สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 632

หนานซ่งพาเมียวเจียมาถึงชั้นบน ในห้องทำงานตัวเอง

ยวี่จิ้นเหวินตามพวกเขาเข้าไป ให้ซาซา ผู้ช่วยส่วนตัวทำผลไม้และอาหารว่างที่เด็กน้อยชอบทาน

เมียวเจียเอาเช็คใบนั้นที่คุณพ่อทิ้งไว้ให้เธอมอบให้กับหนานซ่ง “พี่ เงินพวกนี้ให้พี่หมดเลย พอจะจ่ายนี้ที่พ่อผมติดได้ไหม?”

หนานซ่งตกตะลึงเล็กน้อย เมียวเจียรีบพูดอีกครั้ง “ถ้าไม่พอก็ไม่เป็นไรนะ ผมจะค่อยๆ คืน”

เขายืนขึ้นมาจากโซฟา ใบหน้าเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม พูดกับหนานซ่งว่า “พี่ ปีนี้ผมสิบขวบแล้ว ผลการเรียนผมดีมาก เป็นที่หนึ่งของชั้นเรียนมาตลอด ไม่เคยหลุดจากสามอันดับแรก อีกแปดปีผมก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ทำงานพาร์ทไทม์หาเงินได้แล้ว ผมสามารถเซ็นสัญญากับคุณ ขายอนาคตตัวเองให้กับบริษัทตระกูลหนาน จนกว่าจะคืนหนี้ที่พ่อผมติด ได้……ไหมครับ?”

ไม่รู้ว่าเพราะการตายของคุณพ่อหรือเปล่าจึงทำให้เด็กต้องรีบโตเป็นผู้ใหญ่ เมียวเจียในตอนนี้ ใบหน้าที่ละอ่อน แต่มีความเคร่งขรึมเหมือนผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก

สามารถจัดการสิ่งต่างๆ ได้ แข็งแกร่งกว่าพ่อเขาเยอะเลย

หนานซ่งฟังคำพูดเขาจบ ในใจก็เกิดความเงียบที่พูดไม่ออก ‘ขายอนาคตให้กับบริษัทตระกูลหนาน’ ประโยคนี้หนักแน่นมากเลยล่ะ

ครั้งหนึ่ง เจี่ยงฟานเคยพูดกับพ่อเธอ ก็คือคำพูดแบบนี้แหละ

แต่เป็นเรื่องในอนาคต ใครจะแน่ใจได้ล่ะ?

“เมียวเจีย นายมีความฝันของตัวเองไหม?” หนานซ่งถามเขา

เมียวเจียคิดสักพัก ก็ส่ายหน้าเบาๆ

หนานซ่งถามอีกครั้ง “งั้นนายมีงานอดิเรกไหม?”

เมียวเจียพูด “ผมชอบวาดภาพ ทุกสัปดาห์ แม่จะส่งผมไปเรียนวาดภาพ”

“งั้นนายก็เป็นจิตรกรที่ดีได้ เหมือนคุณอาข้างหลังนาย”

เมียวเจียหันศีรษะไปมองยวี่จิ้นเหวิน “คุณอาวาดภาพเก่งมากเหรอ?”

หนานซ่งเงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวิน “เก่งมาก”

ยวี่จิ้นเหวินไม่คิดว่าหนานซ่งจะออกตัวเสนอแนะเขา รีบเดินไป กรนอยู่บนศีรษะเด็กน้อย แล้วพูดขึ้น “เจ้าหนู ตอนเด็กคุณอาเรียนวาดภาพ ต่อมาก็เป็นทหารเพราะความฝันตัวเอง ต่อมาอีก ก็ทำธุรกิจเพื่อรับผิดชอบต่อครอบครัว สามเส้นทางนี้ล้วนเป็นทางเลือกของฉันเอง”

เขาพูดขึ้น “ลูกผู้ชายยืนหยัดไม่ย่อท้อ มีหลากหลายวิธีการที่ให้ผลลัพธ์อย่างเดียวกัน อนาคตของนายยังอีกยาวไกล อย่าเพิ่งคิดจะขายโชคชะตาให้พี่หนานของนายในตอนนี้เลย ถึงจะอยากเข้าบริษัทตระกูลหนาน นายก็ต้องมีความแข็งแกร่งนี้ด้วย นายแค่เรียนให้เต็มที่ เชื่อฟังคำพูดพ่อนาย ในอนาคตนายจะควบคุมชะตาชีวิตของตัวเองได้”

เมียวเจียฟังอย่างตั้งใจ เขาฟังทุกประโยค แต่อย่างไรแล้วเขาก็ยังเด็ก ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด

เขามองไปทางหนานซ่ง มองเธอด้วยสายตาสงสัย

หนานซ่งพูดกับเขาว่า “คุณอาพูดถูก ก็คือสิ่งที่ฉันอยากพูดกับนาย ฉันหวังว่านายจะใช้ชีวิตอย่างสบายๆ ไม่อยากให้นายแบกรับภาระ แต่ถ้านายกำจัดภาระในใจไม่ได้ ความรับผิดชอบบนบ่า ก็พยายามให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นมา เทียบกับ ‘ขาย’ อนาคตของนายให้ฉันในตอนนี้ ฉันหวังมากกว่า ว่าในอนาคตนายจะยืนหยัดต่อหน้าฉันอย่างแข็งแกร่ง กลายเป็นหุ้นส่วนของฉัน ในตอนนั้นเราค่อยมาคุยเรื่องพ่อนายอีกครั้ง”

เมียวเจียจ้องมองหนานซ่ง ผ่านไปสักพัก ก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น

“พี่ ผมเข้าใจแล้ว”

หนานซ่งเก็บเช็คที่เขามอบให้ แล้วไปส่งเขา

ตอนออกไป เมียวเจียลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ้อนวอน “พี่ครับ ผมขอพี่อีกเรื่องได้ไหม?”

หนานซ่งในใจรู้ดี “เรื่องแม่นายใช่ไหม?”

เมียวเจียพยักหน้า “ผมรู้แม่ผมทำเรื่องเลวร้ายบางอย่างกับคุณ แต่เธอก็โดนหลอกมาเหมือนกัน เธอนึกว่าคุณคือฆาตกรที่ฆ่าพ่อผม ก็เลยทำแบบนั้นกับคุณ”

หนานซ่งได้ยินประเด็นสำคัญในเรื่อง ก็เลิกคิ้ว “ใครเป็นคนบอกแม่นาย ว่าฉันฆ่าพ่อนาย?”

เมียวเจียเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “เป็นน้าสวยๆ คนหนึ่ง ผมไม่รู้เธอชื่ออะไร เธอกับอาเจี่ยงฟานมาที่บ้านด้วยกัน เคยเจอพ่อผม”

เขาขมวดคิ้ว “แล้วก็วันนั้น แม่ผมกำลังย้ายหมาตายตัวหนึ่งที่ลุงส่งมาให้ที่บ้าน เธอได้รับสายโทรศัพท์ ถือถังเลือดหมาออกไป โทรศัพท์สายนั้นผมเป็นคนรับสายในตอนแรก ผมได้ยินเสียง คือเสียงน้าคนนั้นที่มาบ้านผมกับอาเจี่ยงฟาน”