สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 622

ที่แท้ซ่งซีกับสือเป่าหวาก็รู้จักกัน!

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินต่างก็พากันขมวดคิ้ว

บนเอกสารไม่มีข้อมูลอะไรมากนัก บอกเพียงแค่ว่าซ่งซีลูกสาวตระกูลซ่ง ชื่นชอบการทำเครื่องประดับ และเป็นคนที่โดนคุณสือเป่าหวาจับตามองอยู่ตลอด แถมเขายังเคยชมเธอต่อหน้ากล้องด้วยว่า ซ่งซีนั้นอายุยังน้อยแต่กลับมีใจรักในการทำเครื่องประดับ สมแล้วที่เป็นลูกสาวของตระกูลซ่ง แถมยังพูดว่าตนนั้นอาจจะให้เธอมาเป็นผู้สืบทอด

ฟังแล้วเหมือนกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่รักและเอ็นดูเด็กรุ่นหลัง แต่ว่าทั้งสองคนนั้นดูสนิทสนมกันเกินพอดี ทำให้หนานซ่งนั้นอดคิดมากไม่ได้

หนานซ่งส่งข้อมูลเกี่ยวกับซ่งซีและสือเป่าหวาไปให้นักสืบ เธอหาเจอแต่เพียงข้อมูลเบื้องต้นที่ถูกเผยแพร่เท่านั้น ส่วนข้อมูลเบื้องลึกที่คนอื่นไม่รู้นั้น คงต้องพึ่งให้คุณนักสืบไปตรวจสอบ อย่างไรเสียคนเขาก็ทำงานด้านนี้โดยเฉพาะ

หลังจากที่ได้อ่านเอกสาร ยวี่จิ้นเหวินก็ยิ่งคิดว่า "ซ่งซีคนนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ "

"ไม่ธรรมดาแน่นอน เธอรู้จักใช้ไม้อ่อนไม้แข็ง รู้ว่าตอนไหนควรหักตอนไหนควรงอ เก่งมาก ๆ เลยล่ะ"

หนานซ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด "ผู้หญิงที่ทั้งหน้าตาดีทั้งฉลาด เป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุดแล้ว ถ้าคุณเจอคนแบบนี้ ต้องหลบไปให้ไกล ๆ เลยนะ"

ซ่งซีแค่คนเดียว ยังมีพลังในการทำลายล้างมากกว่าโจ๋เซวียนสามคนรวมกันเสียอีก

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะออกมาเบา ๆ จากนั้นก็กอดเธอไว้ "ผู้หญิงที่ฉันเจอแล้วเห็นว่าสวยที่สุดแล้วก็ฉลาดที่สุดก็คือเธอนี่แหละ คนที่อยู่บนจุดสูงสุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ผู้หญิงคนอื่นยังจะได้เข้ามาอยู่ในสายตาของฉันอีกเหรอ?"

"ฉันเองก็น่ากลัวนะ"

หนานซ่งเอียงหน้าไปมองเขา แล้วยักคิ้วใส่เขาเบา ๆ "คุณกลัวหรือเปล่า?"

"กลัว กลัวมากเลยครับ" ยวี่จิ้นเหวินบอกออกมาตามตรง

หนานซ่งขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย "กลัวอะไรคะ? กลัวว่าฉันกินคุณเหรอ หรือ กลัวว่าฉันจะขายคุณ?"

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหน้า "เรื่องพวกนี้ฉันไม่กลัวหรอก ถ้าเธอขายฉัน ฉันก็จะไปช่วยเธอนับเงิน ส่วนเรื่องกินฉัน......มันคือสิ่งที่ฉันอยากได้แต่คงเป็นไปไม่ได้"

อยู่ ๆ เขาก็ขยับเข้ามาใกล้ แล้วย่อลงมาอยู่ระดับเดียวกับหน้าผากของหนานซ่ง และอุ้มเธอขึ้น จากนั้นก็จูบเธอ

"อื้อ......คุณเลิกแกล้งได้แล้ว"

หนานซ่งโดนเขาจูบจนหายใจผิดจังหวะ เธอเกือบจะขาดอากาศไปแล้ว

เธอโอบรอบคอของเขาเอาไว้ นั่งอยู่บนต้นขาของเขา ลมหายใจร้อน ๆ ที่รดลงบนใบหน้า นัยน์ตาเป็นประกายของเธอจ้องเขา "อย่างนั้นทำไมคุณถึงกลัวฉัน?"

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอสายตาไม่ไหวติง ดวงตาเขาเป็นสีดำวาว ราวกับลูกแก้วที่โดนล้างน้ำ

เสียงของเขาทุ้มต่ำ และแหบไปเล็กน้อย "สิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ก็คือเธอไม่สนใจฉัน"

แค่ประโยคเดียว ก็ทำเอาหนานซ่งใจอ่อน จากนั้นก็เกิดความรู้สึกปวดใจ

แผลเป็นที่เกิดขึ้นในใจของเธอนั้นถูกพัดพาออกไปเพราะความรักความเอาใจใส่จากเขา แต่ว่าแผลเป็นในใจของเขา ดูเหมือนว่ามันจะยังอยู่

"ฉันจะไม่สนใจคุณได้ยังไงคะ?"

หนานซ่งลูบศีรษะของยวี่จิ้นเหวิน เธอลูบตรงด้านข้างศีรษะที่เขากันผมเป็นคำว่า 'ซ่ง' อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "คุณอุตส่าห์เอาชื่อฉันไปไว้บนหัวของคุณแล้วนะ ตอนที่ฉันไม่สนใจคุณ คุณก็ไปยืนหันหน้าไปทางด้านข้างตรงหน้ากระจกแล้วมอง 'ฉัน'สิ เท่านี้ 'ฉัน' ก็สนใจคุณแล้วไง"