สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 614

เมื่อลงจากรถ หนานซ่งเข้าไปในโรงยิมเทควันโด ภายในใหม่เอี่ยมมาก สามารถได้กลิ่นวัสดุก่อสร้างอ่อน ๆ ได้

“คนสวย มาครั้งแรกเหรอครับ? อยากจะเรียนเทควันโดเหรอ?”

เด็กหนุ่มเจาะหูใส่ชุดเทควันโดเดินเข้ามา แล้วยิ้มกว้าง เห็นหลัวกังที่หน้าตาเคร่งขรึมด้านหลังหนานซ่ง ดูน่ากลัวมาก เขาจึงหุบยิ้ม แล้วพูดขึ้น “ทั้งสองท่านมาด้วยกันเหรอครับ? โรงยิมของพวกเรามีส่วนลดสำหรับคู่รัก ร้านของพวกเราคือร้านสามีภรรยา”

“ร้านสามีภรรยา?” หนานซ่งดวงตาสั่นคลอน

เด็กหนุ่มยิ้ม “ใช่ครับ เดิมทีโรงยิมนี้ไม่ได้ชื่อนี้ เจ้านายของพวกเราเพิ่งจะซื้อมันมาจากเจ้าของคนเดิม เพื่อมอบให้กับแฟนของเจ้านาย

หนานซ่งถามอย่างเรียบเฉย “พวกเขาแต่งงานแล้วเหรอ?”

เด็กหนุ่มหยิบบัตรสามีภรรยาออกมา อยากจะชี้แจงส่วนลดให้พวกเขาฟัง แต่เมื่อได้ยินคำถามแบบนี้ ก็ตะลึง “อ้อ คุณหมายถึงประธานเจี่ยงกับพี่ซีเหรอครับ? ยังไม่แต่งงานครับ ทั้งสองกำลังคบกันอยู่ หวานแหววกันมาก พวกเขาสองคนรู้จักกันที่โรงยิม ประจวบเหมาะ ฮ่าฮ่า เรื่องแต่งงานไม่ช้าก็เร็วไม่ใช่เหรอครับ?”

เด็กหนุ่มพูดมาก เพราะเรื่องราวความรักของเจ้านายกับแฟนของเจ้านายกลายเป็นสิ่งดึงดูดของร้าน โดยปกติเวลาเขาแนะนำบัตรคู่รักก็จะใส่ไฟสองสามประโยค คู่รักที่มาสอบถามมักจะยินยอมทำบัตร แต่วันนี้น่าจะเจอ ‘ความพ่ายแพ้’

เขาสังเกตแขกสองคนที่มาในวันนี้ ฝ่ายชายไร้สีหน้า ฝ่ายหญิงเมื่อเขาพูดประโยคหนึ่ง สีหน้าของเธอก็เย็นชาลง

นี่เรื่องอะไรกัน?

เขารู้สึกมึนงง หรือว่าพวกเขาไม่ใช่คู่รักกัน?

“เจ้านายของพวกนายอยู่ไหม? ฉันอยากเจอเขาหน่อย”

หนานซ่งไม่ได้ฟังเขาเล่าเรื่องความรักอีกต่อไป แล้วบอกจุดประสงค์ที่มาที่นี่ตรง ๆ

เด็กหนุ่มตะลึง ถึงได้พบว่าหนานซ่งหน้าตาคุ้น ๆ “คุณคือ...หนาน ซ่ง? คุณหนูใหญ่บริษัทตระกูลหนาน?”

หนานซ่งหรี่ตา พยักหน้า

“เชี่ย...”

เด็กหนุ่มสบถ สบตาเย็นชาของหนานซ่ง แล้วเอามือปิดปากอย่างประหม่า “คุณ คุณรอสักครู่นะครับ ผมไปโทรศัพท์!”

นี่คือเจ้านายเก่าของเจ้านาย บุคคลสำคัญ เขาจะกล้าละเลยซะที่ไหน?

อีกอย่าง...

เด็กหนุ่มหนุ่มกำโทรศัพท์ เหลือบมองไปทางหนานซ่ง

ไม่ได้แต่งหน้า หน้าสดยังสวยกว่าพี่ซี....คนสวยขนาดนี้ จะฆ่าคนได้ยังไงนะ?

เพียงแต่สายตาเย็นชาของหนานซ่ง ความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายเกือบทำให้เด็กหนุ่มถือโทรศัพท์ไว้ในมือไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เขากลับเห็นแฟนเจ้าของซ่งซีสวมใส่ชุดกีฬาสีดำ ผูกผมหางม้าเดินออกมา ใบหน้ายิ้มแย้ม “ประธานหนาน

ยินดีต้อนรับค่ะ ต้อนรับได้ไม่เต็มที่ขออภัยด้วยค่ะ”

“พี่ซี ประธานเจี่ยงเขา...”

เด็กหนุ่มเพิ่งพูดประโยคหนึ่ง ก็ถูกซ่งซีกวาดสายตาคมกริบมา เขากำโทรศัพท์ไว้ไม่กล้าขยับเขยื้อน

นี่นี่นี่ เรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงรู้สึกถึงรังศีอำมหิต?

เด็กหนุ่มมองดูหนานซ่ง แล้วก็มองดูซ่งซี แอบวิจารณ์: หรือว่าคู่อริเจอหน้ากัน อิจฉาตาร้อนกัน?

“คุณซ่ง” สายตาและรอยยิ้มอ่อน ๆ ของหนานซ่งมองไปที่ซ่งซี “ว่างงานไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาเยี่ยมพวกคุณ”

“ว่างงาน?”

ความประหลาดใจวาบผ่านดวงตาของซ่งซี “ฉันนึกว่าช่วงนี้ประธานหนานจะยุ่งมาก นี่คือความกล้าหาญของผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องใหญ่โตเกี่ยวกับชีวิตคน สำหรับคุณไม่เรียกว่าเรื่องใหญ่ ฉันกับเจี่ยงฝานต้องเรียนรู้จากคุณ พวกเราเห็นข่าวแล้ว ตกใจจนนอนไม่หลับอยู่ตั้งหลายวัน”

“เหรอ? ฉันนอนหลับดีอยู่ ในเมื่อไม่ได้ทำเรื่องสกปรก ก็ไม่ต้องกลัวผีมาหา”

หนานซ่งอมยิ้ม “คนคนนี้ไม่ใช่พวกเธอเป็นคนฆ่าสักหน่อย กลัวอะไร? จะเปลี่ยนเป็นผีมาหาพวกเธอเหรอ?”

“ประธานหนานล้อเล่นไป ฉันใจฝ่อ คุณอย่างทำให้ฉันกลัว”

ซ่งซียังคงยิ้มอยู่ “วันนี้เจี่ยงฝานไม่อยู่ ฉันต้อนรับคุณเอง ประธานหนานเข้ามาชมหน่อยไหม?”

“ได้สิ” หนานซ่งเดินตามเธอเข้ามา

หลัวกังตามหลังพวกเธอ ไม่ห่างจากหนานซ่ง

เด็กหนุ่มที่เฝ้าหน้าเคาน์เตอร์เห็นพวกเธอเดินไป ถึงได้ถอนหายใจ รู้สึกว่าระหว่างผู้หญิงนี่น่ากลัวจริง ๆ เป็นสงครามเย็นชัด ๆ

เขากำลังวางสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงหอบเบา ๆ ที่ปลายสาย จากนั้นก็ตัดสายเขาไปก่อน