกเขาสองคนเปลี่ยนเพศและสถานะกัน หนานซ่งปกป้องคนอื่นขึ้นมา แมนมากๆ
กว่าจะเบียดมาถึงโซนแช่แข็ง คนน้อยลงหน่อย ความประหม่าของความระแวงบนตัวหนานซ่งถึงได้หายไป
“นายรออยู่ตรงนี้ ฉันไปเข็นรถมา
ไม่รู้หนานซ่งเอารถเข็นสินค้ามาจากไหน เธอกลับมาอย่างเร็ว เธอสวมเสื้อชีฟองสีขาวกับกระโปรงสีดำและเสื้อคลุม ผมหยิกยาวประบ่า
ทั้ง ๆ ที่เป็นการแต่งตัวที่ธรรมดามาก แต่คนเยอะแยะขนาดนั้น ยวี่จิ้นเหวินก็เห็นเธอได้ในแวบแรก
หรือจะให้พูดก็คือ ในสายตาของเขา มีเพียงแต่เธอ
ดูหนัง เดินซูเปอร์มาร์เก็ตกับเธอ ใช้ชีวิตแบบคู่รักธรรมดาแบบนี้ สำหรับเขาคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
เป็นสิ่งที่เกิดในความฝันบ่อย ๆ ในชีวิตจริงนั้นแม้แต่คิดก็ยังไม่กล้าคิด
หนานซ่งเข็นรถมาด้านหน้าเขา แล้วโบกมือ “อยากกินเนื้ออะไร บอกมาได้เลย ฉันทำให้นาย!”
บนโลกนี้ไม่มีเนื้อที่เธอทำไม่เป็น ทำไม่อร่อย
มั่นใจในตัวเองขนาดนี้!
ยวี่จิ้นเหวินเข็นรถมือเดียว เดินเลือกของตามหลังหนานซ่ง
ท้ายสุดซื้อขาหมู ซี่โครง เนื้อสันใน และกระดูกขาสองชิ้น จากนั้นก็ซื้อผักผลไม้ ขนมขบเคี้ยว เลือกไปเลือกมาจนเต็มคันรถ
อันที่จริงที่คฤหาสน์ตระกูลยวี่มีฝ่ายจัดซื้อ อยากกินอะไรก็เขียนรายการให้เชฟทำให้ แต่ตัวเองเดินซูเปอร์มาร์เก็ตเองทำอาหารเอง ความรู้สึกไม่ค่อยเหมือนกัน
ในตอนที่ต่อแถวชำระเงิน จู่ ๆ หนานซ่งก็นึกได้ว่าลืมซื้อมันเทศ ให้ยวี่จิ้นเหวินต่อแถวอยู่ตรงนี้ เธอกลับไปซื้อ
ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ เข็นรถไปด้านหน้าช้า ๆ แล้วก็หันกลับไปมองด้านหลังเป็นระยะ
ตอนนี้เพียงแค่หนานซ่งไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา ไม่อยู่ข้างกายเขา เขาก็จะมีความรู้สึกหัวใจกระสับกระส่ายแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
“สุดหล่อคะ?” หญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งเข็นรถมา ต่อแถวด้านหลังเขา แล้วชี้ไปที่ด้านหน้า “ขยับไปด้านหน้าหน่อยได้ไหมคะ?”
ยวี่จิ้นเหวินตะลึง เห็นคนด้านหน้าขยับไปนิดหน่อย เขาก็ขยับไปข้างหน้า
เพิ่งจะหยุดลง ก็หันหน้ากลับไปอีก
ถึงจะใส่หน้ากาก ไว้ผมสกินเฮด หน้าตาหล่อเหลาดูมีเสน่ห์ของชายคนนี้ก็ทำให้คนมองข้ามไม่ได้
หญิงสาววัยรุ่นใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เธอก้มหน้า เห็นมือของเขาพันผ้าพันแผล จึงอดไม่ได้ที่จะชวนคุย: “มือของคุณบาดเจ็บเหรอคะ? รู้สึกบาดเจ็บหนักมาก มือของคุณสวยขนาดนี้ ถ้ามีแผลเป็นน่าเสียดายแย่ ฉันรู้จักคุณหมอที่เก่งมากคนหนึ่ง แนะนำให้คุณไหมคะ?”
ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองเธอ “พวกเรารู้จักกันเหรอ?”
หญิงสาวตะลึงนิดหน่อย ถูกสายตาเย็นชาของเขาทำให้ชะงัก จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่รู้จักค่ะ”
ยวี่จิ้นเหวินเผยสีหน้าแปลกประหลาด
ราวกับว่าเห็นคนบ้าคนหนึ่ง
ใบหน้าเย็นชาเหมือนเขียนว่า “ไม่รู้จักแล้วคุณมาพูดอะไรเยอะแยะกับผมขนาดนี้”
หญิงสาวถูกความเย็นชาแข็งแกร่งของเขาที่แผ่ออกมาทำให้ตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
เธอสงสัยตัวเองชั่วขณะ: ฉันขี้เหร่มากเหรอ?
ทำไมเขาถึงใช้สายตาแบบนี้มองเธอ?
จากนั้นวินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็ก้มหน้าลง สามารถสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาผ่านหน้ากาก แม้แต่คิ้วของเขาก็ยังแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...
น่าจะตอบโต้ด้วยการขุดประวัติมาประจานนังโจ๋นะ...