สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 601

พอดื่มไวน์จนหมด หนานซ่งก็เมาแล้ว

เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดยวี่จิ้นเหวินเหมือนแมวน้อย ไม่ปิดบังความรู้สึกตัวเอง ท่าทางดูเสียใจมาก

"ฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรกับพวกเขา ทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย?"

สายตาหนานซ่งมึนมัว "เฉียนเจิ่งเหวยกับเมียวเจียง พวกเขาเป็นคนที่ฉันสนับสนุน เป็นคนที่มีความสามารถ ช่วงเวลาที่ฉันลำบาก ตอนที่หนานหนิงไป่กับหนานหนิงจู๋ทำให้บริษัทตระกูลหนานซบเซา พวกเขาไม่คิดที่จะจากไป เราผ่านความลำบากมาด้วยกัน ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องมีความสุข ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? นายว่าพวกเขาขาดเงินหรือเปล่า? ขาดเงินก็บอกฉันได้ ฉันแคร์เงินหลายร้อยล้านนั่นเหรอ? แต่พวกเขากับเลือกวิธีที่โง่ที่สุด แล้วทำลายตัวเอง"

ยวี่จิ้นเหวิยกอดนานซ่งไว้ในอ้อมกอด ฟังเธอระบายเงียบๆ

เขาก็เคยโดนคนที่ไว้ใจทรยศเหมือนกัน จึงเข้าใจความรู้สึกของเธอดี

ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ยังมีความกล้าที่จะไปเผชิญ แต่คนของตัวเองแทงข้างหลัง ช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน

จะทำให้เราลังเลในนิสัยของคนและชีวิตของคนเรา

"นี่อาจจะเพราะเป็นโลกของผู้ใหญ่"

เสียงยวี่จิ้นเหวินทุ้มต่ำ "ความรู้สึกสำคัญก็จริง แต่ในใจบางคน เงินทองกับผลประโยชน์สำคัญกว่า ทุกคนมีปัญหาของตัวเอง ในเมื่อเลือกเงินทองกับผลประโยชน์ ก็อย่าคาดหวังเรื่องความรู้สึก เลือกในทางที่ตัวเองแบกรับได้ และแบกรับกับทางเลือกที่ตัวเองเลือก สิ่งที่เราทำได้ ก็คือปล่อยพวกเขาไป เธอไม่ต้องเสียใจหรอก บางคนก็ถูกลิขิตให้ร่วมทุกข์ แต่ไม่ร่วมสุข บางคนอาจจะเดินไปกับเธอแค่ช่วงๆหนึ่งเท่านั้น……"

เขาจุมพิตลงที่หน้าผากเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "แต่ฉัน จะเดินไปกับเธอตลอดทั้งชีวิต"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นมามองเขา สบตากับดวงตาดำสนิทที่น่าลุ่มหลง จากนั้นจึงจูบเขา

เธอกอดเขาไว้ ใช้แรงทั้งหมดที่มี

วินาทีนี้ เธอแค่อยากใช้วิธีที่แนบชิดนี้ มาแบ่งเบาความโดดเดี่ยวกับความเสียใจในใจ

แล้วเขาก็เข้าใจเธอ จึงให้ความร่วมมือมาก

……

เข้าวันต่อมา พอหนานซ่งถึงบริษัท กู้เหิงก็เดินตามเข้ามาทันที

บอกว่าเฉียนเจิ่งเหวยกับเมียวเจียงมาขอร้องหนานซ่งให้เห็นแก่ความรู้สึกที่เคยทำงานด้วยกัน ให้เวลาพวกเขาอีกหน่อย ให้พวกเขาจัดการแล้วก็บอกลาครอบครัวก่อน

"ตอนนี้มาพูดเรื่องความรู้สึกกับฉัน ตอนล้วงเงินคิดยังไงล่ะ?" หนานซ่งเอ่ยอย่างเยือกเย็น

กู้เหิงถอนหายใจเสียงเบา รู้สึกทั้งสงสารทั้งเกลียดเฉียนเจิ่งเหวยกับเมียวเจียง

เพราะยังไงพวกเขาก็รู้จักกันมานาน แล้วตอนที่เขาเพิ่งเข้าบริษัท พวกเขาสองคนช่วยเหลือเขาไว้เยอะ

กู้เหิงจึงปากมาก แล้วขอร้องแทนพวกเขา

หนานซ่งไม่สนใจเขา แค่ถามว่า "วันมะรืนเป็นงานแต่งงานของนายกับหลินหลิน เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?"

"พร้อมครับ"

พอพูดถึงงานแต่ง พูดถึงหนานหลิน ใบหน้ากู้เหิงก็ยิ้มอย่างสดใส เกาศีรษะ แล้วเอ่ยอย่างทำตัวไม่ถูกว่า "ช่วงนี้ยุ่งมากเกินไป เรื่องงานแต่งส่วนใหญ่คนในครบรอบก็ช่วยจัดการ หลินหลินก็ยุ่งมาก ผมเห็นว่าเธอผอมลง หลังแต่งคงต้องบำรุงให้เธอดีๆ"

เพราะท่าทางที่มีความสุขของเขา สีหน้าหนานซ่งก็ดีขึ้นไม่น้อย

"ช่วงที่ผ่านมานายเหนื่อยมากจริงๆ หลังแต่งงานจะให้นายหยุดยาว จะได้พาหลินหลินออกไปเที่ยว ไปฮันนีมูนกัน"

พอกู้เหิงได้ยินตาจึงเป็นประกาย "จริงเหรอครับ กี่วันครับ?"

"เจ็ดวัน พอไหม?"

"คุณเรียกเจ็ดวันว่าเป็นหยุดยาวเหรอครับ ดูเหมือนว่าเราคงได้เที่ยวแค่ในประเทศ เสียดายมากเลย หลินหลินอยากไปเที่ยวที่ฟลอเรนซ์"

หนานซ่งเงยหน้ามองกู้เหิง "พอเลย เห็นแก่หลินหลิน ครึ่งเดือน พอสำหรับให้นายบินไปฟลอเรนซ์สองรอบแล้ว"