สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 590

ไม่นานหลังจากที่เปิดหม้อ จ้าวซวี่ก็รีบมาทันที

ในฐานะที่ซูยินเป็นรุ่นน้อง เลยลุกขึ้นโดยอัตโนมัติเพื่อสละที่นั่ง แต่ฟู่ยวี่รั้งไว้ "คุณนั่งเถอะ เขาเป็นเจ้านายแล้วจะนั่งกินข้าวที่ไหนก็ได้ใช่ไหม?"

"ขอบคุณที่เตือน ให้จำไว้ว่าฉันยังเป็นเจ้านายอยู่ ฉันโคตรเหนื่อยจนจะเป็นลาแล้ว!"

ทันทีที่จ้าวซวี่เห็นหน้าฟู่ยวี่ก็ถอนหายใจแล้ว "ด่า" ใส่เขา

ฟู่ยวี่ขมวดคิ้ว "มีเด็กอยู่ พูดให้มันดีๆหน่อย"

จ้าวซวี่ยิ้มอย่างเขินอายไปที่ซูยิน ให้เธอนั่งลง ให้บริกรเพิ่มเก้าอี้ให้นั่งระหว่างยวี่จิ้นเหวินกับฟู่ยวี่

"นั่งลง กินของตัวเองไป" ฟู่ยี่พูดอย่างอบอุ่นกับซูยิน

ซูยินนั่งลง แต่พึมพำอย่างเงียบๆ "ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย...... "

"คุณพูดว่าอะไรนะ?" ฟู่ยวี่ได้ยินชัดเจน

ซูยินไม่ต้องการพูดอะไร แต่เมื่อเห็นดวงตาสีพีชที่โรแมนติกของเขา ก็อดไม่ได้และพูดเสียงดังว่า "ฉันบอกว่าฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วไง ไม่ใช่เด็กแล้ว อย่าปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กๆได้ไหม?"

เธอค่อยๆขึ้นเสียง นำแขกที่โต๊ะถัดไปให้มองไปด้านข้าง ซูยินรู้สึกเขินอายเล็กน้อยแล้วจึงก้มหน้าลง

ฟู่ยวี่รู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับการตะโกนของเธอ

มองดูหน้าบูดบึ้งของเธอ ยังมีความอ้วนๆเหมือนเด็กอยู่บ้าง แต่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าครึ่งปีที่แล้วเล็กน้อย ทั้งรูปลักษณ์และอารมณ์

ฟู่ยวี่คิดอย่างเห็นอกเห็นใจมากว่าเมื่อตอนที่เขาอายุเท่าเธอ เขาไม่ชอบถูกปฏิบัติเหมือนเด็ก เขากังวลที่จะเป็นผู้ใหญ่ เขาสามารถวิ่งเข้าไปในโลกของผู้ใหญ่และกลับหัวกลับหาง แต่พลังงานก็เปลี่ยนไป เขาเลยพูดอย่างอบอุ่นว่า "เอาล่ะ หมอซูไม่ใช่เด็กแล้ว เธอโตแล้ว ฉันพูดผิดเอง"

เขาใช้ช้อนซุปจับกุ้งหลุดจากหม้อซุปใส่ชามของเธอ "กุ้งเป็นอาหารโปรดของคุณ รีบกินสิ"

"......."

หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินและจ้าวซวี่ ต่างจ้องมองไปที่ใบหน้าของฟู่ยวี่ เกิดอะไรขึ้นกับน้ำเสียงที่เกลี้ยกล่อมและใบหน้าที่อ่อนโยนนี้?

ฟู่ยวี่ไม่ได้คิดว่ามีอะไรผิดปกติ ดังนั้นเขาจึงเพิ่มอาหารให้ซูยินอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นจึงหันไปถามจ้าวซวี่ "การพิจารณาคดีเป็นอย่างไร?"

