สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 593

จ้าวซวี่ถูกการกระทำที่รุนแรงนี้ของหนานซ่งทำให้ตกใจอย่างมาก

กว่าจะตอบสนองได้

เมื่อเห็นหลัวกังหนีบขาล้มลง เขาไม่สนใจอย่างอื่น แล้วตะโกนออกมา “ฉิบหายแล้ว” จากนั้นก็กระโดดข้ามรั้วกั้นวิ่งเข้าไป

“หลัวกัง!” เขาพยุงหลัวกังขึ้น มองไปที่เป้ากางเกงของเขา

หนานซ่งพลิกตัวขึ้นจากพื้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็รีบเข้าไปดูสถานการณ์ของหลัวกัง “บอสหลัว ไม่เป็นไรนะ?”

เธอรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก “ขอโทษด้วย ฉันรีบร้อนไปหน่อย ไม่ได้ควบคุมจังหวะ คุณรีบนอนลง ฉันดูให้”

เมื่อกี้หนานซ่งต่อสู้อย่างจริงจังไป ตอนนี้ได้สติกลับมา ความเป็นหมอเปิดทำงาน

เธอเพิ่งจะยกมือขึ้น ก็ถูกยวี่จิ้นเหวินกับจ้าวซวี่ห้ามไว้

“ไม่ได้!!!”

สองเสียงทรงพลังดังขึ้นข้างหูเธอไม่หยุด เสียงดังจนดังขี้หูเต้น

หลัวกังพิงจ้าวซวี่ เจ็บจนเหงื่อเต็มหน้า พูดไม่ออก

เห็นพวกเขาเข้าใจผิด หนานซ่งเม้มปาก “ฉันแค่อยากหยิบโทรศัพท์ โทรหา120…”

รถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว ยวี่จิ้นเหวินกับจ้าวซวี่ทั้งคู่หามหลัวกังขึ้นไป หนานซ่งตามอยู่ด้านหลังพวกเขาเหมือนกับเด็กประถมที่ทำความผิด

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล คุณหมอทำการตรวจร่างกายให้หลัวกัง ผ้าม่านปิดลง ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งรออยู่ด้านนอก

จ้าวซวี่พูดพร่ำไม่หยุดอยู่ด้านใน “หมอครับ เขาเป็นยังไงบ้าง? เจ็บหนักไหม? จะรักษาหายไหมครับ เขายังไม่แต่งงาน ยังไม่มีภรรยา ต้องรักษาให้ได้นะครับ!”

หนานซ่งฟังอยู่ด้านนอก มีความสำนึกผิดที่ตัวเองทำให้คนอื่น ‘สูญพันธุ์’

อันที่จริงที่เธอจับลงนั้นมาจากสัญชาตญาณล้วน ๆ ไม่ได้ออกแรงมาก แต่เธอคิดไม่ถึง ว่าตรงนั้นของผู้ชายจะบอบบางกว่าที่คิด

ยวี่จิ้นเหวินโอบบ่าเธอ แล้วก้มมองมือของเธอ

ถึงแม้ตอนนี้หมกมุ่นกับเรื่องนี้จะไม่เหมาะสมเป็นอย่างมาก แต่เขาอยากจะพาหนานซ่งไปล้างมือมาก ๆ…”

ผ่านไปครู่หนึ่ง หมอเปิดผ้าม่านเดินออกมา “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ออกแรงเยอะไปหน่อย ก็เลยบวม อยู่โรงพยาบาลสองสามวัน ทายารักษาตัวเถอะ”

“งั้น ยังใช้งานได้อีกไหมครับ? จ้าวซวี่ดีใจเป็นอย่างมาก แล้วถามอีก

หมอถึลงตาใส่เขา “ไม่ได้เจ็บถึงรากเหง้า จะใช้งานไม่ได้ได้ยังไง”

หมอหันมองหนานซ่ง จากนั้นก็ถลึงตาใส่จ้าวซวี่และหลัวกัง “ทำลามก ถูกสาวสั่งสอนสินะ ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ผมจะแจ้งตำรวจแล้ว”

“ไม่ใช่ครับ แค่เข้าใจผิดกัน…”

จ้าวซวี่รีบอธิบาย เอาเอกสารของตัวเองทุกอย่างออกมา ถึงได้ทำลายความคิดนั้นของหมอ

“ผู้เสียหาย” ในสายตาของคุณ อันที่จริงก็คือผู้ร้าย!

จ้าวซวี่ถลึงตาใส่ยวี่จิ้นเหวินอย่างไม่เป็นธรรม แล้วพึมพำ “หนานซ่งของนายรุนแรงไปหน่อยไหม ต่อสู้ก็ต่อสู้ ทำไมถึงได้ทำร้ายร่างกายด้วย?”

ยวี่จิ้นเหวินสายตาเคร่งขรึม “ไม่ต้องมาเรียกร้องความยุติธรรมกับฉัน ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกัน”

เมื่อนึกถึงตรงนั้นของหลัวกังถูกเสี่ยวซ่งของเขาจับ เขาแทบอยากจะถือกรรไกรใหญ่พุ่งเข้าไป “ทำหมัน” ให้เขาซะจริง ๆ!

หนานซ่งยืนอยู่ข้างเตียงหลัวกัง สีหน้ารู้สึกผิด พูดอธิบาย “ขอโทษด้วยนะคะบอสหลัว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ฉันจะหลบหมัดของคุณ ทำได้แค่ลอดใต้เป้าของคุณ ฉันคิดว่า ‘ถูกดูถูกแล้ว’ ยังไงก็ต้องเอาเปรียบนิดหนึ่ง จากนั้นก็เผลอมือ…ขอโทษด้วยนะ คุณวางใจได้ ค่ารักษาพยาบาลฉันรับผิดชอบเอง คุณอยู่รักษาตัวที่นี่ อาหารสามมื้อฉันจะให้คนเอามาส่งให้คุณ หายดีเมื่อไหร่ค่อยออกจากโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

หลัวกังยังเจ็บอยู่ ริมฝีปากซีดขาว ใบหน้านั้นแดงก่ำด้วยความเขินอาย

เขาโตมาสามสิบกว่าปี วันนี้ถือเสียหน้าหน้ามากที่สุด

แถมยังเสียในกำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง!