สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 600

เมื่อได้ยินคำว่า 'สามี' ยวี่จิ้นเหวินก็ทำอะไรไม่ถูก

ร่างกายของเขายืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ ร่างกายที่กำลังสวมใส่ผ้ากันเปื้อนและมือถือตะหลิวเปื้อนคราบน้ำมัน

เห็นได้ชัดว่าบรรยากาศโรแมนติกมาก แต่สิ่งที่กำลังได้กลิ่นคือกลิ่นควันและกลิ่นน้ำมัน

แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะละลาย พระเจ้ารู้ดีว่าเขารอคำว่า 'สามี' มานานแค่ไหน

ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะกอดเธอ ในหม้อก็มีเสียง'ซื่อ'ดังขึ้น เขาตกใจและกอดหนานซ่งไว้จากนั้นก็ก้าวเท้าถอยหลัง

หนานซ่งหันศีรษะและเหลือบมองหม้อ ดวงตาของเธอเป็นประกายในทันที "นายกำลังทำกัวเปาโร่วเหรอ?"

"ใช่แล้ว บังเอิญว่ามีเนื้ออยู่ชิ้นหนึ่งก็เลยเอามาทำน่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินพลิกเนื้อด้วยตะหลิว จากนั้นเขาก็ปิดเตา หนานซ่งหยิบจานออกมาเตรียมจะนำเนื้อใส่จาน แต่ยวี่จิ้นเหวินห้ามเธอไว้

"น้ำมันทั้งนั้น เดี๋ยวเลอะ ฉันทำเอง เธอไปนั่งเถอะ รอกินก็พอ"

หนานซ่งเข้าไปในห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างมือ เมื่อเธอออกมา พระกระโดดกำแพง กัวเปาโร่วก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ด้านข้างมีจานเชอร์รี่ตั้งอยู่ด้วย

"อืม หอมมาก"

หนานซ่งสูดดมกลิ่นอาหาร เธอนั่งลง "เชอร์รี่มาจากไหนเนี่ย?"

"พี่เล็กมาน่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยว่า "ตอนแรกเขามาหาเธอน่ะ เธอไม่อยู่ เชอร์รี่นี่แลกกับพระกระโดดกำแพงครึ่งหม้อเลยนะ"

"ฉันก็ว่ารู้สึกว่ามันน้อยลงมาก!"

ทันใดนั้นหนานซ่งก็รู้สึกเศร้าใจ เชอร์รี่ภายในปากของเธอก็ไร้ซึ่งความหวาน "เชอร์รี่เพียงไม่กี่ลูกนี่คุ้มกับพระกระโดดกำแพงครึ่งหม้อของฉันงั้นหรือ?!"

เธอกำลังจะบอกว่าไปนำพระกระโดดกำแพงกลับคืนมา เธอก็ถูกยวี่จิ้นเหวินสวมกอดไว้

"เธอไปตอนนี้ เกรงว่าคงเหลือเพียงก้นหม้อ คงเหลือเพียงแค่กำแพง แต่ไม่มีพระแล้ว"

"........"

ก็จริง ไป๋ลู่ยวี๋เจ้าหมูนั่น ทำอะไรก็ไม่ได้ เวลากินอะไรไม่เคยเหลือ!

"น่าโมโหนัก!"

หนานซ่งกระทืบเท้าด้วยความโกรธ "งั้นทำไงดี? ฉันจะทำให้เขาอ้วกออกมา!"

ยวี่จิ้นเหวินรีบกอดเธออีกครั้งและปลอบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่เอาน่า ไม่เอา ก็แบ่งให้คนในครอบครัว ให้พี่ชายได้กินสักหน่อย"

หนานซ่งหันหน้าไปมองเขา ใบหน้าเล็กๆนั้นย่นด้วยความโกรธ

"ไม่เหมือนกันนี่! ถ้าฉันทำแล้วเขาจะกิน ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่นี่นายทำให้ฉันกิน ฉันยังไม่ทันจะได้กินเลย เขาจะกินได้ไง!"

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองหนานซ่งด้วยแววตาว่างเปล่า สำหรับสิ่งของและสำหรับเรื่องต่างๆนั้นเธอใจกว้างเสมอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอจู้จี้จุกจิกเช่นนี้

ไม่ใช่เพื่อคนอื่น แต่เพื่อเขา

สิ่งนี้ทำให้ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเหมือนเขาได้รับความอบอุ่นจากส่วนลึกของหัวใจและกระจายไปทั่วทั้งร่างกาย มันทำให้เขารู้สึกมีความสุข

เขาโน้มตัวไปหอมแก้มเธอจากนั้นก็เอ่ยพร้อมรอยยิ้มว่า "หลังจากนี้ถ้าเธออยากกินก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ ฉันจะทำให้เธอเอง"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หนานซ่งที่มีท่าทีร้อนใจก็ค่อยๆสงบลง

เขาจับมือเธอและพาเธอกลับไปยังที่นั่ง ให้เธอได้ลองลิ้มรสชาติของอาหาร

อาหารในความฝันนั้นกำลังจะถูกกินในความเป็นจริง มีความรู้สึกว่าความฝันนั้นกำลังจะกลายเป็นความจริง หนานซ่งรู้สึกว่าเธอนั้นได้รับการชำระล้าง ความเกลียดชังทั่วร่างกายของเธอก็สลายหายไป

"อร่อยไหม?" ยวี่จิ้นเหวินนั่งตรงข้ามเธอและเอ่ยถามเบาๆ

หนานซ่งพยักหน้า "อร่อยมาก น้ำซุปดีมาก"

ยวี่จิ้นเหวินลองชิมจากนั้นเอ่ยว่า "รสยังเบาไปหน่อย นี่ทำครั้งแรก ยังต้องพัฒนาอีก"

ต่อหน้าเชฟระดับเทพอย่างหนานซ่ง เขาไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆ เขารู้สึกว่าต่อหน้าอาจารย์ เขายังทำได้ไม่ดีพอ