สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 621

ตอนนี้ความรู้สึกของลั่วอินภายในหนึ่งนาที สามารถเรียกได้ว่า "ขึ้น ๆ ลง ๆ "

หนึ่งคือ จู่ ๆ ไพลินแคชเมียร์ก็ไปอยู่ในมือของเจ้าหมาน้อย

สองคือ......เอ่อ เจ้าหมาน้อยตัวนี้คือลูกสาวในไส้ของตัวเอง

เธอเข้าไปใกล้และทำท่าหยอกล้อหนานซ่ง "นั่นอะไรเหรอ ขอ 'คนสวยคนนี้' ดู 'ของ' ชิ้นนั้นหน่อยได้ไหม?"

ลั่วจวินหัง จี้อวิ๋น รวมไปถึงเฉิงเซี่ยนต่างหันไปมองทางลั่วอินเป็นตาเดียว พวกเขามองเธอด้วยสายตางุนงงและประหลาดใจ

ตั้งแต่เกิดมา พวกเขายังไม่เคยเห็นท่าทางอ่อนน้อมแบบนี้ของแม่เลย?

ยวี่จิ้นเหวินยกยิ้มมุมปาก

ณ เวลานี้ เขามีเพียงความคิดเดียวก็คือ ถ้าเกิดว่ามีไพลินอีกเม็ดก็คงจะดี เขาจะไปซื้อมันกลับมาให้แม่ยายให้ได้

ต่อให้ต้องล้มละลายเขาก็ไม่แคร์!

ไม่แน่ว่าพอแม่ยายได้ไพลินไปแล้ว ท่านอาจจะดีใจจนยกหนานซ่งมาให้ถึงอกเขาเลยก็ได้ "ยกเธอให้นายเลย!"

หนานซ่งมองท่าทางประจบประแจงแบบนั้นของแม่ตัวเองออก และเธอก็เตรียมตัวเอาไว้แล้ว

"ไม่มีอะไรน่าดูหรอกค่ะ ก็แค่ไพลินทั่ว ๆ ไป แม่เห็นมาเยอะแล้ว"

"ยิ่งแกพูดแบบนี้ แม่ก็ยิ่งต้องดู ถ้าเกิดว่าเป็นของปลอมขึ้นมา พวกแกโดนคนหลอกขายของให้ จะทำยังไงล่ะ?" ลั่วอินพูดออกมาอย่างเป็นเหตุเป็นผล

หนานซ่งพูดตัดความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น "หนูกับอาจิ้นผลัดกันตรวจกันอย่างละเอียดยิบแล้วค่ะ พวกเราแยกของปลอมกับของแท้ออก ไม่รบกวนคุณแม่ดีกว่า"

"เอ๊ะ คนเป็นแม่มีใครบ้างที่ไม่เคยโดนลูกรบกวน ถ้าเกิดแกเอาไพลินมาเก็บไว้กับแม่ แม่เอาไปไว้ในตู้เซฟนิรภัย ยังไงเสียพอแม่ตายไปไพลินเม็ดนี้ก็เป็นของแกอยู่ดี" ลั่วอินเริ่มเอาความเป็นความตายมาอ้าง

แต่ว่าหนานซ่งก็ยังไม่ยอมใจอ่อน "แม่สบายใจได้เลย ดูจากการดูแลตัวเองของแม่ หนูว่าบางทีแม่อาจจะอายุยืนยิ่งกว่าหนูอีก ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ"

จี้อวิ๋นกับเฉิงเซี่ยนฟังสองแม่ลูกโต้ตอบกันไปมาเหมือนกับนางในในซีรีส์เรื่องศึกบุปผาวังมังกรกับเรื่องเจินหวน จอมนางคู่แผ่นดิน ทั้งสองก็แอบหันหน้ามาอมยิ้มให้แก่กัน

ทว่าสองแม่ลูกเล่นละครใส่กันได้ไม่นาน ก็เผยความคิดจริง ๆ ของตนเองออกมา

ลั่วอินคร้านจะเล่นละครและพูดจาอ้อมโลกใส่หนานซ่งแล้ว ถ้าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลอย่างนั้นก็ต้องใช้ไม้แข็ง

"หนานซ่ง ขอแม่ดูไพลินเม็ดนั้นหน่อยไม่ได้หรือไง? แม่ไม่ได้ขอดูเนื้อตัวแกสักหน่อย!"

แต่หนานซ่งนั้นใจแข็งมาก "ไม่ได้ค่ะ ของชิ้นไหนที่แม่ขอดูก็เป็นของแม่ไปหมด คนอื่นอาจจะรู้ไม่ทันแม่ แต่หนูเป็นลูกสาวแม่ คิดว่าหนูจะรู้ไม่ทันหรือไง?"

"ในความคิดของลูก ลูกเห็นแม่เป็นคนแบบนี้เหรอ?" ลั่วอินทำหน้าน่าสงสาร

หนานซ่งไม่ตกหลุมพรางคนดีมีคุณธรรมกตัญญูของแม่ เธอพยักหน้าด้วยใบหน้าจริงจัง "ใช่ค่ะ"

"....."

ลั่วอินเกือบจะสบถคำหยาบออกมา เธอมองใบหน้าเรียบนิ่งของลูกสาว เธอโมโหมาก เลยหันไปหาสามี "ที่รัก มาสอนลูกสาวคุณเดี๋ยวนี้เลย!"

"พอแล้ว ๆ ลูกยังเด็ก ไม่ได้ตั้งใจหรอก อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับลูกนักเลย"

หนานหนิงซงพูดต่อ: "คุณอยากได้พลอยไพลินแบบไหน กลับไปผมจะซื้อให้คุณเอง ซื้อสักสิบเม็ด เอาให้เธออิจฉาไปเลย!"

หนานซ่งเบะปากแล้วนึกในใจ: หนูไม่มีทางอิจฉาหรอก ยังไงหนูก็มีไพลินแคชเมียร์แล้ว เอาไพลินสิบเม็ดมาเทียบเม็ดนี้เม็ดเดียวยังไงก็เทียบไม่ได้ แบร่ ๆ ๆ

นักสืบที่อยู่ในสายฟังสองแม่ลูกทะเลาะกันมาพักใหญ่แล้ว และในที่สุดก็หาโอกาสพูดได้เสียที

"อย่างนั้น ขอพูดต่อได้ไหม?"

เกือบลืมเรื่องสำคัญไปเสียได้

ทุกคน: "พูด!"