สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 659

ช่วงนี้หนานซ่งป่วย ยวี่จิ้นเหวินได้แต่คอยดูแล เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้แนบแน่นใกล้ชิดกันแบบนี้

ทันทีที่ร่างกายแนบแน่นใกล้ชิดกันทั้งสองก็เริ่มมีอารมณ์ร่วม

ดวงตาสีเข้มของ หนานซ่งจ้องไปที่น้ำในดวงตาของเขาดูเหมือนจะล้นซึ่งทำให้ไฝที่ปลายดวงตาของเขาดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้น

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอแบบนี้ ร่างกายก็เริ่มเกร็ง

หนานซ่งเอามือออกจากเอวแล้วแตะจุดบนหลังของเขาที่แม่ของเธอทุบตี

แค่อยากจะถามเขาว่าเจ็บไหม แต่ ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "ทำไมมือคุณเย็นจัง"

เขาพลิกตัวเล็กน้อยจับหนานซ่งลง แล้วจับมือเธอทำให้เธออบอุ่น แต่ไม่สามารถช่วยหนานซ่งได้ ได้แต่นอนหงายอยู่บนตัวเมื่อมองว่ามันเป็นสีแดงเท่านั้นไม่ใช่รอยฟกช้ำทำให้รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าแม่ไม่ได้ทำอะไรโหดเหี้ยม

เธอได้แต่พึมพำว่า "เธอลงมือกับคุณเบามาก ไม่เหมือนตอนที่ทุบตีฉันมันแรงกว่ามาก ตกลงแล้วใครเป็นลูกกันแน่"

เมื่อได้ยินความหึงหวงของ หนานซ่งยวี่จิ้นเหวินก็อดหัวเราะไม่ได้และพูดว่า "แม่ของผมทุบตีผมแรงมากเหมือนกัน แต่ทำตัวดีกับคุณมากกว่าผมเสียอีก"

“นั่นเป็นเพราะใครๆก็รักฉัน”

หนานซ่งยกคอขึ้นเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอีกครั้ง ยกมือขึ้นและหยิกใบหน้าของเธอ "ใช่ ไม่เพียงแค่ใครๆก็รักคุณ ผมก็รักคุณด้วย"

ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้ม กำลังจะพูดถึงหวังผิง ประตูห้องถูกเคาะและลั่วอินก็เปิดเข้ามา

“เป็นไงบ้าง ถามหรือยัง”

"..."

หนานซ่งมองไปที่แม่ที่มีกังวลด้วยท่าทางพูดไม่ออก พวกเขาเพิ่งเข้ามา!

ยวี่จิ้นเหวินรีบลุกจากเตียงและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "เดี๋ยวผมโทรหาน้าเลย"

โทรศัพท์โทรติดแล้ว แต่เป็นเลขาฯ ที่รับสายแทน โดยบอกว่า ผอ.ยวี่อยู่ในที่ประชุม

ยวี่จิ้นเหวินบอกกับ ลั่วอินขณะที่ลั่วอินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "มันไม่ง่ายเลยที่จะคุยเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ ในกรณีนี้ คุณควรรีบไปที่เมืองจิงทันที"

หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากัน หนานซ่งมองไปที่แม่ของเธอ: "หนูก็ต้องไปด้วย?"

“ไปเถอะ” ลั่วอินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เธอกับอาจิ้นไปด้วยกัน”

หนานซ่ง: “แล้วเรื่องที่บริษัทละ...”

ลั่วอินขมวดคิ้ว “บริษัทมีฉันและพ่อของเธอ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ หากเรื่องนี้สามารถแก้ไขได้ มันจะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอทั้งคู่”

เธอมองไปที่ หนานซ่งและพูดว่า "ให้เวลาเธอลาพักร้องครึ่งปี"

ลาพักร้อนครึ่งปี?

หนานซ่งตาสว่างทันที.

ลั่วอินมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินอีกครั้ง "เธอไม่ใช่อยากแต่งงานกับลูกสาวของฉันเหรอ โอกาสนี้มอบให้เธอแล้ว ต้องดูความสามารถของเธอเอง"

หัวใจของ ยวี่จิ้นเหวินสั่นเทาเพียงรู้สึกว่ามีพายขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าและตีเขาที่หน้าผาก

"..."

หนานซ่งทั้งเขินอายและรำคาญตะโกนใส่แม่ของเธอว่า “ถึงกับขายลูกสาวของคุณแบบนี้เหรอ เพื่อน้องชายสุดที่รักของคุณ?”

ลั่วอินกล่าวว่า: "รู้ว่าเขาเป็นสิ่งที่มีค่าของ ก็ตั้งใจหาหน่อย เขาเป็นน้าคนเดียวที่เหลือของเธอนะ"

หนานซ่งเปิดปากแล้วปิดมันลงอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีสถานะในครอบครัวนี้ และไม่ว่าจะมีน้ากี่คน มารดาของเธอไม่เคยเห็นค่าในสายตาของเธอ

ระหว่างทางไปสนามบิน หนานซ่งรู้สึกยิ่งคิดยิงเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆและเริ่มร้องเพลง

ยวี่จิ้นเหวินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอยู่ข้างๆเธอ