จ้าวซวี่เป็นคนบ้างาน และเขาก็หันความสนใจไปที่คดีนี้อย่างรวดเร็ว

เขาบอกว่าหลักฐานคดีและหลักฐานทางกายภาพของโจ๋เซวียนเป็นที่ยุติ ไม่ใช่แค่ขาย Y แต่เมื่อตำรวจรีบเข้าไปหลังจากได้รับรายงาน ห้องหนึ่งเต็มไปด้วยควัน และพวกเขารู้ว่ามีปัญหา พวกเขาพบของเถื่อนหลายกิโลกรัม และ "แขก" เหล่านั้นโทษโจ๋เซวียนเธอบอกว่า 'ทุกอย่าง' เหล่านั้นมาจากเธอ

"โจ๋เซวียนไม่สามารถโต้เถียงกับเธอได้ แม้ว่าจะมีหลักฐานที่พิสูจน์ได้ว่าสิ่งของเหล่านั้นไม่ได้มาจากเธอ แต่เป็นความผิดของเธอเอง ก็เพียงพอแล้วสำหรับโทษจำคุกสามถึงห้าปี" จ้าวซวี่พูดว่า "คดีของเธอยังคงต้องการการรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติม แต่คำตัดสินจะอยู่ห่างออกไปสองหรือสามเดือน"

"ดีมาก มันมีความสุขมาก"

ซูยินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ต่อไปก็ไม่ต้องดู 'เมียน้อย'ออกมาสร้างความรำคาญอีกแล้ว"

สิ่งที่เกิดขึ้นกับโจ๋เซวียนในความคาดหวังของหนานซ่ง ไม่สามารถทำให้เกิดความวุ่นวายในใจของเธอได้

เธอไม่ได้คาดหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น ไม่เพียง "รายงาน" ของเธอเท่านั้น แต่ยังผิดกฎหมายด้วย นี่คือ 'สวัสดิการ' เหรอ?

"แล้วพวกหงเหมาล่ะ?"

จ้าวซวี่กลืนไขมันชิ้นหนึ่ง ดื่มเครื่องดื่มครึ่งแก้ว และพูดว่า "คดีของหงเหมาค่อนข้างยุ่งยากจริงๆ เด็กน้อยพวกนั้นถึงแม้ว่าจะมีประวัติอาชญากรรม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ตอนเด็กๆพวกเขาเรียนรู้ได้ไม่ดี พวกเขาติดตามพี่ใหญ่ในสังคม พวกเขาไม่กล้ากระทำการฆาตกรรมและวางเพลิง ครั้งนี้ฉันต้องการเงินจากเธอ 500 ล้าน ประมาณว่าฉันได้ติดตามลัวกังเพื่อกินและดื่มในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันพองตัวและจิตใจจะแห้งทันทีที่ร้อน รู้สึกเสียใจเมื่อเข้าไปข้างในเป็นอย่างไร"

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดวิดีโอให้พวกเขาดู

ในวิดีโอหงเหมาถูกตบกับพื้นโดยลัวกังด้วยที่ขูดหูและด่าเขาว่า "ไม่มีสมอง ไม่กล้าทำร้ายคุณหนาน แกต้องชดใช้อีกกี่ชีวิต?"

หงเหมาคุกเข่าต่อหน้าลัวกังและร้องไห้อย่างขมขื่น "พี่ ผมผิดไปแล้ว คิดแล้วก็อยากเสียเงินบ้างจะได้ไม่ต้องออกไปกินนอนทุกวัน หิวๆอิ่มๆไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้เลยจริงๆ....... ขู่เธอที่รู้ว่าเธอมีพลังมากเช่นเสือโคร่งและคุณยวี่ ตอนนี้คนรวยมีอำนาจมากไหม? ผมไม่รู้จริงๆ......"

"แกจะรู้บ้าอะไรบ้าง นอกจากจะไปนอนกับพวกผู้หญิง แกจะรู้อะไรอีกบ้าง!"

ลัวกังเตะเขาขึ้นไปในอากาศ หงเหมาคุกเข่าและคลานกลับไปใต้เท้าของเขา กอดต้นขาของเขาและร้องไห้ "พี่ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ผมอยู่กับพี่มาหลายปีแล้ว พี่ขอร้องผม ให้ผมออกไป! หลังจากที่ผมออกไป ผมจะทำตัวใหม่อย่างแน่นอน และผมจะไม่ทำเรื่องลับๆล่อๆอีกนะพี่ชาย......."