สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 604

แต่ผู้ชายกลับเจ้าเล่ห์มาก

ยังไม่รอให้เธอรู้ตัว ยวี่จิ้นเหวินก็ไปปิดริมฝีปากเธอ แล้วจูบเธอหนักๆ

หนานซ่งเอ่ยพูดอย่างสะลึมสะลือ "ดึกดื่นป่านนี้ นายไม่อยู่ห้องตัวเอง มาที่นี่ทำไม?"

เพราะยวี่จิ้นเหวินมาบ่อยมาก ตอนนี้สวนกุหลาบจึงมีห้องส่วนตัวของเขา ไม่ต้องไปเบียดกับไป๋ลู่ยวี๋อีกแล้ว

แต่จำนวนครั้งที่ยวี่จิ้นเหวินอยู่ห้องตัวเอง เทียบกับอยู่ห้องหนานซ่งไม่ได้เลย

"ฉันอยากกอดเธอนอน"

ยวี่จิ้นเหวินพูด แล้วเขยิบไปใกล้เธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

หนานซ่งไม่ได้ผลักเขาออก เพราะได้นอนแค่ไม่นานก็ต้องเริ่มยุ่งแล้ว จึงซุกในอ้อมกอดเขา แล้วซบที่ลำคอเขา

เธออดพูดไม่ได้ว่า "จัดงานแต่งยุ่งยากจริงๆ พรุ่งนี้ยังต้องยุ่งอีก"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอ่อน "สำหรับคนที่รักกันจริง คงทั้งเหนื่อยทั้งมีความสุข เพราะคิดว่าทั้งชีวิตนี้คงจัดงานแต่งแค่ครั้งเดียว"

พอหนานซ่งได้ยิน จึงอดเงยหน้าขึ้นไม่ได้ "แล้วนายล่ะ?"

ยวี่จิ้นเหวินทอดมองเธอ "ฉันอะไร?"

"ตอนนั้นที่นายจัดงานแต่งกับโจ๋เซวียน ก็คิดว่าทั้งชีวิตนี้จะจัดครั้งเดียวหรือเปล่า?"

ทีแรกหนานซ่งคิดว่าตัวเองไม่สนใจแล้ว แต่ตอนที่ถามประโยคนี้ ในใจก็ยังไม่โอเค ลำคอก็รู้สึกแห้ง

ร่างกายยวี่จิ้นเหวินแข็งทื่อ แล้วกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาค่อยเอ่ยว่า "ตอนนั้นไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น แค่รู้สึกว่า เธอใกล้จะตายแล้ว เลยอยากให้เธอได้สมหวังก่อนตาย"

ตอนนี้เขา อยากจะย้อนกลับไป แล้วตบตัวเองให้ตื่น!

"ฉันผิดไปแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินกอดหนานซ่งอยู่ แล้วจูบหน้าปากเธอ เอ่ยพูดอย่างระมัดระวัง "ถ้าเธอยังโกรธอยู่ ก็ทุบตีฉันได้ตามสบายเลย"

เขาจับมือหนานซ่งขึ้นมา แล้วตบหน้าตัวเองแรงๆ จนส่งเสียงดังสนั่น

"ทำอะไรเนี่ย"

หนานซ่งรีบดึงมือกลับไป แล้วลูบใบหน้าเขา "ฉันไม่ได้โทษนายสักหน่อย……"

"ฉันทำผิดกับเธอเอง สมควรแล้วที่เธอจะโทษฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินไม่มีความมั่นใจกับเรื่องในอดีตเลย พร้อมเอ่ยพูดกับหนานซ่งเสียงเบา "ฉันกลัวว่าเธอจะไม่จัดการฉัน กลัวว่าเธอจะฝังใจ แล้วไม่สนใจฉัน"

หนานซ่งกอดคอเขาไว้ "ไว้ใจเถอะ ตอนนี้ นายเป็นของฉันแล้ว ขอแค่อีกหน่อยนายอยู่ข้างกายฉันดีๆ รักฉันคนเดียว ซื่อสัตย์กับฉัน ฉันก็จะดีกับนายเอง ไม่ทอดทิ้งนายหรอก"

"สัญญาแล้วนะ ห้ามคืนคำนะ" ยวี่จิ้นเหวินใช้หน้าผากยันหน้าผากเธอ เสียงก็แหบพร่า

หนานซ่งยิ้ม "คำไหนคำนั้น ไม่คืนคำแน่นอน"

ใจยวี่จิ้นเหวินสั่น แล้วจุมพิตริมฝีปากเธอ

……

ทั้งสองนอนกอดกันได้แค่ครู่เดียว ก็โดนเสียงวุ่นวายข้างนอกปลุกจนตื่น

ทีมงานจัดงานแต่งมาเตรียมตัวถ่ายทำแล้ว สไตล์ลิสต์กับช่างแต่งหน้าก็มาถึงแล้ว หนานซ่งเป็นญาติฝ่ายหญิง ก็ต้องแต่งตัวให้ดูดี ลุกขึ้นมาใส่ชุดแต่งหน้าอย่างสะลึมสะลือ ลั่วอินเตรียมชุดให้เธอล่วงหน้าครึ่งเดือน เป็นกระโปรงยาวสีแดงที่จรดเท้า

ส่วนไหล่ก็ออกแบบโดยใช้ผ้าตาข่าย ทรงกระโปรงก็เป็นทรงหางปลา

"สวยมาก แต่สีนี้ เด่นเกินไปหรือเปล่าคะ?"

หนานซ่งแสดงความเห็นต่างคุณแม่ "เจ้าสาวสิถึงจะใส่สีแดง หนูใส่ชุดนี้แย่งซีนหลินหลินไปไหมคะ"

ลั่วอินมองเธอตาขวาง "ลูกไม่รู้ นี่เป็นธรรมเนียมของเมืองหนาน วันแต่งงานญาติฝ่ายหญิงต้องใส่ชุดสีแดง มงคล"

เธอหยิบกระโปรงตัวเองออกมาโชว์หนานซ่ง สีแดงเด่นกว่าของเธออีก

ในเมื่อธรรมเนียมเป็นแบบนี้ งั้นก็ใส่ก็ได้

หนานซ่งเปลี่ยนกระโปรง แล้วมัดเก็บผม ใส่ต่างหูทรงหางปลา พอส่องกระจก ก็อดพูดไม่ได้ว่า "โอ๊ย เสน่ห์ของฉัน ปิดบังไม่ได้เลย ทำยังไงดีเนี่ย?"