สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 623

“ไม่ฆ่าพวกมัน จะตัดไฟต้นลมบริษัทตระกูลหนานได้ยังไง?”

ซ่งซีหน้าตาเย็นชา “เฉียนเจิ่งเหวยกับเมียวเจียงเป็นคนสนิทของหนานซ่งไม่ใช่เหรอ คนหนึ่งคือผู้อำนวยการฝ่ายจัดซื้อ อีกคนหนึ่งคือผู้อำนวยการฝ่ายขาย บวกกับนาย พวกเขาตายแล้ว นายลาออก เท่ากับตัดแขนสองข้างขาข้างหนึ่งของหนานซ่ง นายว่าเธอเจ็บไหม?”

เธอหัวเราะเบา ๆ “พี่ชมหนานซ่งมาตลอดว่าเป็นคนให้ความสำคัญถึงความสัมพันธ์ความชอบธรรม สำหรับคนที่มีความสัมพันธ์กัน ความสัมพันธ์คือจุดอ่อนที่สุดของพวกมัน ไม่เพียงแค่ทำให้หนานซ่งเจ็บ ยังโยนความสกปรกไปบนหัวเธอ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว มันสุดยอดมาก ตั้งแต่นี้ไป คนอื่นพูดถึงหนานซ่ง ก็จะบอกว่าเธอคือฆาตกร น่าสนุกมาเลย ฮ่าฮ่าฮ่า...”

เจี่ยงฟานได้ฟังถึงตรงนี้ โมโหเป็นอย่างมาก เขาปัดมืออย่างแรง ทำให้กล่องยาตกลงกับพื้น

จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้น ชี้หน้าซ่งซีแล้วพูด: “เธอ เธอมันบ้าไปแล้ว!”

“ไม่บ้าก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้”

ซ่งซีไม่เพียงไม่รู้สึกอับอาย แต่กลับภาคภูมิใจ “เป็นคนบ้า ดีกว่าเป็นหมากรุก เมื่อก่อนชีวิตที่ถูกคนอื่นโขกสับ ฉันพอกับมันแล้ว ตั้งแต่ที่ได้รับการฝึกฝนวันนั้น ฉันบอกกับตัวเอง ว่าฉันต้องมีชีวิตอยู่ ต้องเป็นคนที่โขกสับคนอื่น! ถึงจะต้องฆ่าพวกมัน ก็ยังดีกว่าถูกพวกมันฆ่า”

เจี่ยงฟานตาแดง มองดูเธอ “ดังนั้นฉันก็เป็นหมากรุกของเธอ? ตั้งแต่เริ่มที่เธอเข้าใกล้ฉันเพื่อเป้าหมายอื่น?”

ซ่งซีเดินมาหาเขา ลูกคลำใบหน้าของเขา

เจี่ยงฟานหันหน้าหนีอย่างรังเกียจ แต่กลับถูกเธอบีบคอไว้ บังคับให้เขาหันมา

ความชั่วร้ายบนใบหน้าของเธอ เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมา ก็เปลี่ยนไปเป็นเห็นใจในทันที

“ดูสิ ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ? นี่ทำให้ฉันสงสารมากขนาดไหน พี่ฟาน พี่ดีกับฉัน ฉันจำได้ ไม่ใช่แค่พี่ แฟนเก่าพวกนั้นดีกับฉัน พวกเขาแทบจะควักไส้ควักพุงออกมา สิ้นเนื้อประดาตัว แต่ความรักพวกนี้เพ้อฝันมากเกินไป ไม่มีความจริง ให้ความอบอุ่นปลอดภัยกับฉันไม่ได้” ซ่งซีปล่อยคอของเขา แล้วรูปหน้าของเขา “ของที่ฉันอยากได้ พี่ให้ฉันไม่ได้ มีแต่หนานซ่งที่สามารถให้ฉันได้”

เจี่ยงฟานถลึงตาโต จับบ่าของเธอไว้อย่างแรง “เธอรับปากฉัน ว่าจะไม่ทำร้ายเธอ!”

ไหล่ของซ่งซีถูกเขาจับอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ จึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แล้วดิ้นหลุดจากพันธนาการของเขา

“ฉันแค่บอกว่าไม่ให้เธอตาย แต่ไม่ได้รับปากพี่ว่าจะไม่ทำร้ายเธอ พี่มีความรับผิดชอบของพี่ ฉันมีภารกิจของฉัน พี่อย่ามาเป็นตัวถ่วงของฉัน ไม่อย่างงั้นอย่าว่าแต่แม่ของพี่ แม้แต่พี่ ฉันก็ปกป้องไม่ได้”

เธอพูดออกมา จากนั้นชายชุดดำก็เข้ามาพูดอะไรข้างหูเธอ ซ่งซีสีหน้าเปลี่ยนไป แล้วออกคำสั่ง “เฝ้าเขาไว้”

จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เจี่ยงฟานตัวอ่อน ทรุดตัวลงบนที่นั่ง แล้วปิดตาลง

มันเป็นความผิดซ้ำแล้วผิดเล่า

*

เช้าวันรุ่งขึ้น หนานซ่งถูกยวี่จิ้นเหวินหอมจนตื่น

เมื่อคืน “ออกกำลังกาย” อย่างเหมาะสมนิดหน่อย พวกกับกลิ่นกุหลาบ หนานซ่งจึงหลับสนิท เธอรู้สึกผ่อนคลายเยอะเลย

แค่ปวดเอวนิดหน่อย เธอหาวแล้วเดินจับเอวออกมาจากห้อง แล้วเจอกับจี้อวิ๋นที่จับเอวเดินออกมาเช่นกัน

สองพี่น้อง มองหน้ากัน แล้วเอามือออกจากเอว

“อรุณสวัสดิ์ พี่สี่ พี่เฉิง”

“อรุณสวัสดิ์”

ต่างคนต่างทักทายกัน ทางเดินไม่ได้กว้างมาก หนานซ่งกับจี้อวิ๋นเดินอยู่ด้านหน้า ยวี่จิ้นเหวินกับเฉิงเซี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลัง

จี้อวิ๋นมองหนานซ่ง แล้วกระแทกเธอ “ดูมีชีวิตชีวาดีนี่ ดูท่าเมื่อคืนหลับสบายดีนี่”

“พอใช้ได้” หนานซ่งเอื่อยเฉื่อย จ้องมองขอบตาดำของเขา “พี่เหมือนนอนหลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ขอบตาดำยิ่งกว่าหมีแพนด้า”

“ไม่ต้องพูดเลย” จี้อวิ๋นอดหาวไม่ได้ “มีชีวิตเจอพวกเธอได้ ก็ถือว่าโชคดีแล้ว”

“เหรอ?”

หนานซ่งยิ้ม แล้วจิ้มไปที่เอวของเขา ตรงที่เขาปวด เจ็บจนจี้อวิ๋นร้องซี้ด

“ยัยเด็กบ้า หาเรื่องตายเหรอ!”

สองพี่น้องหยอกล้อกัน ยวี่จิ้นเหวินกับเฉิงเซี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลัง แต่ละคนท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก

เหมือนกับไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขา

จี้อวิ๋นกับหนานซ่งกำลังหยอกล้อกัน จู่ ๆ ประตูด้านหน้าก็ถูกเปิดออก ทั้งสองเกือบชนเข้ากับลั่วจวินหัง แล้วตกใจยังกับกระต่ายน้อย

“พี่ใหญ่!” ทั้งสองตัวแข็งทื่อ

ลั่วจวินหังขมวดคิ้ว “เช้า ๆ เล่นอะไรกัน?”