สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 612

ยวี่จิ้นเหวินรู้ดี ไม่มีทางที่หนานซ่งจะไม่เคยคิดประเด็นนี้

ในใจคงมีคำตอบแล้วแน่นอน

แล้วความจริงก็เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย

ถึงหนานซ่งจะไม่อยากคิดมาก แต่สิ่งที่เฉิงเซี่ยนเตือนเธอที่โรงพัก เธอจะไม่คิดมากคงไม่ได้

บางครั้งก็เป็นแบบนี้แหละ คนในเกมไม่รู้ตัว แต่คนนอกเกมกลับเห็นได้ชัดเจนกว่า

คนอื่นแค่มองก็รู้ว่าผิดปกติ เธอแต่ที่เป็นเจ้าตัว กลับต้องคิดอ้อมไปมา แล้วค่อยได้คำตอบ

"ศัตรูของฉัน มีมากมายทั้งที่มืดที่สว่าง แค่วงการธุรกิจก็หลายคนแล้ว แล้วหนึ่งในนั้นที่มีอำนาจมากที่สุดก็ร่วมมือกันด้วย"

หนานซ่งหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน แล้วหรี่ตายิ้ม

ยวี่จิ้นเหวินคาดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์แบบนี้เธอจะยิ้มออก จึงอึ้งเล็กน้อย แล้วยิ้มตามไปด้วย จากนั้นจึงเอนตัวไปจูบเธอ

"ใช่ ตระกูลยวี่กับตระกูลหนานร่วมมือกัน เป็นสิ่งที่เมื่อก่อนฉันไม่กล้านึกถึงเลย"

ตอนนี้ทั้งสองตระกูล ลงเรือลำเดียวกันแล้ว

"แต่ว่า" น้ำเสียงหนานซ่งเปลี่ยนไป แววตาก็มีความเยือกเย็น "ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ทำลายกำลังหลักของฉันตั้งสองคน ไม่เห็นค่าชีวิตคนอื่น ฉันคิดไม่ออกจริงๆว่าใครจะกล้าขนาดนี้ กล้าที่จะเปิดศึกกับตระกูลหนาน ถึงเจี่ยงฟานจะกล้า แต่ก็คงไม่มีปัญญา"

เธอพูดชื่อเจี่ยงฟานออกมาตรงๆ จึงทำให้แววตายวี่จิ้นเหวินหดตัว

เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาใจตรงกันมาก รู้ว่าคนที่สร้างเรื่องในบริษัทตระกูลหนาน กับคนที่ใส่ร้ายหนานซ่ง ต้องเกี่ยวข้องกับเจี่ยงฟานแน่นอน แต่พวกเขาไม่ได้ยกออกมาพูด เพราะหนึ่งไม่มีหลักฐาน ใครก็ไม่อยากคิดว่ามิตรตัวเองจะเป็นศัตรู แล้วสอง ถ้าพูดออกมา กลัวว่าหนานซ่งจะรับไม่ได้

เจี่ยงฟานเป็นคนที่หนานซ่งหนุนมาตลอด แล้วเป็นมือซ้ายมือขวาของเธอ

ฟันแขนตัวเองให้ขาด จะเจ็บปวดมากแค่ไหน คงมีแค่เจ้าตัวที่รู้

ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่งอย่างเป็นห่วง "ฉันคิดว่า เธอจะ……"

"คิดว่าฉันจะเสียใจ ใช่ไหม?"

มุมปากหนานซ่งยิ้มอย่างขมขื่น "ต้องเสียใจอยู่แล้ว แต่ฉันไม่ใช่แค่เสียใจ แต่ฉันเจ็บใจด้วย ฉันเจ็บใจเพราะทั้งๆที่ในใจเขามีเรื่องบางอย่าง แต่กลับไม่บอกฉัน นี่ไม่เชื่อใจฉันชัดๆ หรือว่าในใจเขา มีเรื่องที่สำคัญกว่าฉัน สำคัญกว่าบริษัทตระกูลหนาน สำคัญกว่าชีวิตของเพื่อน หลบอยู่ที่มืดเหมือนเต่าในกระดอง……เจี่ยงฟานที่ฉันรู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้"

แววตาเธอมีความเสียใจ

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าในใจเธอทั้งโมโห หงุดหงิด ฝ่ามือใหญ่จึงลูบศีรษะเธอ เพื่อปลอบใจเธอ

"ถ้าเป็นมนุษย์ยังไงก็ต้องมีความรู้สึก เธอโตมากับเจี่ยงฟาน แต่ตอนนี้ห่างเหินกัน ใครก็ไม่สบายใจหรอก ชีวิตคนเราก็แบบนี้แหละ ถึงช่วงๆหนึ่ง ต้องเผชิญกับทางเลือกมากมาย บางอย่างตัวเองก็ไม่ได้เต็มใจจะเลือก แต่ถ้าเลือกแล้ว ก็ต้องแบกรับมันไว้"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินเข้มขรึม "เขาเลือกทางเดินของเขา เธอเลือกทางเดินของเธอเอง จะเป็นเส้นทางเดียวกันหรือเปล่า ก็ต้องแล้วแต่โชคชะตา"

หนานซ่งนึกคิดสิ่งที่ยวี่จิ้นเหวินพูด รู้สึกหนักที่ใจ จนหายใจไม่ออก

ความมืดเหมือนตาข่ายสีดำ ที่คลุมทั้งเมืองไว้

เจี่ยงฟานยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ในปากคาบบุหรี่อยู่ มองความมืดที่ไร้ขอบเขตเงียบๆ สีหน้าก็เย็นชา เหมือนเป็นรูปปั้นอย่างนั้น

มองแสงไฟตามบ้านเรือน แต่ในใจเขากลับไม่มีความอบอุ่น เพราะไม่มีบ้าน ที่เป็นของเขา

เงาของร่างเล็กเดินมาหาเขา เธอใส่สายเดี่ยวสีถั่วแดง เท้าเปล่าเหยียบลงบนพรม แล้วค่อยๆเดินไปหาเขา เขย่งเท้าขึ้น การกระทำเบาหวิว ไม่ส่งเสียงใดๆ ร่างที่อ่อนโยนแนบเข้าที่แผ่นหลังของเขา ร่างกายเจี่ยงฟานจึงแข็งทื่อ แล้วค่อยได้สติ

เมื่อเทียบกับสัมผัสบนตัวผู้หญิงจากเธอ แต่กลิ่นบนตัวเธอ กลับเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาลุ่มหลง

บนตัวซ่งซี ทาน้ำมันออยล์กลิ่นกุหลาบ

เหมือนกลิ่นบนตัวหนานซ่งเลย